Mijn leven in 14 balonnetjes...

En toen was ik alweer 1400 dagen lid...

Nou ja.. alweer.

Ik werd lid in juni 2008. Net een paar weken zwanger, helemaal gelukkig, woonde op mijn eigen flatje met mijn 3 katten.

Vervolgens ben ik een paar maanden later gaan samenwonen met mijn mannetje. Stresssss. Ik hou niet van verhuizen. Een kinderkamer maken, proberen ook een normale relatie op te bouwen met mijn vriend. Want eigenlijk hoorde we nog strandwandelingen te maken, cocktailtjes te drinken, avonden door te kletsen, 4 keer in de week "knuffelen"... Dat ging voor ons niet op. Drinken mag niet, avonden doorkletsen? Ik was blij als ik om 9 uur mijn ogen nog open had. Sex? Ja hooguit 1 keer in de 2 weken. Ik vond er niks meer aan.

Toch heb ik het als een hele fijne tijd ervaren. We deden op onze manier toch heel veel samen. Een wandelwagen uitzoeken, kinderkamers neuzen, echo's, nog meer echo's.. Kinderkamer in elkaar zetten, en ga zo maar door. We waren verliefd, op elkaar, en op ons ongeboren dochtertje.

Hoewel mijn vriend eerst een klein beetje op een zoontje hoopte, was hij al snel om toen hij eenmaal wist dat wij een meisje zouden krijgen. Na de echo was hij wel wat beduust. Met een beteuterd gezichtje vroeg hij: "Ja maar schat, met wie moet ik nu gaan vissen??" Haha! Ik herinner hem daar nog regelmatig aan. Nu is hij dolblij met zijn dochter, en zegt hij zelfs dat hij bij een 2e best graag nog een dochter zou krijgen. Maar natuurlijk lijkt een zoon hem ook nog steeds leuk. Al heeft hij er nog nooit achteraan geplakt: als het maar gezond is... Blijkbaar spreekt dat voor mannen voor zich.

En daar was ze dan.. Ons mooie meisje. Donkere haartjes, blauwe oogjes. Haar neusje stond even scheef, maar dat trok met een paar minuutjes al recht. Wat was iedereen dol op haar! Waren mijn ouders eerst nog gewoon blij dat ik kwam, nu kreeg ik regelmatig bij binnenkomst als eerst de vraag: heb je Sophie niet bij je? Nee sorry pap..

Ze groeide als kool. En papa en mama genoten ervan. Maar we hadden het ook zwaar. Want een leven als mama en papa is heel anders als een leven als vriend en vriendin. En dat stuk hadden we nu juist overgeslagen. Mijn vriend vond dat vooral ontzettend moeilijk. Het liefst doet hij gekke dingen, veel op vakantie, nachten doorgaan, en met vrienden computerspelletjes spelen.. "Dat kan je toch nog steeds?" is mijn meest gebruikte zin in die tijd. Maar voor zijn gevoel kon dat niet. Want hij moest er ook zijn voor zijn gezin. En die druk voelde hij.

2010, 5 januari. Sophie werd een jaar. En ik ging weer 2 dagen werken. Heerlijk! Ik leefde helemaal op, en kon op die manier nog meer genieten van mijn dagen thuis bij mijn meisje. Papa niet, die voelde de druk groter en groter worden. Zijn gezin gelukkig maken betekende zelf ongelukkig zijn... Want wat een druk word er als vader op je gelegd. Je moet 40 uur werken, je "moet" van je dochter genieten, tijd met haar doorbrengen, je vriendin tevreden houden... Allemaal dingen die vanzelf zouden moeten gaan, zegt de hele wereld, maar zo voelt dat niet altijd.

2011. Sophie werd 2 jaar. 2 weken daarvoor overlijd mijn oma. En we houden van mijn oma. Allemaal. Ik zat juist zo lekker in mijn vel, en val hard naar beneden Ondertussen gaat het met mijn vriend ook alleen maar slechter. Er moet toch eens iets gaan gebeuren. Ik dacht dat hij wel langzaam in de vaderrol zou groeien, maar hij lijkt er alleen maar verder vanaf te raken. Sophie is een geweldig kind. Wie ziet dat nou niet? Wie kijkt er nou liever naar 22 voetballende cybermannetjes op de computer waar van je er 11 zelf mag besturen?? Hij. En dat ten koste van ons gezin. Moeilijk hoor. Misschien toch eens met hem praten... Want dit kan zo niet langer.

Voorjaar 2011. Van de erfenis van mijn oma hebben wij besloten een nieuw gezinslid te kopen. Het word een echte volbloed (lees dure) bullterrier die wij met 8 weken mee mogen nemen. Wat is ze lief!

Ondertussen ben ik in therapie gegaan. Helemaal in je uppie naast je oma's bed zitten als ze overlijd bleek voor mijn geestelijke gesteldheid echt niet goed. Er alleen uitkomen ging niet, en hoewel mijn vriend echt zijn best heeft gedaan had hij genoeg aan zichzelf op dat moment.

Najaar 2011. Ik krabbel echt overeind. Mijn hoofd denkt niet meer non-stop aan doodgaan. Ik kan weer gaan genieten van het leven. Maar nog steeds blijft mijn vriend achter. Alle vele gesprekken die ik met hem probeer te voeren lopen op niks uit. Soms word hij boos omdat hij met rust gelaten wil worden, en soms zegt hij hoe erg hij het vind dat hij mij en Sophie dit aandoet. We proberen, en proberen en proberen. Ik vraag me regelmatig af of er ook nog licht is aan het einde van de tunnel.

2012. Sophietje word 3. Wat een leuk mensje heb ik op de wereld gezet!! Ik geniet met volle teugen. Zo wil ik er nog wel 4! Maar aan een broertje of zusje mag ik alleen stiekem denken. Want praten daarover levert verdriet op. Verdriet omdat mijn vriend er niet aan toe is. Net als het kopen van een huis, trouwen, klussen in huis, en ga zo maar door. Het lijkt wel alsof iedere dag voor hem een zware uitdaging is. Onze Salto is intussen uitgegroeid tot een volwassen bullenteefje. Iedereen is dol op haar, en zij is dol op iedereen, met een extra mooi plaatsje in haar bullenhartje voor Sophie.

Maart 2012. De bom barst. Logisch. Dit kon niet eeuwig goed gaan. Hoe lang kan je leven met een depressieve man? En hoe lang houd hij dit zelf vol? Vragen, onzekerheid, en vooral verdriet.

April 2012. Het leven na medicijnen. Antidepressiva voor mijn vriend, en een gelukkig leven voor mij. Ongelofelijk wat zo'n klein pilletje kan betekenen voor iemand. Eindelijk voel ik weer het geluk terug van de tijd tijdens mijn zwangerschap. Een vriend die met me begaan is. Die beseft hoe leuk zijn vriendin is. Alleen nu is het nog beter. Want we weten nu dat we samen de wereld aankunnen, en we houden met zijn 2en zielsveel van ons mooie meisje. 

Dat is iets wat we overigens altijd zijn blijven doen. 14 ballonntjes lang...