Bevallingsverhaal

27 februari.... Al heel mijn zwangerschap roep ik op deze dag te bevallen. 11 dagen geleden was het dan zo ver. Het was 27 februari, en ik had een afspraak bij de gyn staan. De week ervoor hadden we het al over inleiden en strippen gehad, alleen dit was met een andere gyn. Strippen gebeurde na de 40 weken, en inleiden pas als het echt niet anders kon. Ik had aangegeven liever wat eerder te beginnen met strippen als het nodig was, als later, omdat ik alles wilde doen om inleiden te voorkomen, maar hier werd niet echt op gereageerd. Mijn oudste dochter is uit zichzelf gekomen met 39 weken en 3 dagen, en dit zou in deze zwangerschap ook precies 27 februari zijn. Toen ik dus op die dagom 13:00 uur bij de gyn kwam ging ik niet uit van strippen.

Ze vroeg me hoe het ging. Ik ben het zat, zei ik eerlijk.. Ze zei: zullen we dan eens even gaan strippen?......... Ik schrok. Gek. Ik zag het niet aankomen en deze vraag maakte me zenuwachtig. Ik vroeg haar of dit echt geen vorm van opwekken was omdat ik de natuur zoveel mogelijk zijn gang wilde laten gaan. Ze vertelde wat ik al wist, dat het geen bevalling opwekt en de boel alleen wat kan versnellen als er toch al een bevalling voor de deur stond. Toch twijfelde ik. Ik durfde niet meer! Ze zei: ik ga even kijken, en dan strip ik, vind je het niet fijn, dan stop ik meteen. Ze voelde nog aan mijn buik, en schatte een flinke meid van 3500/3600 gram. Ook praatte ze tegen onze baby.

Ze ging voelen. 3 centimeter, de baarmoeder voor 3 kwart verweekt en makkelijk oprekbaar. Ze vertelde me dat als de weeen eenmaal begonnen ze niet dat dat het heel lang zou duren... Ook ben ik gestript. Baby, zei ze, hier moet je eruit! Voel je dat? Hier moet je met je hoofdje doorheen! Haha... Owkeeejjjjj.

Het voelde niet fijn. Ook later niet. Ik bloede wat en vanaf het moment dat ik van de tafel afstapte voelde ik me onrustig. Ik ging nog met mijn schoonmoeder naar het winkelcentrum, zoals afgesproken, maar kon me niet meer concentreren en wilde al snel naar huis, zonder de dingen die we moesten hebben. Ik voelde me een beetje paniekerig. Ik denk dat ik toen al wist da het zou gaan gebeuren. Thuis ging ik op de bank zitten. Mijn schoonmoeder had ook een voorgevoel en vroeg aan mijn dochter of ze bij oma wilde slapen. Dat wilde ze, en toen mijn vriend om 5 uur thuis kwam gingen ze weg. Om 18:00 belde ik het ziekenhuis. Ik had lichte weeën, maar die had ik bij sophie ook, en ik voelde instinctief aan dat het begonnen was. Toch moest ik thuis nog maar even wachten van het ziekenhuis tot ze wat erger werden en ik er niet meer doorheen kom praten.

3 kwartier later belde ik weer. Ammehoela, ik wilde langskomen, ik kon dan wel door de weeën heen praten, maar toch waren ze best pijnlijk en ik wilde weten hoe ver ik was.

Eenmaal daar aangekomen zei de vrouw die me aan de ctg legde meteen: je ziet er niet uit of je gaat bevallen.... Maar ik kan het mis hebben, ik vond haar niet aardig. Met ons kindje ging alles goed. Er waren wel weeën te zien maar dat zei volgens die vrouw niet zoveel. Er kwam een arts en die ging voelen. Ik had nog steeds 3 centimeter, SHIT!

Ik mocht naar huis.... Off, ik mocht blijven. Ik zou dan een nachtje in het ziekenhuis blijven en iets krijgen om te slapen. Gezien de pijnlijke weeën wilde ik dat heel graag. Aangekomen op de verpleegafdeling hoorde we hoe het zou gaan. Het was inmiddels 20:15. Ik zou tot 22:00 moeten wachten, en dan weer een ctg krijgen. Was die goed, dan kreeg ik medicijnen voor de nacht. Ik was verdrietig. Ik had pijn! Ik vroeg of ze me dan nog een keer zouden toucheren, maar dat kon hij niet beloven. Ik geloofde toen al niet dat het nog niet begonnen was, ook al had ik nog steeds 3 centimeter. We dronken thee, en liepen een rondje. En toen begonnen de weeën pijnlijker te worden. Ik kon ze bijna niet meer opvangen. Iets wat ik herkende van mijn vorige bevalling, alleen had ik toen al bijna 10 centimeter, en geen 3!

