Gesprek gehad met mijn ventje

Gister heb ik met mijn vriend gesproken.... Om eens te kijken hoe hij er nu tegenover staat. Dat was een heel eng gesprek (voor mij). Zoals ik in mijn vorige blog vertelde ziet mijn vriend het veel realistischer als ik. Daar komt bij, dat Sophietje niet bepaald gepland was, en hij die hele tijd (de zwangerschap, en de eerste maanden) als zeer heftig heeft ervaren. Hij is er zo bang voor geworden dat hij eigenlijk helemaal geen 2e meer wilde. Hij vond het wel goed zo. En als je dan ook niet heel erg veel ruimte hebt, en ook geen geld in overvloed dan zijn dat wel 2 hele goede redenen om het voor je uit te blijven schuiven.

Toch begon hij de laatste tijd wel iets bij te draaien. Vooral omdat hij zijn vriendin gelukkig wil maken, omdat hij Sophie een broertje of een zusje gunt, en omdat het op sommige momenten voor hem ook wel goed voelt. Maar toch voelt hij merendeel angst. Een angst die ik ook wel begrijp, omdat ik echt een heks was in mijn zwangerschap, we elkaar net kenden, we meteen moesten samenwonen, er veel geklust moest worden om alles af te krijgen en er geen tijd was om rustig aan elkaar te wennen door al die dingen.

Wij hebben het samen behoorlijk te verduren gekregen daardoor. Een kindje krijgen als je relatie stabiel en vertrouwd is, is velen malen verstandiger. Niet dat Sophietje is geboren uit onverstandigheid, maar uit pure "pech", wat wij tot op de dag van vandaag zien als intens geluk! (natuurlijk).

We hebben gevochten om ons gezinnetje te laten werken. Want we houden van elkaar, maar soulmates zijn we niet. We hebben andere interessen, ik praat graag, hij niet en zo zijn er nog heel veel andere verschillen die het de afgelopen jaren soms heel moeilijk hebben gemaakt. Alleen hebben we ook dingen gemeen. We houden van elkaar en van Sophie. We zijn alletwee zeer relaxt en dus zitten onze dagen niet vol ruzies, en lopen de ruzies die we wel hebben ook nooit uit de hand.

Helaas is vorig jaar, of eigenlijk eind 2010, mijn lieve omaatje overleden. En wat mis ik haar... Ik was als enige bij haar toen ze stierf en dat heeft een diepe indruk op me achter gelaten. Ik keek al nooit erg uit naar de dood, maar sinds die gebeurtenis ging het een beetje de verkeerde kans op. Veel paniekaanvallen en ontzettend veel stress. Mijn baan gaf ik al snel op, ik zat nog in mijn proeftijd, dus ik zat ook hele dagen thuis. Heel de dag was ik doodsbang dat ik kanker zou krijgen, of mijn hart er ineens mee zou stoppen. Ik heb door de maanden heen redelijk wat onderzoeken gehad. Een maagonderzoek, heel vervelend. Een hartfilmpje, zo'n hele korte. Een mammografie, ik ondekte een knobbeltje in mijn borst, en een aantal keer bloedprikken... Alles was goed. Ik ben in therapie geweest, want ik was gewoon ontzettend bang voor de dood. Iedere avond als ik bij Sophie ging kijken was ik doodsbang dat ik haar niet meer zou zien en voor de volgende morgen al dood zou zijn. Een hele vervelende angst kan ik vertellen. Het beheerste mijn hele leven. De therapie hielp niet... cognitieve gedragstherapie is niks voor mij. Ik kan zelf ook wel bedenken dat een knobbeltje in mijn borst ook een opgezet kliertje kan zijn, maar toch denk ik aan borstkanker. Toch heb ik de therapie wel afgemaakt. Zelf ben ik stapje voor stapje richting herstel gekropen. De angst om dood te gaan zal nooit helemaal weg gaan. Dat heb ik ook in therapie geleerd. Het kan ook weer heel heftig terugkomen als iemand in je omgeving komt te overlijden. Daarom is de kunst ermee om leren te gaan... Nu gaat het dus veel beter. Op mijn hart na. Nog steeds heb ik meerdere malen per dag een overslaand hart. Voor de mensen die het kennen hoef ik dit niet uit te leggen. Voor de mensen die het niet kennen: ben maar blij, het is een vervelend gevoel. Verder zijn er nog wat andere moeilijk te beschrijven klachten waardoor ik absoluut wil dat er naar mijn hart gekeken word VOOR ik eventueel zwanger zou raken. Dus maar weer op naar mijn huisarts. Die vond het onzin... Ze zei: Het is zonde van de tijd van de cardioloog, als je klachten hebt waardoor je denkt dat je hart niet goed werkt hoor je bij een psycholoog. Ok, ze heeft waarschijnlijk gelijk. Maar dat interesseert me niet, ik wil het van de cardioloog horen. "Mevrouw, ook al slaat uw hart meerdere malen per dag over, ik heb alles eens goed gecheckt: u heeft een prima hart. Veel plezier met zwanger raken!!! En de groeten thuis". Dus ben ik gewoon door blijven drammen en jawel, onder veel gemoppen schreef mijn huisarts een verwijzing voor de cardioloog.

20 maart mag ik hier naartoe. Ik weet niet hoe dit dan verder zal lopen, maar in ieder geval, hoop ik snel te horen dat alles goed is en niks ons een tweede kindje in de weg staat.

Behalve dan dus mijn vriend... Want daar was ik!! Terug naar het begin; ik heb gister een gesprek gehad met mijn vriend. Hij vroeg me wat ik dan wilde. (Mijn hart sloeg weer 3 keer over) Toen heb ik dan toch maar eerlijk verteld dat ik gewoon echt ONTZETTEND graag aan een tweede kindje wil beginnen. En dat wat mij betreft het spiraaltje er zo snel mogelijk uit gaat, en als mijn hart ok is, ik er direct aan wil beginnen. Nou, zei mijn vriend... dan gaan we dat maar gewoon doen. Voor Sophietje is het geweldig, jij wil het graag, en ik ben wel een beetje bang, maar aan de andere kant hou ik van jou en jij van mij, en het word wel tijd.

Ok, in mijn romantische hoofd had ik het antwoord: "ja liefste, ik wil niks liever als met jou nog een kindje! En hier is een ring met diamanten om je dat te bewijzen... Nee, niet opstaan! Ik haal die was wel uit de droger!!" Maar goed, zo werkt mijn leven nu eenmaal niet :-D

Dus! Na dit hele lange verhaal weten jullie hoe het ervoor staat. Geef gerust eerlijke je mening, ik heb geen lange tenen.

Voor de mensen die ik op facebook heb: sssssst! Hihi