S.ara's eerste reisje

Afgelopen zondag zijn we met S.ara naar mijn vader in Duitsland
gegaan. Het was S.ara's eerste keer naar het buitenland en haar eerste
keer op bezoek bij opa P.eter en M.aria. Reden genoeg dus om er een blog
aan te wijden.

De dag begon al vroeg, op weg met de trein naar V.enlo. Daar aangekomen, zou
mijn vader ons ophalen om het laatste gedeelte van de reis met de
auto te vervolgen.

Het was best een lange reis en S.ara sliep de hele tijd. Af en toe
gingen haar oogjes eventjes open en staarde ze suffig voor zich uit.
Maar verder gaf ze geen kik. Eenmaal bij opa en Maria aangekomen werd
S.ara klaar wakker en werd ze overladen met aandacht en knuffels.

Opa en M.aria bladerden vol interesse in S.ara's crècheboek, bekeken wat
foto's en spreidden toen voor S.ara een kleed uit zodat ze wat kon
spelen. Opa had niet echt veel speelgoed in huis maar kwam toch met,
voor S.ara, leuke speeltjes aanzetten: oranje WK spullen. Mijn vader mag
dan wel in Duitsland wonen, maar zijn hart ligt nog altijd bij Oranje
en het legioen. Hij is er al helemaal klaar voor: Deze zomer, tijdens
het WK, zal hij dit bij onze oosterburen zeker duidelijk weten te
maken. S.ara weet nog niet eens wat voetbal is, maar die felle oranje
kleuren boeiden haar enorm en ze kon haar pret niet op! Na het spelen
was S.ara weer moe geworden en viel ze een tijdje in slaap.

Na het warme middageten gingen we met opa een wandelingetje maken in
een natuurgebied in de buurt. Het had in Duitsland behoorlijk gesneeuwd
en al het wit maakte het een bijzondere wandeling. Het bos was
veranderd in een sprookjesachtig landschap. De paadjes waren moeilijk
begaanbaar met een kinderwagen, maar L.uc, die de wagen duwde, had er
meer last van dan S.ara, want zij was namelijk alweer in slaap gevallen!
De wandeling leverde mooie plaatjes op.

Nadat we verkleumd weer terug waren gekeerd was het alweer etenstijd.
Na het nuttigen van een broodmaaltijd (het 'Abendbrot') werd het tijd
om naar huis te gaan. S.ara genoot nog van mama's warme buffet en werd
daarna weer goed ingepakt. Mijn vader bracht ons terug naar het
treinstation van V.enlo. Helaas misten we net de trein waardoor we een
half uur moesten wachten op de volgende. Het was een leuke dag. Het was
jammer dat het er alweer op zat. Gelukkig waren L.uc en de videocamera
bijna onafscheidelijk van elkaar (net als ik overigens met mijn
fototoestel) ;-) waardoor we weer heel wat mooie momenten hebben kunnen
vastleggen.