Je bent net geboren, en dan...?

Stel je eens voor… Je was een maand of negen omhuld door het lichaam van je moeder. Er was een constante stroom van prikkels. Er was de beweging van haar lichaam. Er was het geluid van haar hart, van het stromen van haar bloed, van het geborrel in haar darmen. Je hoorde al vanaf ongeveer zestien weken stemmen van de mensen met wie ze veel tijd doorbracht, misschien haar zingen, het muziekinstrument van je grotere broertje of zusje, de muziek die je papa graag opzette.

Binnen in de baarmoeder was je gewichtloos in het vruchtwater. Je had het nooit koud, want de temperatuur was aangenaam en constant. Je had geen honger, want de placenta zorgde via de navelstreng voor een ononderbroken aanvoer van alles wat je nodig had om te groeien. Naarmate je lichaam groter werd, kwam je tot je verrassing af en toe je eigen vingers tegen en kon je zelfs zuigen op je duim. Dat was prettig om te doen; het gaf een intens tevreden gevoel, dat zuigen.

Zolang het nog niet al te krap was, kon je draaien en duikelen dat het een lieve lust was. Als mama druk was, wiegde ze je in slaap en als zij op de bank zat, dacht je: 'Hé, waarom staan we stil? Gaan we spelen?' En ja, vaak ging je spelen. Mama lokte je met haar handen en ook papa deed mee. Daar genoten jullie alle drie van en via de navelstreng kwamen de hormonen die als gevolg van het genieten door mama's bloed stroomden, óók bij jou terecht. Je was letterlijk met elkaar verbonden.

Je werd groter en groter en om te voorkomen dat je straks de weg naar buiten niet meer zou kunnen afleggen, werd je zo rond veertig weken zwangerschap geboren. Dat was een hele klus, want het paste allemaal maar net. Toch was je eigenlijk nog lang niet klaar en zelfs je hersenen hadden nog maar zo'n 25% van de omvang die je als volwassene uiteindelijk zou krijgen. Er waren heel veel dingen die je nog niet kon, maar mama zou samen met papa vast zorgen dat dat allemaal goed kwam.

Na de geboorte

En nu ben je er dan. En het valt soms allemaal niet mee… Je bent ineens niet meer gewichtloos, soms is het te koud en soms te warm. Je kunt je duim soms niet meer vinden, want je moet nog leren om al je ledematen gecoördineerd te bewegen. Het is afgelopen met een constante toevoer van voedsel; je moet wachten tot het je wordt aangeboden. Ze zien soms niet dat je erom vraagt, want jij spreekt de taal van de volwassenen nog niet en de volwassenen hebben dikwijls moeite om jouw subtiele taal te verstaan. En dan word je zo ongelukkig, dat je begint te huilen, want je weet niet meer wat je moet doen om te zorgen dat ze je begrijpen. En daar word je dan weer hartstikke moe van, en eerst warm en zweterig en daarna koud, als je de inspanning van het huilen niet meer volhoudt. En dan denken ze soms dat het probleem is opgelost, omdat je weer stil bent, maar dat is niet zo, want je bent gewoon te moe en hopeloos geworden. En ze lijken het ook zo druk te hebben.

Ze doen van alles, maar anders dan voorheen mag je er nu niet meer aldoor bij zijn. Mama lijkt zo heel ver weg, je kunt haar niet meer voelen en aanraken en je beweegt niet meer de hele dag met haar mee. Er zijn nog steeds veel prikkels, maar dat zijn prikkels waaraan je niet gewend bent: fel licht, harde geluiden, voortdurende temperatuurswisselingen. Wat een toestand allemaal.
Je kunt aldoor wel weer huilen en het ergste is… mama wordt er nu ook helemaal verdrietig en onrustig van. Ze weet niet hoe ze ervoor moet zorgen dat jullie samen het 'gesprek' op gang houden, hoe de verbondenheid van voor je geboorte kan worden voortgezet, en nu vraag je je af: 'Zo vlak na mijn geboorte willen ze me al laten wennen aan eenzaamheid, maar ik kan mijn eigen problemen nog niet oplossen! Als ik mama of papa aankijk en ze zien mijn lieve gezichtje, dan smelten ze helemaal weg en zijn ze bereid alles voor me te doen, maar als ik zoveel uren alleen moet doorbrengen en ze me in een strak ritme willen dwingen, dan kan ik niet op die manier met ze communiceren.

Is dat voor mij, met mijn eigen persoonlijkheid, nou wel een goed idee, dat ik altijd alleen en altijd op dezelfde plaats in slaap moet vallen? Dat ik strakke doeken om me heen krijg, in plaats van mama's sterke, veilige armen? Dat ik niet met heel veel aandacht omringd mag worden omdat ze denken dat ik dan verwend raak? Dat ik in mijn eentje moet kunnen spelen, zonder de kunst te kunnen afkijken? Dat ik na een maand of drie niet meer 's nachts wakker mag worden? Dat ik zelfredzaam moet zijn, terwijl ik nog lang niet volgroeid ben? Dat ik maar eenmaal per dag in de draagdoek mag? Dat er een minimum en een maximum zit aan de tijd tussen de voedingen? Dat papa en mama de kookwekker op dertig minuten moeten zetten, omdat ze anders te snel naar mij toe komen als ik huil…? Is dat écht een goed idee?'