En ik weet niet meer wat te doen..
Ik was 15 jaar toen ik mijn huidige man leerde kennen, hij was toen bijna 21. Het ging tussen ons allemaal erg snel en eigenlijk trok ik vrijwel gelijk praktisch bij hem in. Met mijn ouders heb ik een goede gezonde relatie, ik had altijd al de drang om op mij zelf te zijn en omdat ik dingen goed aanpakte accepteerde zij dit. Op mijn 17e kregen wij bewust ons eerste kindje, een prachtige zoon. Op dit moment ben ik 22 jaar en 34 weken zwanger van onze tweede.
Ik heb zelf een vast contract en een leuke baan in de gehandicaptenzorg dit doe ik 20 uur per week. Op dit moment is mijn man voor de 5e keer binnen 1 jaar werkloos.
Mijn man is agressief, vooral verbaal maar slaat ook deuren kapot etc dit is eigelijk altijd al wel zo geweest alleen het lijkt alleen maar erger en erger te worden.
Mijn man schijnt vroeger de stempel ODD gekregen te hebben en ik DENK dat hij nu ondertussen als volwassen man van 27 een antisociaal persoonlijkheidsstoornis heeft (ontwikkeld) .
Ik hou heel veel, ik denk zelfs veel te veel van mijn man. De dingen die hij doet kunnen absoluut niet door de beugel en ik besef mij dit maar ondertussen lukt het mij gewoon zo moeilijk om hem eruit te zetten.
Dit is slappe hap van mijn kant ook omdat onze 4 jarige zoon vlagen van zijn vader zijn woede meemaakt en dit is natuurlijk hartstikke ongezond. Maar hoe kan het dan dat het mij zoveel moeite kost weg te gaan? Hoe kan het dat ik keer op keer blijf geloven dat het anders kan terwijl ik ook wel besef dat het niet veranderen gaat..
Als ik dan denk aan alle ellende die een scheiding vooral mijn man gaat brengen voel ik mij gelijk schuldig terwijl hij zich niet schuldig voelt over al die keren dat hij me verrot heeft gescholden, me geduwd heeft, alle nachten en dagen dat hij ons alleen heeft gelaten, alle financiële ellende waar hij ons in heeft begeven.
Zoals ik in het begin stuk al aangaf heb ik een vaste baan en hij momenteel niks, zo kan ik ook in ons huis blijven wonen en zal hij moeten vetrekken dat gaat natuurlijk heel lastig voor hem worden zonder werk.
Ik ga het ook niet redden zonder toeslagen maar heb berekend dat ik daar wel recht op heb het moment dat hij niet meer bij ons woont/ wij gescheiden zijn.
Nu deze week is t hier thuis allemaal erg heftig, mijn man is deze week erg weinig thuis geweest en is veel bij vrienden, daar zit hij continu te blowen/te zuipen en God mag weten wat nog meer. Vrijdag avond ging hij om half 9 weer weg, zaterdag ochtend was hij nergens te bekennen. Ik wou mij niet laten kennen dus heb op dat moment niks gedaan, samen met mijn zoon naar mijn moeder geweest en daar een leuke dag gehad. Tegen 16:00 nog niks van mijn man gehoord, ik begon me nu echt wel heel druk te maken, ik weet niet waar hij is, in wat voor staat hij zich bevind, ik heb helemaal niks van hem gehoord. Tegen 18:00 uur heeft mijn broer via via kunnen vernemen dat mijn man dusdanig lam was dat hij de hele dag bij die vriend op de bank heb liggen slapen... Bijna 24 uur later kwam meneer thuis, er kwam een soort van lullig klein sorry uit zijn mond waarnaar hij vervolgens weer op de bank is gaan liggen maffen. Dit terwijl onze zoon er ook was en de hele dag ook op zijn papa heb zitten wachten. Ik bracht onze zoon naar bed en toen ik naar beneden kwam werd mijn man wakker hij stond op en ging op zijn dooie gemak een joint draaien. Ik was weer eens totaal verbijsterd van het gedrag van mijn man ( terwijl dit gedrag niet nieuw is maar ik snap oprecht niet dat iemand echt zo kan zijn ) en ik heb dus niks gezegt tegen hem. Tegen 22:30 ben ik naar boven gegaan, iets daarna stuurde ik hem een berichtje met de vraag of hij de deur wel op slot wou doen. Hij gaf aan dat hij nog niet ging slapen. Ik heb toen een beetje neidig terug gestuurd 'nee slapen heb jij de hele dag al gedaan natuurlijk' . Toen was het hek van de dam ik werd uitgescholden voor ******wijf/hoer en alles daar tussen in. Daarna is hij weer vertrokken naar die zelfde vriend, deze ochtend om 6:00 kwam hij weer thuis.
Hij is gaan slapen, tegen half 3 was hij beneden. Onze zoon was ondertussen zwemmen met mijn broer. Ik vroeg aan mijn man : 'en nu?' Hij zei: ' wat en nu? ******wijf' en hij gooide een zak brood naar mijn hoofd. Ik negeerde de zak brood en vroeg wat hij nu verder dacht dat er moest gebeuren.
Hij ging helemaal uit zijn plaat, schreeuwen schelden mij duwen etc. Ik ben maar als een bang muisje naar boven gegaan en heb daar zachtjes huilend gewacht tot hij weg zou gaan. Ondertussen werd mij vertelt dat ik morgen oppas voor onze zoon mag zoeken want hij gaat t niet doen ( ik heb morgen avond dienst ), ik moet maar eens luisteren naar hem en ophouden met al mijn gezeik etc. Nu is hij dus weer weg. Ik word er echt heel erg verdrietig van dat hij mij zo'n pijn doet en zulke lelijke dingen zegt en doet terwijl ik ondertussen bijna hoogzwanger ben van zijn kind. Hij boeit hem echt geen reet en toch blijft het voor mij zo vreselijk moeilijk deze keuze.
Er is natuurlijk in al die jaren nog veel meer gebeurd, en die dingen die mijn man doet zijn echt pijnlijk maar ik snap niet waarom ik maar blijf geloven in het goede..
Ik snap het als jullie je afvragen wat ik nog bij hem doe, maar voor mij is het niet zo zwart/wit ik hou ondanks alles toch van hem.
Verder is het nu dus zo dat hij gewoon steeds weg is en overal schijt aan heeft en ik dus helemaal niks kan. Als ik zou willen scheiden krijg ik niet eens de kans dit te zeggen en als ik hem het zou zeggen is de kans heel groot dat hij het halve huis verbouwt. Ik weet echt waar niet welke stappen ik moet nemen en wat wijsheid is.
Ik ben echt heel erg verdrietig en ik snap niet waarom hij mij dit aan doet..
Het is waarschijnlijk een heel raar wazig verhaal, ik zit zo vol emotie dat het misschien voor buitenstaanders niet te begrijpen is.. toch moest ik echt even mijn verhaal kwijt.
Ook besef ik me heel erg dat mijn man een vreselijk voorbeeld geeft aan onze zoon en wil ik onze ongeboren dochter ook niet dit voorbeeld geven.. en toch, toch doet het zo'n onwijs veel pijn
reacties (0)