Nu is het wel allemaal echt..

Gistere was myn uitgerekende datum.. Heb me zo slecht gevoeld heel de dag.. Maar ik ben alweer een stapje verder geraakt.. Nu is het echt voorbij.. Ik heb een sterrekindje en geen kindje dt ik kan troosten als ze huilt.. Dat besef ik nu..

Vanaf volgende week moet ik terug aant werken.. Zoals jullie wel in mn vorige blog hebben gelezen heb ik daar nog niet echt behoefte aan, maar ik moet vooruit.. De eerste tyd zal moeilijk zyn.. Maar ik kan niet eeuwig thuis op gesloten zitten.. Misschien word ik wel goed afgeleid daar zodat ik misschien niet zoveel denk aan 'zwanger geraken' .. Kga wel proberen eerst halve dagen te werken.. Fysiek ben ik wel in orde (denk ik) maar mentaal heb ik het zwaar.. Op het werk liggen huilen heeft ook geen nut! De bewoners zyn zo meegaand, wil niet dat hun daar ook heel de tyd mee geconfronteerd worden..

Zo was er een vrouwtje die zo meeleefde tydens de zwangerschap, ze was er helemaal ziek van toen ze het slechte nieuws hoorde.. Ze heeft nu een foto van Janaica op haar kamertje staan met een kaarsje en iedere dag doet ze een gebedje voor ons.. Binnen de kortste keren zal ik opnieuw in BLIJDE verwachting zijn..

Zo'n dingen zullen me dus heel erg raken en ik zal met veel moeite mn tranen kunnen bedwingen.. Hopelijk..

Verder zijn jullie bedankt om gistere eve aan me te denken :) doet zo goed te wete dat ik er niet alleen voor sta.. Ik sta er iedere dag versteld van hoeveel mama's dit hebben meegemaakt! Voor hen een dikke knuffel!! xx