'Omdat je huis nooit af is'

In november 2007 kochten we het huis waar we nu wonen.
De 1e keer dat we het gingen bekijken vergeet ik van mijn levensdagen nooit meer.
Ik was toen 12 weken zwanger en misselijk 'as hell'.

De tijd zat ons een beetje in de weg, want op dat moment had ik net de huur van mijn oude plekje opgezegd en woonden we in het huis van Wilco zijn mams, die het per abuis verkocht.
Wisten we hoor, het stond al ff te koop en wij zijn er ook mee bezig geweest, maar de keus tussen een hoge hypotheek of een luxe leventje was snel gemaakt.

Tja, en toen kwamen dit plekje tegen, midden in het centrum van mijn geboorteplaats.
Niet het meest ideale huis ( 2 onder 1 kap, maar dan erg verouderd, ergens van 1920 o.i.d ), maar wel groot en leuk genoeg om in te wonen.

Tot we binnen kwamen!!!!
De voordeur viel er nog net niet uit, en bij binnenkomst was ik bang dat we gezamlijk dwars door de vloer zouden gaan.
Maar laat dat nou niet het extreemste zijn.
Omdat het waarschijnlijk in mijn buik al niet goed zat, was ik zo misselijk, en de geur die mijn neus binnen drong maakte het dat ik de weg naar de achterdeur zo gevonden had om in de achtertuin over te geven.

De makelaar vertelde ons, dat de huidige bewoner 16 katten hield en 4 honden.
Daarnaast nog een aantal konijnen, wat in badkamer te zien en te ruiken was.

Maar...................volgens Wilco moest ik door de gorigheid en rommel heenkijken.
De kleuren op de muur waren nou niet bepaald mijn kleuren, maar........ ook daar moest ik doorheen kijken.
En idd na 10 minuten keek ik er dwars doorheen, en zag dat er van dit huisje iets moois te maken was.

De hal was iets hoger dan de woonkamer, de woonkamer weer iets hoger dan het gedeelte waar de eethoek staat, de keuken weer gelijk aan die vloer en de badkamer en toilet weer hoger dan die vloer.
In mijn gedachten was alles geverfd en ingericht en hingen mijn rolgordijnen al.

Met de hele familie zijn we aan het schoonmaken, verven en behangen gegaan.
Tot we het vreselijke nieuws kregen dat we ons kindje waren verloren met 14 weken zwangerschap.

Alles deerde niet meer zo, we konden wonen en dat was het!
De druk was van ketel, de haast was eraf.
De woonkamer was in de juiste kleur geverfd, de keuken moest geleverd worden.
Wie deed ons wat.

Toen raakte ik weer zwanger, en dit keer was alles goed.
Druk op de ketel, en haast om alles klaar te maken.

Nu is veel wel al half af, maar verdikje, ik ben het spuugzat.
HAL AF!!!!!!
Door het hele huis ligt gereedschap, staan plinten tegen de muur omhoog, liggen op de grond en gipsplaten ontsieren de boel.
Aymé haar kamer is als enige kamer AF!!!!!!!!!!!

Soms vervloek ik alles, en doe een poging alle rommel te verbergen door t ergens heen te drukken waar geen mens het ziet.
Maar Wilco trekt alles er rustig weer weg, en legt het weer op z'n oude plek.
Dan sta ik weer stampvoetend als een klein kind alle tegens op te dreunen.

Want zo komt er nooit een einde aan, en is het als sneeuwruimen zonderd at het is gestopt met sneeuwen.
Ik wil zo graag dat alles nu eens af komt.
Want, voordat we hierin trokken hebben we afgesproken iets eerst af te maken en dan met iets nieuws beginnen.

Om maar niet te spreken van de ravage in de achtertuin.
Ik waag me er niet in, en zelfs de hond blijft bij de deur staan.

De verbouwing duurt al even voort, maar of het ooit af komt.
Ik heb er vraagtekens bij.
Oke, de prijs was ernaar, zo goedkoop vindt je het nergens anders ooit weer.
De meerwaarde hebben we flink verdubbeld.

MAAR HET MOET AF!!!!!!!

( sorry hoor hihihi moest t ff kwijt )

Liefs