Tweestrijd

- klaagblogje - zoals de meeste onder jullie al wel door hadden werd ik op mijn 19 jaar trotse mama van een prachtige zoon die ik gedurende bijna 3 jaar alleen heb opgevoed. Nadien kwam zijn biologische vader terug in beeld waardoor het serieus fout gelopen is en mijn zoontje een heuse knak heeft gehad. De veilige basis die ik voor hem gebouwd had viel ineens een deel weg toen mijn zoontje 1 weekend op 2 naar zijn vader moest. Met veel verdriet en woede tot gevolg. Ook ik raakte vaak mezelf kwijt in verdriet, verdriet dat teweeg werd gebracht door het gemis van mijn kleine knul. Stap bij stap heb ik geleerd hier mee om te gaan tot het uiteindelijk lukte .. tot vandaag.. Hier lig ik dan helemaal alleen in de zetel en dan denk je ineens ' Hoe zou het nu met men kleine vriendje zijn' en vervolgens vloeien de tranen.
Sinds mijn zwangerschap heb ik het steeds moeilijker met dit gemis.. en soms denk ik .. zal ik na mijn zwangerschap nog steeds een goede moeder zijn voor Juul? Zal ik hem nog steeds alles kunnen geven? Doe ik het dan nog steeds ok? Soms ben ik bang dat ik niet goed genoeg mee ben voor Juul en vervolgens bevliegd me de angst of ik mijn 2e kleine ventje wel even graag zou kunnen zijn.
En dan denk je ' damn ben ik dan echt zo'n slechte moeder?!'