Labiel ei?

Ineens besefte ik het me vanmorgen!

de laatste weekjes thuis met onze kleine boef.

as donderdag gaat levi voor het eerst naar het KdV om te wennen.

ze zeiden al dat dit meer voor de ouders is als voor het kind en nu begrijp ik dat helemaal.

Ben mijn zoontje zijn flesje aan het geven zo rond 7uur vanmorgen en werd echt ineens intens verdrietig.

straks geeft iemand anders jou je flesje! straks doet iemand anders jou een schone luier om! en straks legt iemand anders jou in je bedje! en dan niet eens met een weltruste kusje?

dingen die jij voor het eerst doet, zien ze op het Kdv eerder dan wij zelf? zeg jij straks mama tegen de leidster?

tranen stroomde over mn wangen want ik wil jou helemaal niet achterlaten! ik wil jou heel dicht bij me hebben het liefst de hele dag. maar mama moet werken want mama wil alles voor jou kunnen kopen en je alles kunnen geven, maar worden kinderen nou werkelijk gelukkiger van meer geld? dat vroeg ik mij sterk af, dat is toch niet zo? kinderen worden gelukkig van aandacht en geknuffel van hun ouders. maar als ik niet werk kunnen we niet rondkomen!

dan zeggen ze: ja, dat is goed voor de ontwikkeling?... ja dikke doeiiii. hij is 11 weken!!!!!!!!

ben in staat om per direct mijn baan op te zeggen op dit moment maar het kan gewoon echt niet en dat is een Qut gevoel! of ben ik een labiel ei? en moet ik niet zo zeuren?

Dit is dus het moedergevoel wat je overvalt als je bevalt en je baby op je buik wordt gelegt! ik kan er niks aan doen, dan ben ik maar een huilebalk!