How low can you go??

Sophie kan alweer een tijdje kruipen. Ze kruipt de hele kamer door en wil overal aan zitten. Het liefst de dingen die eigenlijk niet mogen. Ik moet dus continu opletten waar mijn engeltje nu weer mee bezig is. Gelukkig is mijn hele kamer zo goed als baby-proof, maar op de salontafel liggen nu eenmaal afstandsbedieningen en onderzettertjes. Die wil ze hebben.

Je begrijpt, het punt van opvoeden is begonnen!! Natuurlijk op een nog hele simpele manier. Als ik zeg nee, kan ik niet verwachten dat ze dat al begrijpt. Dus zeg ik 1 keer nee, en als ze dan nog doorgaat (wat ze altijd doet, na me even aangekeken te hebben: hey... wat doe jij raar?? zeg je dat nou omdat ik met mijn hand die kant opging?? Wacht, ff proberen... ) pak ik haar op en zet haar een stukje verderop neer. Soms geeft ze meteen op, maar meestal kruipt ze meteen terug naar de tafel en herhaalt dat ritueel zich een paar keer tot ik haar heb af kunnen leiden met een ander speeltje. Boos word ik uiteraard niet, maar ze moet leren wennen aan het woordje nee, en wat dat betekent.

Ik dacht altijd dat ik weinig geduld had met dat soort dingen, want ik ben gewoon een beetje ongedurig van aard. Als ik in een lange rij bij de kassa sta ben ik na 10 minuten echt zwaar geirriteerd. Als er dan een omaatje met een half liter pakje melk en een pruillip vraagt of ze voor mag omdat haar zieke man thuis zit te wachten (ok, ik overdrijf, dat is me nog nooit gebeurd) dan moet ik mezelf echt dwingen om "ja" te zeggen!! Maar ik ben erachter gekomen dat ik wat mijn dochter betreft veel meer geduld heb dan ik ooit had gedacht.

Toen Sophie kleiner was kon ze me weleens tot wanhoop drijven, maar dat was meer bezorgtheid dan irritatie. Als je kind huilt en je weet niet waarom, dan probeer je alles. En als dat niet werkt dan raak je in de stress. Maar ik weet heel goed waarom Sophie steeds weer terug kruipt, ZE WIL DIE AFSTANDBEDIENING!! En ze kan kruipen, en ook op haar knietjes zitten, precies de hoogte die nodig is om met je handjes bij dat gewilde stuk speelgoed te komen. Het woord "nee" is bij Sophie nog niet bekent, dus dat is voor haar ook geen reden om de tafel met rust te laten. Het maakt alleen de opdracht iets moeilijker. En dus moet ik niet geirriteerd zijn, maar juist trots zijn op het doorzettingsvermogen van mijn dochter!! Dat betekent in dit geval overigens niet dat ze ervoor beloont word. Het leven zit nu eenmaal lastig in elkaar :D

Nu nog even waarom ik deze blog begonnen ben. Zoals ik al zei vind Sophie het leuk om overal op te kijken. Dat is al een aantal weken zo. Maar sinds afgelopen week heeft ze iets nieuws ondekt....; ze kruipt door de kamer en komt bij het tv meubel. Die staat wat hoger op zijn pootjes dan de tafel. Ik zie haar kijken of er iets op ligt maar zie al snel dat haar aandacht verplaatst word. Ze gaat plat op haar buikje liggen en haar hoofdje gaat omlaag tot ze bijna met haar kinnetje op de grond ligt. Ik zie haar turen of er misschien ook iets onder het tv meubel ligt!! Natuurlijk moet ik ontzettend lachen om deze slimme actie van mijn dochter. Op zo'n moment zie ik mijn dochter veranderen in een persoontje met echte menselijke trekjes! Dat klinkt misschien raar, want natuurlijk weet ik al een tijdje dat Sophie toch echt tot het menselijk ras behoort, maar om haar zo bezig te zien vertedert mijn hele moederhart.

Binnekort moet ik weer naar het CB, ergens begin oktober. Ik vind het altijd wel leuk om daar naartoe te gaan. Even kijken hoe ze het doet. Wel raar dat je je dochter ineens kan neerzetten in de weegschaal in plaats van heel voorzichtig met haar bolletje goed ondersteund. Nog een week of 2 en dan is Sophie alweer 9 maanden, een hele zwangerschap oud!! Dan gaan we echt richting een jaar. En dan te bedenken dat we een jaar geleden ook met zijn alles zaten te kletsen over babykamers en zwangerschapsklachten. De tijd gaat heel erg snel!

Ik geniet met volle teugen van mijn mooie en lieve dochter, en daar word ik erg vrolijk van! Tot snel!! XXX