GOEDE VRIJDAG!

Woensdag 31 maart:

Nog even een was in de wasmachine, die zou ik vanmiddag wel in de droger gooien. Ik moest vandaag naar de verloskundige en voor de 1^e keer zou m’n moeder mee gaan i.p.v. m’n vriend. Hij bleef anders vrij vragen en mams vond het ook wel leuk om het hartje van haar kleinzoon een keertje te horen. Vol goede moed ging ik dus op naar de verloskundige. Het was immers toch altijd hetzelfde: Bloeddruk meten, hartje luisteren, kijken hoe het kindje ligt en of het al is ingedaald, heb je nog vragen en tot volgende keer! Eenmaal binnen werd inderdaad mijn bloeddruk gemeten maar met een afwijkend resultaat. Toch even aan de andere arm meten. Deze kwam echter nog hoger uit. Mijn verloskundige vertrouwde het toch niet helemaal en wilde mijn urine op eiwitten controleren. Deze test gaf inderdaad ook positief aan. Ze wilde me toch doorsturen naar de gynaecoloog, dus op naar het ziekenhuis! Daar wilde ze weer wat urine hebben en werd ik daarna gelijk aan de ctg-scan gelegd. Ik was nog geen half uur in het ziekenhuis of ik verveelde me al!! De ctg was helemaal goed, alleen toen ze met m’n urine uitslagen kwam weken deze toch wel heel erg van de normale hoeveelheid af! Bij een ieder moesten de eiwitten onder de 200 blijven, bij mij was deze 1110!! Ook werd mijn bloeddruk weer gemeten en nog steeds was deze schrikbarend hoog. Een zwangerschapsvergiftiging werd er geconstateerd. Na al deze tests en uitslagen werd mij meden gedeeld dat ik in het ziekenhuis moest blijven tot dat de kleine werd geboren, al was het wel duidelijk dat ze daar niet heel lang meer op zouden gaan wachten! VRESELIJK!! Als ik ergens een hekel aan had was het wel overnachten in het ziekenhuis. Uiteindelijk toch maar m’n vriend gebeld en hem het slechte nieuws meden gedeeld. Hij wilde dan ook direct naar me toe en heeft mijn vluchtkoffer ook nog voor me mee genomen. (Had niet gedacht dat ik moest blijven, dus had deze ook zelf nooit meegenomen). Met nog helemaal geen einde in zicht moest ik dus vanaf vandaag in het ziekenhuis blijven, en ohjee, hoelang zou dit nog gaan duren??

Donderdag 1 April:

Vanaf vandaag 08:00u moest ik 24 uur lang urine gaan sparen. Na al die drukte en die grote omslag waar ik zelf geen grip op had was ik nogal van slag en had een vreselijke nacht gehad, waarbij ook mijn migraine weer opspeelde. Zo misselijk als dat ik was heb ik alles er uit gegooid en bijna niets gegeten of gedronken. En de artsen het dan maar gek vinden dat ik zo weinig plaste. Volgens hun kwam die hoofdpijn vanwege mijn hoge bloeddruk, yeah sure!! Verder was dit gewoon een vreselijk verloren dag stil liggen in het ziekenhuis, met af en toe we echt gewenst bezoek! M’n vriend was gewoon te werk. Dat wilde ik, anders zou hij thuis zitten wachten en zich alleen maar opvreten. Een beetje afleiding kon hij wel gebruiken, en ’s avonds kon hij toch weer gewoon komen?!

Vrijdag 2 April:

GOEDE VRIJDAG!!

Nou, zo goed vond ik hem tot nu toe nog niet. Om 08:00u kreeg ik een nieuwe bokaal: ‘ga vanaf nu maar weer nieuwe urine sparen!’ Jeetje, waar ben ik aan begonnen?! ’s Middags zou ik de uitslag van mijn urine krijgen. Nog voor de middag viel wilde de gynaecoloog een inwendig onderzoek doen. Deze constateerde echter nog helemaal geen ontsluiting en wilde me een gel geven. Daarmee hoopte hij wat ontsluiting te creëren en dan zou ik misschien de volgende dag wel aan het infuus kunnen. WOW, wat ging dat in ene snel! Eerst wilde ik nog even douchen, en daarna nog even m’n vriend inlichten. Hij had ’s middags vrij genomen zodat hij ’s middags nog even bij me langs kon komen.

