Jij klein wondertje!

M’n zoontje in m’n armen! Ik kijk er verwonderd naar. Blij, toch tranen, maar van geluk. En dan ga ik het hele rijtje weer af. Ontstaan door de liefde van papa en mama, een eitje en een zaadje tezamen. Dan begint het te groeien en ontwikkelen. Het word een wezentje. Elke week hou je bij, tel je af. Opzoeken hoe jou frummel er uit ziet, wat zich nu toch weer heeft ontwikkeld. Wachten op het eerste teken van leven, het hartje! Dan komen de schopjes. De 20 weken echo waarop je kan zien of jou frummel, wat bepaald word door de vader, een jongen of een meisje zal zijn. Mijn voor gevoel word bevestigd, net als die van papa! Het werk word zwaarder en je voelt de kleine dan ook af en toe protesteren. Het verlof komt er aan, net als de zenuwen, het ongeduld. Ook de ongeduldige papa laat zijn zenuwen duidelijk merken. Het moment waarop de 37 weken zijn aangebroken, het officiële thuis bevallen mag gaan beginnen. Maar dan bij de verloskundige, het meten van de bloeddruk wat toch niet liet zien wat gehoopt werd. Een hypertensie, pre-eclampsie. Verergerd tot het HELLP-syndroom, waarbij toch besloten word de kleine te halen, een ziekenhuis bevalling die eigenlijk dus niet gewild was. Gelukkig geen infuus gehad en is de bevalling dus toch nog zelf op gang gekomen! Een hele prestatie, al zeg ik het zelf! Niet iets waar wij vrouwen dagelijks klaar voor zijn, op zitten te wachten. En voor de een nog moeilijker dan voor de ander, maar zeker de moeite waard. Een van de mooiste ervaringen in m’n leven. Misschien wel DE mooiste, en ik zou het zo weer doen als ik daarmee een enorm wonder in m’n armen sluit. En dan voor het eerst je kleine zien, iets waar je zo naar heb uit gekeken. Jezelf afvroeg hoe hij er uit zou zien, een beeld erbij, maar nooit de werkelijkheid. En dan is hij daar. Je hele wereld op z’n kop, ook al was je er nog zo klaar voor. De kraamtijd, met de bekende kraam tranen. De tijd die gaat komen waarop je alles zelf moet gaan doen. Ik wilde vanaf dat moment absoluut NOOIT meer aan het werk. Ik wilde er voor mijn kleine zijn, want die kon niet zonder z’n mama. En mijn mama kon dat dan zo mooi verwoorden, uit ervaring: Je verheugd je op een baby, maar als die er eenmaal is maak je je alleen nog maar zorgen, en dat duurt eeuwig, zelfs als ze het huis uit gaan. Ok ok, gelijk, Maar met de weken word je toch steeds iets makkelijker. En zo’n kleintje blijft je verwonderen. Het is steeds meer wakker en wil dus steeds meer aandacht. Het begint meer geluidjes te maken dan alleen het huilen, wat wel nog erg overheersend blijft. Het begint te lachen. Dingen te herkennen en meer om zich heen te kijken.

Straks zullen we ook weer andere punten gaan bereiken. Omrollen, kruipen, staan en lopen. Z’n eerste tandje, en het poetsen ervan. Vast voedsel geven. En-ga-zo-maar-door! Ook kan ik eerlijk gezegd niet wachten tot ik weer mag werken, al blijf ik nu, voor zolang het nog duurt, heerlijk genieten van m’n verlof. Ja, ik weet wel dat ik zei dat ik nooit meer wilde werken, maar welkemoeder zegt dat nou niet in de 1^e week van haar kind z’n leven?? Ook had ik nooit gedacht dat ik m’n buik en de schopjes zo zou missen, waar ik ook heel veel vrouwen over hoor! De tijd gaat snel, en toch zijn wij vrouwen vaak erg ongeduldig, hihi. Wij willen graag alles van ons wonder mee maken, en waarom ook niet, we hebben er immers zo ons best op gedaan!

Ook komt er een moment waarop het misschien niet altijd botert tussen jou en je kind, dat ze denken jou niet nodig te hebben. Kijk maar naar de band die je heb met je eigen ouders. En ja, de waarheid is hard, maar ook komt het moment waarop ze wel zonder jou zullen moeten. Hopelijk duurt dat nog heel lang en worden ze eerst zelf nog ouders en jij zal dus nog oma worden. Dan weet je wat je moeder nu voelt, en je kind weet hoe jij het allemaal heb moeten doen toen hun nog klein waren. Zo ontstaat het respect voor het mama en papa zijn!

Ik weet het, ik draaf nu erg ver door. Maar toch is het een wonderlijke wereld, en zijn wij dus stuk voor stuk wonderlijke wezens, allemaal uniek!! We moeten er dus van genieten, want de tijd gaat soms al veel te snel!