Bevallingsverhaal

De kraamverzorgster was vandaag voor het laatst. Nu voel ik de ruimte voor het tikken van mijn bevalling.
Op zaterdag 11 mei was ik 41 weken zwanger. Ik was klaar voor de bevalling. In de ochtend had ik af en toe een kramp die op een gegeven moment heviger werden, maar voelden toch niet als weeen. Tegen kwart voor 12 vertrokken we richting familie feestje. In de auto werden de krampen meer richting weeen en vertelde ik mijn kinderen even stil te zijn als ik er weer 1 voelde. Ze duurden echter kort, daarom vond ik t niet echt weeen. We waren er bijna toen ik tegen mijn man zei: dit gaan we niet redden, we zetten de kinderen af en gaan door naar het ziekenhuis. Zo gezegd zo gedaan. We vertrokken naar het ziekenhuis tot ik moest persen. Ineens. Mijn man kreeg lichte paniek, draaide de auto om en reed (tegen mijn zin in) naar de plaatselijke HAP. Om een lang verhaal kort te maken: de dienstdoende huisarts voelde bij mij volledige ontsluiting. Ik weersprak dat, want ik voelde persdrang, maar niet om vol te gaan. Ik zag het echt niet zitten om daar te bevallen en stond er op om naar het ziekenhuis te rijden. Er was inmiddels een ambulance die mij mee wilde nemen. De huisarts zei in geen 18 jaar een bevalling te hebben gedaan; dus nee Dankje. Ze overlegden veel te lang dus vroeg ik of we ajb knopen konden doorhakken. Dat gebeurde; een verloskundige werd gebeld om te checken en die constateerde 7 a 8 centimeter. Zij gaf groen licht voor het ziekenhuis met de ambu. Dat werd me een rit. We gingen keihard tot vlakbij het ziekenhuis. Man man mocht mee trouwens. Er stond een megafile van zeker 1,5 uur! De ambulance- chauffeur heeft echt goed werk gedaan; we deden er 20 minuten over. Wat was ik blij daar te zijn! In het ziekenhuis stond een heel team klaar. De verloskundige keek en constateerde 5 a 6 cm. Hoe dan?? Ondertussen bleef ik geen gewone weeen hebben maar persweeen. Heel apart. Ongeveer een uur later kreeg ik wel echt ontsluitingsweeen. He he. Dat herkende ik... nog wat later kwam de verloskundige om te zeggen dat ze naar huis ging. Of ze nog even moest kijken. Ik vond dat ok. 8 cm. Ze vertrok en zei dat als t ineens veranderde ze mijn bevalling zou afmaken. Ze was net de deur uit toen ik echt persdrang kreeg. En toen ging het snel. Ze kwam terug. Ik mocht persen, maar O wat deed dit vreemd pijn. Totaal anders dan bij mijn andere 4. Ik perste 1 wee en daar kwam het hoofdje al. En toen zei ze bij de volgende wee wil ik de schouders, misschien ga ik vragen of je op handen en knieën wil. Ik weet niet waarom maar ik zei; zal ik dat nu maar doen? Tijdens die persweeen kon ik gewoon niks, daarom dacht ik laat ik dat dan maar nu alvast doen en dat bleek een zeer goede beslissing. Ik had inmiddels niet echt weeen meer, maar ik moest alles geven voor de schouders. Zij deed 1 poging om te helpen met haar hand voordat ze op de alarmknop drukte. Ze zei: ik heb hulp nodig en binnen No Tiime verschenen er 7 personen. De gynaecoloog deed ook een greep en dat was meteen raak. Baby was geboren! Ze lag onder mij : helemaal beduusd was ik. Ik heb alles gegeven en gekrijst als een buffel in mijn kussen. Ik voelde de paniek wel maar mijn man bleef maar zeggen dat ik het goed deed en dat het goed ging en dat gaf mij kracht. Ik ben heel blij met zijn hulp! Het kindje is door zeker 6 verloskundigen tijdens mijn zwangerschap als kleiner dan gemiddeld bevonden, ong 6 pond zou ze zijn. Ze bleek 4455 en 53 centimeter. Mijn zwaarste kindje. Dat was me wat! Gelukkig mankeert ze niks, geen zuurstof gebrek, geen schouders ontwricht. Super geluk! En ik? Geen scheurtje, niks! Nou echt wij zijn er heel goed van af gekomen! We moesten wel blijven om haar suikerspiegel te laten testen. Dat moet tot 24 uur na de geboorte. Maar ook dat was allemaal goed. Ze doet t heel goed, drinkt goed. Alles voorspoedig. Ik mag in mijn handen wrijven. De kraamverzorgster was top. Vanaf morgen zelf. En dat blijft spannend. Ook bij een vijfde kindje. Iedereen die nog moet bevallen: succes! Maak je niet al te druk; van te voren weet je toch niet hoe het gaat lopen. Ik vind het wel bijzonder dat ze er allemaal zo naast zaten qua grootte kindje. Dan lees je dat moeders eerder moeten bevallen van een kindje omdat ze zo groot zijn en dan valt dat mee en bij mij is gezegd eerder te klein.., zo zie je maar!