Ik wou dat ik met hem ruilen kon...
In een paar van mijn voorgaande blogs schreef ik over Dani, over de obstipatie en de medicijnen. Helaas, is er geen verbetering gekomen... We hebben inmiddels een afspraak bij de kinderarts gehad, dinsdag 26 juni. Een ontzettend aardige vrouw. Ze was erg meelevend en begreep onze bezorgdheid ook. Echter vond ze wel dat zijn buik soepel aan voelde. Hierdoor dacht ze in eerste instantie dat de obstipatie over was. Maar toen begon Dani te vertellen dat hij eigenlijk wel pijn had... En dat hij het niet zo fijn vond dat de dokter aan zijn buik zat. Aan zijn gezicht kon ze zien dat hij wel degelijk pijn had. Ze adviseerde een klysma, dit keer een duchtige! De klysma werd door een verpleegkundige ingebracht, en Dani gilde het weer uit van de pijn, helemaal gespannen, en trillend lag hij op de behandeltafel. Huilen, huilen en nog eens huilen. Daarna mocht hij een cadeautje grabbelen, omdat ze hem zo'n grote jongen vonden! Binnen 5 minuten moest Dani naar de wc... In eerste instantie kwam al het vocht van de klysma eruit, waarop Dani bang en huilend tegen me zei: 'Mama, ik doe uit mijn billen plassen, dit is niet leuk!' En toen kwam er eindelijk ontlasting. Jeroen en ik waren zó ontzettend blij! Het was ook echt een flinke hoeveelheid, dus stiekem hoopte we dat het hiermee gedaan was. We kregen van de kinderarts een recept voor een nieuw en zwaarder laxeerpoeder, omdat ze het toch even zo onder controle wou houden... En we moesten de verdovende zalf blijven gebruiken.
Woensdag middag was het echter weer mis. 's Middags was Dani alweer een paar keer in elkaar gekrompen van de pijn en het poepen lukte niet helemaal. Toen het eindelijk wel een beetje lukte zat er wat bloed bij. Toen we hem 's avonds in bed hadden gelegd, werd hij na een uurtje huilend wakker. Hij had zo'n pijn! Hup, op de wc, probeer maar te poepen... Bloed, hij poepte alleen maar bloed. Niet erg veel, maar wel helder rood. Voor ons genoeg reden om de HAP te bellen... We mochten langs komen. De arts was niet echt vriendelijk, en nadat ze aan zijn buik had gevoeld (die zoals altijd wel gewoon soepel aanvoelde) gaf ze ons het advies om hem maar een zetpil te geven. 'Een zetpil? Serieus!? Mijn zoon heeft gister een klysma gehad, en raakt al in paniek als er wcpapier bij zijn billen komt. En u wilt dat ik hem een zetpil geef?' Oke, dan maar een drankje. 'Bananensmaak' staat erop, nou écht niet! Dani is dol op bananen, maar voor dit drankje moeten we hem met 3man vasthouden. Hij vind het echt zó smerig!
Donderdag ochtend kromp Dani me weer helemaal in elkaar, en nu krijste hij zo hard. Dat had ik nog nooit gehoord. Ik heb gelijk de kinderarts gebeld. We konden langs komen... Eenmaal in het ziekenhuis zei Dani: 'Oh mama, mijn buikpijn is weg, en ik heb geen pijn meer aan mijn billen. Kom maar naar huis. Ik hoef niet meer een buisje in mijn billen'. Hiermee doelde hij dus op de klysma. Bij de kinderarts vroeg hij eerst of hij echt geen buisje in zijn billen kreeg. Want dat vond hij echt niet leuk en dat doet pijn. De kinderarts garandeerde hem dat dat niet ging gebeuren. Ze schreef ons een zwaardere pijnstiller voor, vergelijkbaar aan ibuprofen(voor 3dagen). Het bleek ook nog eens dat ze ons bij de HAP de avond van te voren een te lichte vorm paracetamoldrank hebben gegeven, 120 ipv 240. Geen wonder dus dat het drankje zijn werk niet deed. Ook liet de arts een echo van zijn buik maken, met spoed... Op de echo was heel duidelijk te zien dat hij nog steeds volledig verstopt zit... We zijn inmiddels al 8weken en 2klysma's verder en hij zit dus nog steeds verstopt! Ook heeft hij opgezwollen lymfeklieren in zijn buik. Dit verergerd de pijn alleen maar omdat zijn darmen die lymfeklieren mee trekken op het moment dat ze aan het kneden zijn.
Inmiddels gaat het redelijk met Dani. Hij krijgt dagelijks zijn laxeerpoeder, en we zijn overgestapt op soja producten voor hem. Hij krijgt dus geen gewone zuivel meer. Hij duikt zo nu en dan nog steeds in elkaar van de pijn... Maar meer als hem knuffelen en hem een vies drankje geven kunnen we niet. We moeten nu gewoon afwachten. Zijn ontlasting staat op kweek en we hopen dat we bij de volgende controle bij de kinderarts hier de uitslag van krijgen... Het is wel echt heel zwaar. Ik zou zo graag met hem willen ruilen. Zodat hij die pijn niet hoeft te voelen. Geef mij die pijn maar! Ik zou er zoveel voor over hebben om weer een pijnvrij kindje te hebben... De volgende controle bij de kinderarts is 13 augustus. Ik hoop dat we dan wat meer te weten komen, want dit kan niet lang meer zo door gaan!
reacties (0)