Mijn lichaam heeft gefaald...
Zo voelt het echt... Ik weet dat het niet mijn fout is, maar zo voelt het wel. Verdriet, teleurstelling, schuldgevoel en boosheid. Ik heb het er echt zó moeilijk mee!
Op 27 oktober heb ik na 3 overtijd te zijn, toch maar een test gedaan. Positief. We schrokken enorm, want dit was echt niet de bedoeling. Twee dagen later opnieuw getest, en de streep was donkerder. Oké, we worden opnieuw papa & mama. Een 3e kindje, niet gepland maar wel welkom. Ik moest enorm aan het idee wennen, maar stiekem begon ik het echt heel erg leuk te vinden... Diezelfde week merkte ik bij het afvegen al rozig bloedverlies op. Maar daar maakte we ons niet zo'n zorgen om. Toch had ik het gevoel dat het mis zou gaan.
En mijn gevoel heeft gelijk gekregen. Op 7 november, afgelopen woensdag, verloor ik helderrood bloed, en het bleef maar doorgaan... De verloskundige gebeld, maar ze konden op dat moment niets doen en ik kreeg een afspraak voor volgende week. Toen ik thuis kwam van het werk, kreeg ik een miskraam... Mijn moeder belde de verloskundige en ik kon gelijk langskomen, op de echo was alleen nog maar een flinke bloedprop te zien. De 15e moet ik terug naar de verloskundige, om te kijken of de bloedprop al weg is. Anders word ik doorverwezen naar het ziekenhuis voor een curretage...
Ik voel me hier zó enorm klote door... Een 3e kindje hebben we nooit uitgesloten, maar zo'n kort leeftijdsverschil wou ik niet. Nu, zou ik niets anders willen. Ik vind het verschrikkelijk dat ik ons kindje verloren ben... Ik kan echt alleen maar huilen, heb er zoveel verdriet van!! Jeroen is heel lief voor me, hij wou sowieso het liefst een kort leeftijdsverschil tussen Vinz en een 3e. En hij heeft het er (op zijn eigen manier) ook erg moeilijk mee... En gelukkig, kunnen we steun bij elkaar vinden.
reacties (0)