Ik verklaar de oorlog

Vandaag, 27 juni 2011, verklaar ik de oorlog... de oorlog aan overgewicht. Ik ga strijd voeren tegen die overbodige kilo's en ik ga weer mijn gewicht in eigen hand nemen.

BMI - tijd voor de waarheid
De cijfers liegen er niet om... ik heb een BMI van 26,6 en dat betekent dat ik er niet meer om heen kan... ik lijd aan overgewicht. Het is nog steeds niet schrikbarend veel, maar een BMI van 18 tot 25 staat voor gezond gewicht... en alles daarboven? Dat is overgewicht.

Ik heb me er al bij neergelegd dat ik waarschijnlijk nooit meer zo slank zal zijn als dat ik was toen ik 24 jaar was. Maar potverdikkeme, ik ben nog geen 29, ik ben nog in de bloei van mijn leven, en ik ga me er niet bij neerleggen dat ik nooit meer maat 38 aan kan... Ik ga mezelf niet meer verwaarlozen.

Ik kan net zo goed een aardappelzak aantrekken... Hoe is dit zo gekomen?
Sinds ik zwanger ben geworden van Sara ben ik begonnen mijn lichaam aan het verwaarlozen. Op allerlei
mogelijke manieren. (Even wel voorop gesteld dat ik natuurlijk zo gezond mogelijk at leefde toen ik zwanger was.) Vroeger ging ik nooit zonder mascara en oogpotlood de deur uit, nu is dit wel anders. Niet dat het eerste nou zo goed was, maar een beetje verzorging is toch eigenlijk wel fijn. Waar is mijn gevoel om nog mooi te willen zijn, eigenlijk gebleven? Het lijkt wel te zijn verdwenen op de dag dat ik zwanger werd. Vroeger liep ik geen dag te lang rond met haar dat toe was aan een wasbeurt. Als mijn haar niet goed zat? Dan voelde ik me serieus lelijk. Maar hoe anders is dit nu... Soms heb ik geen tijd om mijn haar uitgebreid te wassen als dat nodig is, en ik ga vaker dan mij lief is de deur uit met mijn haar in een strak staartje. Iets wat ik vroeger altijd vreselijk vond. Een kapper heb ik al anderhalf jaar niet meer gezien, met als resultaat dat mijn haar maar aan mijn hoofd hangt. Dan heb ik het nog niet over mijn kleding gehad. Omdat ik niet elke dag verplicht de deur uit moet, kan het mij werkelijk soms niet schelen waar ik in loop als ik thuis ben. Als het maar lekker zit.

Voor de zwangerschap had ik maatje 38. Ik was niet super dun, maar wel gewoon slank met de nodige vrouwelijk rondingen nog aanwezig. Gek genoeg voelde ik mij toen al onzeker over mijn gewicht. Als ik er nu aan terug denk verklaar ik mijzelf compleet voor gek. Waar maakte ik mij toen zorgen over? Nu ben ik pas echt te dik in vergelijking met toen! Kort geleden heb ik al mijn kleding van maat 38 weggedaan, en zelfs maat 40 zit mij nu te strak. Als ik kleding koop dan is dat eigenlijk voornamelijk voor Sara en die enkele keer dat ik iets voor mezelf koop, dan kies ik steeds vaker wijdere modellen uit die mijn figuur verbloemen. Ik droom er nu van om weer te zijn als voor de zwangerschap.

Mijn lieve echtgenoot blijft me ondanks alles zeggen dat ik de mooiste vrouw ben die op dit stuk aardkorst rondloopt. Lief van hem natuurlijk, maar een ander optie heeft die arme man natuurlijk niet, anders gaat hij het moeilijk krijgen. :)

Maar eerlijk is eerlijk. Ik kan nu wel geschokt doen over het feit dat ik te zwaar ben geworden, maar eigenlijk heb ik het toch echt voornamelijk in mijn eigen hand gehad. Ik ben gestopt met goed te bewegen toen ik zwanger werd. Tijdens de zwangerschap was het logisch: bloedingen, zwaar vermoeid en bekkeninstabiliteit maken bewegen nou niet bepaald makkelijker. Maar na de zwangerschap kwam het er maar ook niet van! Smoesjes heb ik er genoeg: ik was een tijdje overspannen, altijd zo moe blablabla. Maar feit is nog steeds dat ik het allemaal maar heb gelaten... Nou niet helemaal... in november 2009, twee maanden na de bevalling was het me gelukt om weer 68 kilo te wegen. Maar dat was voor korte duur. Het kwam er ook allemaal weer aan. Ik kijk alleen al naar eten, en de kilo's vliegen eraan. Maar ik moet ook zeggen dat mijn levensstijl nu totaal anders is als voor de zwangerschap. Vroeger deed ik bijna dagelijks lichamelijk werk, moest ik dagelijks alles op de fiets doen, en ging ik met regelmaat naar de sportschool. Nu doe ik voornamelijk zittend werk, ik woon in de centrum van Rotterdam, dus veel hoef ik niet te fietsen omdat alles op loopafstand is van enkele minuten, en een sportschool? Die heb ik in geen jaren meer van binnen gezien.

Dan hebben we nog het eten. IK HOU VAN LEKKER ETEN! Punt. Nee, ik stop mezelf niet elke avond vol met een zak chips, snoep of een pak koekjes. Maar ik geniet gewoon van lekker eten. Ik schep graag nog een portie op als ik het eten lekker vind, ik vind soms een croissantje bij het ontbijt lekker en ook dat een gezellig gebakje bij de koffie en een toetje sla ik nooit af. Ik heb voor mijn gevoel, serieus een dag niet geleefd als ik niet heb genoten van lekker eten. Mijn man helpt me trouwens ook niet echt hierin. Hoe vaak is het me wel gelukt om een tijdje minder te snoepen en komt meneer met snacks aanzetten en koekjes voor vrouwlief. Daarom is een dieet volgen niet echt mijn ding. Sporten daarentegen ook niet.

Maar ik ben te zwaar, en dit betekent dat ik nu toch echt iets moet gaan doen! Hoe? Daar ben ik nog niet echt over uit. Ja, een gezonder levensstijl aannemen. Maar ik heb nog geen concreet plan. Hoe dan ook... de teveel aan kilo's opgeslagen in mijn lichaam zullen niet langer meer veilig zijn. Ik hoop dat ze nog genieten van mijn comfortabele warme lichaam voor zolang het kan, want nog even, en ik maak korte mette met ze.

To be continued...