Onzekere tijden
Als je zwanger bent dan hoop je wel op een beetje financiële vastigheid. Nu hadden we die ook omdat mijn man al jaren een vaste baan heeft. Ik kon als pas afgestudeerde geen baan vinden in mijn sector maar met een beetje hier en daar schaven konden we het toch prima redden. We zouden het dan niet breed hebben maar het was verder wel prima te doen. Dus zwanger zijnde kon ik me wat ontspannen bij het idee dat ik niet op zoek moest naar een baan, zeker nu werkgevers niet staan te springen om een zwangere vrouw aan te nemen.
Maar afgelopen vrijdag kwam er aan die zekerheid die we hadden toch een eind. Op kantoor van mijn man werd meegedeeld dat het slecht gaat met het bedrijf en dat ze op de rand van een faillissement staan. Wat en hoe wist niemand, zelfs niet zijn baas, want de top van het bedrijf zit in Japan, en wat ze daar uitspoken was onduidelijk, behalve dat de twee grote bazen in gesprek zijn gegaan met allerlei banken. We moesten het voor ons houden om dat dit nieuws nog niet in de pers was uitgelekt. Maar vandaag was het dan toch voorpagina nieuws van een engelstalig maritieme nieuwsblad: "Japans bedrijf in financiële crisis vraagt bij schuldeisers uitstel van betalingen aan". Dan moet je toch wel even slikken... meestal is dit het begin van het einde. Maar zo negatief willen we nu nog niet denken, aangezien het nog alle kanten uit kan gaan. Dat het niet heel goed ging in de scheepvaart wisten we, maar dit kwam toch als een complete nare verrassing. Timing had niet erger gekund, net nu ik 25 weken zwanger ben. Nu maar hopen dat het bedrijf het nog 6 maanden kan uitzingen, zodat ik eventueel ook op zoek kan naar een baan als het onverhoopt toch einde verhaal betekent voor de baan van mijn man. :( Moest het even van mij afschrijven, want de gedachte dat mijn man van de ene op de andere dag zonder baan kan komen te zitten gaat je toch wel in de koude kleren zitten.
reacties (0)