Het leven is hard..
Iemand die ik ken is zwanger. Ze is eind 30 en heeft al heel veel moeite gedaan om zwanger te raken, via IVF e.d. Ook heeft ze 2 keer een miskraam gehad. Ze vertelde me dat dit juist hun laatste poging zou zijn, en nu was ze zwanger!! Ik was zo blij voor haar, want het is een super vrouw, die zeker weten een geweldige moeder zou zijn.
Maandag vertelde ze dat er iets in haar bloed is aangetroffen. Het erge is dat ze nu juist de 12 weken voorbij was, en eindelijk een beetje durfde te geloven in een goed einde. Ik ben niet heel goed in medisch gedoe, maar wat ze in haar bloed heeft komt door een bloedtransfusie die ze vroeger ooit heeft gehad. Lang geleden, maar het kan er nu voor zorgen dat ze haar kindje afstoot. Dat heeft er weer mee te maken of haar vriend iets mee gegeven heeft aan het kindje. Een bepaalde bloedeigenschap. Het heeft trouwens niks met de rhesusfactor te maken, dat dacht ik namelijk in het begin.
Toen ik haar vandaag weer sprak was ze erg verdrietig. De uitslagen van haar vriend waren nog niet binnen, maar bepaalde waarden in haar bloed waren zo hoog dat ze morgen met spoed naar Leiden moet. Ze gaan dan kijken wat ze nog kunnen doen. Maar mocht het niet goed gaan dan zal ze nooit meer moeder worden. En dat breekt haar op. Dat zie ik in haar ogen, en ik voel het. En dat gevoel doet mij als moeder zoveel pijn. Ik voel me bijna schuldig dat ik met mijn 25 jaar een kindje van anderhalf heb, zonder dat ik daarvoor al dat verdriet heb moeten doorstaan. Ik weet dat dat onterecht is, maar oneerlijk is het wel. Het zit me zo dwars dat ik er echt even een blog over moest schrijven. Wie begrijpt me beter dan jullie?
Liefs Lieke
reacties (0)