Na mijn douche kwam er een andere gynaecoloog bij mij kijken, en wilde ook nog even een inwendig onderzoek doen. Volgend haar had ik al bijna 2 cm ontsluiting. Toch maar overleggen met de andere gynaecoloog, maar deze wilde toch dat ik de gel zou krijgen. En zo kwam dat ik rond 12:00u de gel kreeg. De uitslag van de urine zouden ze niet meer op wachten. Ik moest een half uur stil liggen, mocht niet meer opstaan. Hé verdorie, wat brandde die gel, en ik moest naar de wc. Na een uur had ik nog steeds geen enkel gevoel in m’n onderbuik. Zou het wel door zetten of moesten ze morgen opnieuw gel aanbrengen. Dan zou het allemaal nog langer duren. Omdat mijn hoofdpijn nog steeds wel een beetje aanhield vonden ze het verstandig dat ik nog maar wat ging slapen. Hoe kon ik nu slapen. Ik lag niet op m’n plek, alles wat er op de gang gebeurde hoorde ik, en steeds liepen er artsen en voedingsassistenten mijn kamer in en uit. Ik wilde gewoon naar huis!! Zo rond een uurtje of 3 ’s middags kwam mijn vriend. En rond half 4 ook een vriendin van mij. Ondertussen hadden de krampen al aardig doorgezet, dat ik af en toe moest gaan verzitten. Ook had ik mijn moeder ingelicht, die rond half 6 nog even snel langs kwam vanuit de stad. Rond die tijd begonnen mijn krampen ook wat meer op weeën te lijken. Omdat mijn vriend niet mee mocht eten reed hij met mijn mams mee en zou daar blijven eten. Na het eten zou hij wel weer terug komen. Zelf zou ik nog even een warme douche nemen, dat scheen te helpen, en daarna zou ik zelf nog wat gaan eten. De gynaecoloog kwam nog even kijken hoe veel ontsluiting ik had, 3 cm. Om 19:30u werden de weeën toch wel heftig, dat de gynaecoloog het toch wel verstandig vond als ik m’n vriend zou bellen. Omdat hij met m’n moeder mee reed moest zij hem ook weer naar het ziekenhuis brengen. Om 20:00u stapten ze binnen. M’n moeder wilde nog even bij me zijn dus kwam mee. Haar steun deed mij zoveel goed dat ik niet wilde dat zij weg ging, terwijl het niet de bedoeling was dat zij er bij zou zijn. De kraamverzorgende vroeg of wij de verlos kamer nog even wilde zien, omdat we die nog nooit hadden gezien. Ze zou alles nog even in orde maken en dan konden we dat nog even bekijken voor ik daar naar toe zou moeten. MISLUKT!! Om 20:30u werd er verteld dat we alle spullen in moesten pakken want we zouden al naar de verlos kamer gaan, want alles ging zo snel. Ik zou op bed daar naartoe gereden worden. No way! Ik kan niet meer zitten, liggen deed zeer, ik loop er wel heel! G*tver, weer een wee! Met heel erg veel moeite is het me toch gelukt om op het bed te gaan liggen. In de verloskamer met veel pijn en moeite weer van bed verwisseld. De weeën werden nu in ene wel heel heftig, dat de hand van m’n vriend vol met striemen zat! Ook vrij snel daarna kwamen de persweeën al. Echt lang kon ik die ook niet meer weg zuchten. Toch maar even kijken hoeveel ontsluiting, 10cm!! Ik mocht gaan persen. Dat duurde welliswaar niet lang, en daar was het hoofdje al. Nu moest ik stoppen met persen, want de navelstreng zat 2 keer om z’n nekje! En toen mocht ik weer verder. Na 14 minuten persen is onze zoon Lucas Groenland geboren om 22:08u. Wel erg blauw vanwege de navelstreng om z’n nek en met een wat gestuwd gezichtje omdat hij klem zat is hij gelukkig helemaal gezond, en 18 dagen te vroeg!

Vanwege mijn vergiftiging moesten we 48 uur ter observatie in het ziekenhuis blijven, maar gelukkig mochten we op 2^e paasdag naar huis toe! Goh, wie had gedacht dat het zo snel zou gaan! Wat een GOEDE VRIJDAG!