Bevallen!

Ik verkeerde een beetje in een shock omdat ik de dag ervoor naar het ziekenhuis was gegaan en met geruststellende woorden naar huis was gestuurd, en vrijdag alleen maar terug hoefde te komen voor een herbeoordeling. Ik verwachtte even aan de CTG te liggen, een echo, te horen dat alles in orde was, en weer naar huis gestuurd te worden. Maar nadat ik even aan de CTG had gelegen, kwam de verloskundige binnen lopen. Ik dacht op dat moment een déjà vu moment te beleven, want zij kwam me heel bekend voor! Zij was gewoon de VK die bij S.ara's geboorte aanwezig was in het Sophia! Ze herinnerde zich mij niet meer natuurlijk, maar ze vond het wel heel leuk dat ik haar herkende. S.ara was er ook, en ze vond het leuk om haar rond te zien rennen, wetende dat zij met haar hulp op de wereld is gebracht. Ze haalde me voor de echo, ik vertelde weer over hoe ik Frummel niet meer zo had voelen bewegen, maar dat het die dag wel weer beter ging, hoewel hij ondanks dat niet zo actief was als voorheen. Ze maakte de echo, en maakte meteen een opmerking over de hoeveelheid vruchtwater. Het was te weinig en ze vond het beter als ik zo snel mogelijk werd ingeleid. Waarschijnlijk had ik toch vruchtwater verloren, maar dat bleef gissen omdat ik verder niet was blijven lekken. Ze controleerde ook al of ik ontsluiting had, en ja... al 4 cm! Het rommelde natuurlijk al behoorlijk de afgelopen weken. Ze besloot me te strippen in de hoop dat het die nacht vanzelf op gang zou komen en anders moest ik me de volgende ochtend om 7 uur melden.

Ik raakte een beetje in paniek en verkeerde ook een beetje in shock. Alles liep ineens zo anders. In plaats van een spontane bevalling zou het een inleiding worden, het werd een ander ziekenhuis dan gepland, ik moest thuis nogdingen af maken en ik had het gewoon niet bij 37 weken verwacht. In de auto barstte ik daarom in huilen uit, ik moest mijn tas nog in pakken, het wiegje opmaken, en tal van andere dingen doen, en ik wist niet waar ik moest beginnen. Het was namelijk inmiddels al 7 uur in de avond. Mijn man belde mijn schoonmoeder en zij besloot te komen helpen en de nacht te blijven voor het geval het strippen wat op gang had gebracht. Zo kregen we toch de belangrijkste dingen af, en Sara was onder de pannen. Ik had die hele avond door het strippen behoorlijke krampen die best pijnlijk waren, en rond 23:00 uur begon daar regelmaat in te komen. Ze kwamen rond de 3 tot 5 minuten en hielden 50 seconden aan. Bang om het verkeerd in te schatten en het ziekenhuis niet te halen, besloot ik rond middernacht maar te bellen. Ik kon toch maar beter komen vonden ze. Als het echt op gang was gekomen, dan was ik er tenminste al en anders kon ik er gewoon blijven aangezien ik me toch de volgende ochtend vroeg moest melden. 

Zo kwam ik rond 01:00 in het ziekenhuis. Ik had een foto meegenomen van de verloskundige met S.ara in haar handen. Ze was er nog, dus ik liet het even zien. Dat vond ze wel heel erg leuk. :) Zij ging vervolgens naar huis en zou pas de volgende middag weer aanwezig zijn. Zo gingen we de nacht in en mijn man moest maar proberen slaap te vatten in een grote tuinstoel. Het was een drukke nacht qua bevallingen dus er was even niks anders voor hem. Ik probeerde ook uit te rusten nadat ik van de CTG was gehaald, maar die krampen waren pijnlijk en hielden mij uit mijn slaap. Uiteindelijk werd ik om 3:00 uur getoucheerd en toen bleek dat ik alsnog 4 cm had, kreeg ik een pilletje om te slapen. Ik bleef de pijn voelen, maar doordat ik behoorlijk versuft was lukte het me alsnog in te dommelen. Ik werd om 6:30 weer wakker en de krampen waren over! We kregen wat te eten en daarna werd ik weer getoucheerd. Ik had 1 cm erbij gekregen. Ik hoefde gelukkig niet meteen aan het infuus, ze besloot eerst de vliezen van onderen te breken en te kijken of daarmee wat op gang werd gebracht. 

