Ik moet even iets van me afschrijven..
Binnen een aantal maanden zijn ik en mijn vriend 7 jaar samen. We hebben samen 1 zoontje en een 2de kindje is onderweg.
De laatste tijd gaat het gewoon niet goed tussen ons.. hij is onlangs gestopt met roken en dit met behulp van voorgeschreven medicatie. Sindsdien snauwt hij echt naar mij en is alles mijn fout. Ik ben altijd de schuldige van alles wat fout loopt.. als ik hem hierover aanspreek zegt hij dat dit niet waar is. Ik kan gewoon niet meer praten met hem. Als hij heel boos wordt, klopt hij bijvoorbeeld hard op tafel en gooit met dingen (niet naar mij maar gewoon uit frustratie). Toen hij dit deed heb ik de fiets gepakt en ben ik weg gegaan om zelf even te bekomen en te kalmeren.
Uitpraten doen we niet meer.. want het doet toch niks uit. Hij was vroeger totaaal zo niet! Hij was heel erg rustig en lief, was er altijd voor mij en droeg mij bijna op handen zeg maar.. ik heb hem ook altijd graag gezien maar nu weet ik niet meer wat ik voel. Hij is zo enorm veranderd.. ik had anders nooit of nooit aan kinderen begonnen met hem, ik kom zelf uit een gebroken gezin waar veel agressie was en dat wou ik absoluut nooit voor mijn kinderen. Maar nu heb ik het gevoel dat ik heb gefaald.. het lijkt alsof we nu het slechtste in elkaar naar boven halen, constant op de tippen van onze tenen lopen en ik wil absoluut niet dat mijn zoontje hier iets van mee krijgt. Ook voor de baby in mijn buik zijn deze emoties gewoon niet gezond.
Wat mij echt het meeste ergert is dat hij gewoon zelf niet wil inzien dat hij heel prikkelbaar, kort en bot is tegen mij & dit terwijl ik 33+ weken zwanger ben, ik heb het al moeilijk genoeg. Ik kan zeker begrijpen dat het voor hem ook niet gemakkelijk is en dat het voor hem soms ook allemaal even teveel is.. maar waarom kan hij dat gewoon niet zeggen? Of desnoods achteraf?
Het verschil ook tussen ons is dat hij eigenlijk nog nooit “sorry” heeft gezegd tegen mij voor zijn gedrag wanneer hij in fout was, ik doe dat wel.. ik kan toegeven wanneer ik fout was en hij niet en verzint zelfs dingen om het toch te doen lijken alsof ik de schuldige ben.. dat maakt mij zo kwaad!
Ik wil onze relatie niet opgeven en heb eraan gedacht om zelfs relatietherapie te doen, maar wat ik online vond was dat het wel heel duur lijkt? Ik heb nu wel niet grondig gekeken hoor.. maar toch.
Zou het liggen aan het feit dat ons leven door (binnenkort) 2 kinderen te hebben zo veranderd is? Of aan het stoppen met roken en medicatie? Of is onze relatie gewoon op?.. ik weet het even niet meer en weet dat niemand mij hierop een antwoord kan geven maar ik wou dit echt gewoon even van me afschrijven. Alvast bedankt aan diegenen die mijn klaagzang gelezen hebben! 🫶🏼
reacties (24)