Wachten...

Wat is wachten toch vervelend. Ik wilde eigenlijk bloed laten prikken bij de huisarts voor mijn schildklier en vragen om een doorverwijzing omdat het zwanger worden weer niet lukt. Nou toen kreeg ik samen met ons dochtertje corona, daarna mijn man. En nu deze week vakantie, maar eindigden we in het ziekenhuis. Gaat lekker dus.
Ondanks alles hebben we toch een poging gedaan tot zwanger worden. Vorige week woensdag had ik mijn eisprong en nu heb ik nog minder dan een drup bloed verloren en daarna niets. Ergens is bij mij dan de hoop op een innestelingsbloeding, maar mijn rugpijn en buikpijn zeggen wat anders. Meestal is het bij mij in 1x duidelijk dat het mijn menstruatie is.
Maar heel eerlijk ik word er zo moe van. Elke maand hoop en elke maand teleurstelling...en weer door met het leven.
Ik heb bijna zin om het allemaal maar te laten voor wat het is. We hebben een prachtige dochter. En ik gun haar een broertje of zusje. Maar de kans is zo klein...in hoe verre is het dit allemaal waard?
Veel mensen zeiden, nu je zwanger bent gaat het daarna vast makkelijker. En dat hoor je vaak de 1e duurde 3 jaar en de 2e was na 3 pogingen bijvoorbeeld. Nu blijkt het al dat we niet in die categorie vallen. Het frustreert me zo erg en ik gun iedereen hun zwangerschappen en kindjes, maar soms ben ik een klein beetje jaloers :(