Een kwartier later voelde ik de eerste wee, en de weeen werden al snel best pijnlijk. Om 10 uur had ik 7 cm. De ontsluitingsweeën waren best pijnlijk, pijnlijker dan bij mijn eerste bevallig, maar ze kwamen maar niet regelmatig en om 11 uur was ik op 7, nog net geen 8 cm blijven steken. Ik besloot toen om pijnstilling te vragen omdat ik geen idee had hoe lang het dan zou kunnen duren. Maar de verloskundige besloot me ook om alsnog aan het infuus te leggen omdat ze liever weeeën zag die om de 3 minuten kwamen en niet de ene keer om de 8 minuten en de andere keer om de 5 minuten etc. Zo hoopte ze de weeën krachtiger te maken en het laatste zetje te geven naar volledige ontsluiting. Nadat ik aan het infuus was gelegd kreeg ik een vreselijke weeën storm, de ene wee was net over of de andere kondigde zich al aan. Ik kreeg ook pijnstilling erbij, maar nog voordat die kon gaan werken was het zover. De druk op de onderkant was ineens zo groot dat ik riep dat ik moest poepen. De verpleegkundige haalde meteen de verloskundige erbij en het bleek dat ik binnen 5 minuten volledige ontsluiting had gekregen. De infuus werd uit gezet en ik mocht met de eerste perswee gaan meepersen. Frummel was groter dan S.ara toentertijd, en dat voelde ik wel ;) Ik kon tussen de weeën nauwelijks een woord uit brengen en ik was verschrikkelijk aan het trillen. Maar gelukkig was 3 persweeën later Frummel er al! Nog geen 10 minuten was ik bezig geweest! De verloskundige riep meteen: "Kijk nou, hij heeft rood haar!" Hij werd op mijn buik gelegd en zo hebben ze hem een uur bij mij gelaten. Wat was ik blij dat hij er was en dat ik hem eindelijk vast kon houden. :) De verloskundige ging de schade van onderen bekijken. Ik vreesde dat ik weer ingescheurd was omdat het behoorlijk pijnlijk was geweest, maar ik had alleen maar wat schaafwondjes! Ik was enorm opgelucht! In die uur werd Frummel voor het eerst aangelegd en na een uur te zijn bijgekomen werden de eerste testjes gedaan, werd hij opgemeten en gewogen.

L.uca is om 11:47 geboren. Woog 3362 gram en was 48 cm lang. 

Volgens de VK had ik geluk dat hij niet tot 40 weken was blijven zitten omdat hij nu al een behoorlijke bolle toet had. :) We moesten nog 24 uur in het ziekenhuis verblijven ivm mogelijk langdurig gebroken vliezen. In het ziekenhuis werd uitstekend voor ons gezorgd en de volgende ochtend gaf de kinderarts toestemming om naar huis te mogen gaan.

L.uca is een heerlijk mannetje en hij doet het prima. Hij was wel wat afgevallen, zo'n 8 % van zijn geboorte gewicht, maar vanaf vandaag is hij weer aan het aankomen. Borstvoeding gaat goed, alleen is hij geneigd om te klein te happen waardoor ik wel al een paar kloven heb :S Ook S.ara is ontzettend lief met haar kleine broertje, en ze is tot nu toe absoluut niet jaloers en ze is harstikke enthousiast. Ze vraagt contstant naar hem: of ze hem mag aaien, knuffelen, even een dekentje mag geven. Echt super :) 

Met mij gaat het ook goed. De naweeën waren wel behoorlijk heftig en pijnlijk door de snelle bevalling. Verder gaat het prima. Je merkt echt verschil met de vorige keer toen ik wel ingescheurd was. 

Dat was het bevallingsverhaal :)