Om half 10 hield ik het niet meer. Ik zei tegen mijn vriend dat hij moest vragen of ik direct aan de ctg kon, en of ze nog een keer wilde kijken hoe ver ik was. Ook vroeg ik of hij toch mijn zus wilde bellen. Ook al deed hij alles perfect, en lag het echt niet aan hem, ik had haar gewoon nodig. Dit was echt te pijnlijk, en bovendien kwamen de weeën zo dicht op elkaar dat ik geen kans kreeg om bij te komen. Ik mocht aan de ctg, Om ongeveer 22:40 kwam er iemand kijken. Godzijdank, en jawel, 6 centimeter. Mijn zus en mijn vriend werden helemaal blij... Ik niet. 6 centimeter? Deze hel nog 4 centimeter vol houden? Ik ging echt kapot bij iedere wee. Met bed en al werd ik naar de verloskamer gereden. Daar hoefde ik alleen even zelf op de stoel te gaan liggen. Maar de weeën volgde elkaar zo snel op dat ik die opstap niet kon maken.

Even werd erover gesproken om mijn vliezen te breken. Maar deze weeën waren zo heftig dat ik daar als de doods voor was. Ze zouden dan nog sneller en nog pijnlijker worden en dat wilde ik echt niet. Ik wilde iets tegen de pijn en snel! Er kwam iemand met een petidineprik (ofzo?) en dat zou moeten helpen. Het hielp voor geen meter, en ik kreeg ook nog eens persweeen. Maar weer dacht het personeel van het ziekenhuis blijkbaar dat ik een aansteller was, want ook nu weer kreeg ik te horen: de prik gaat zo wel werken en we komen over 2 uur weer kijken (!!!!!). Niet leuk om te horen. De persweeen werden met de minuut heftiger, en ik begon te roepen dat ik ze niet meer op kon houden. Niet de bedoeling met 6 centimeter. Ergens moet er toen een belletje zijn gaan rinkelen. De zaalarts kwam, en er werd wat gerommeld in de kamer. Bij een perswee spatte mijn vliezen uit elkaar. Ik schrok ervan, en heb een paar keer in een roes gevraagd of iemand wilde kijken of het water helder was. Dat was zo. Er werd weer gevoeld, en 20 minuten nadat er 6 centimeter gemeten was, 10 minuten na de prik met medicijnen was het zover. Volledige ontsluiting.... Ik kan wel zeggen, van 6 naar 10 in 20 minuten voelt absoluut niet prettig aan. Toen was het persen geblazen. Ik voelde het hoofdje duidelijk staan. Ik zag dat er misschien een knip gezet zou gaan worden, en dit vroeg ik dus ook... Ze antwoorde met: ja... Wil je dat ik zeg wanneer ik ga knippen? Mij kon het geen reet schelen, de arts dacht misschien dat ik het vroeg omdat ik bang was, maar ik vroeg het omdat ik wilde dat ze me uit mijn lijden zou verlossen! En een knip zou dat doen! Dan zou onze dochter meteen komen, dat wist ik.

Zo gezegd, zo gedaan, en om 23:25 kon ik zien hoe mijn mooie dochter geboren werd. Kleine Juultje werd op mijn buik gelegd en ik bleef maar roepen hoe blij ik was dat ze er was, en dat ze lekker bij mama moest komen. Ik had de neiging im haar te pakken en omhoog te tillen. Moederinstinct, hier met mijn dochter. Maar de navelstreng en placenta zorgden ervoor dat ik nog niet alle vrijheid had.

Wat is ze mooi! En wat voelde ik me gelukkig. Een perfect meisje! De apgarscore was 9/10. Onze meid woog 3700 gram, al weten we niet zeker of dat klopt, omdat de volgende morgen bij de kraamhulp 3540 werd gemeten. Ook voor 2 verschillende weegschalen is dat wel een heel erg groot verschil. Hoe dan ook, een gezonde dame. De placenta was prima in orde, en nadat ik gehecht was (een uur later, lang leve de drukte in het ziekenhuis) en een anti d prik had gekregen kon ik eindelijk zeggen: het zat erop! Ik wilde graag naar huis, en na overleg mocht dit om 5 uur in de morgen. Tot die tijd zijn we in de verloskamer gebleven. Juultje heeft geen kik gegeven. Bikkeltje!

Thuis was alles versierd! Hoera een meisje! En ook een snuggere ooievaar die door mijn raam was gevlogen. En toen was het tijd om me te beseffen: het is zover, mijn gezin is compleet!