Sophie 3 maanden

Vandaag is Sophie alweer 3 maanden oud! Wat gaat dat snel. Ze lacht de hele dag, ze praat me nu al de oren van me hoofd, ook al begrijp ik niet altijd helemaal wat ze nou wil zeggen, aangezien krrrrrrprrrwaaaaaaa niet tot mijn vocabulair behoort.

Omdat ze vandaag 3 maanden is heeft ze voor het eerst een jurkje aan. Het staat haar zo schattig! Ze is echt een plaatje.

Mijn dochter is gewoon een kwartaal oud! Dat verzin je toch niet ;) Zo lag ik met de grootst mogelijke moeite haar naar buiten te werken, en nu weegt ze alweer bijna 6 kilo en probeert ze dingen te pakken en lacht ze zich rot als ze een dikke kus krijgt van de hond.

Toch neemt het moeder zijn ook minder leuke kanten met zich mee. Ook als ze er niet is ben ik met haar bezig. Ik zit nooit meer ergens rustig, omdat ik me altijd afvraag hoe het met Sophietje gaat. Als ik per ongeluk denk aan hoe het zou zijn als ze er niet meer was dan kan ik meteen in tranen uitbarsten. Die angst is soms zo erg dat ik 3x in een uur moet kijken of ze nog wel ademt als ze in haar ledikantje ligt te slapen. Natuurlijk word dat vanzelf minder, maar de angst om je kind te verliezen gaat nooit meer weg. Voor het eerst in je leven hoop je met heel je hart dat je niet lang genoeg leeft om de dood van diegene mee te maken. En als het goed is gebeurt dat natuurlijk ook niet.

Ik zag een tijd terug een stukje op tv over kindermishandeling. Het kindje was 1 jaar, en door alle gruwelijkheden kon het kindje niet meer lachen. Hij keek alleen maar gefronst, de hele dag door. Daar zag je ook een foto van. Er blijkt ook een speciale naam te zijn voor dat soort kinderen!! Het fronsen blijkt een hele normale reactie te zijn als je zoveel hebt meegemaakt voor je eerste levensjaar. Ik heb zo gehuild!! Dat kindje verdient zo verschrikkelijk veel meer. Als ik dan naar Sophietje kijk dan kan ik weer opnieuw in huilen uitbarsten. Waarom zou een mens zo gemeen zijn tegen iets wat zo lief en klein is?? Dan knuffel en zoen ik Sophie net zolang tot het vervelende gevoel weer een beetje weg is.

Sorry voor deze ietswat deprimerende blog. Maar dit zijn dingen die me soms heel erg bezig houden, en ik wilde het even van me afschrijven. Ik vraag me af of jullie ook weleens zulke zware gedachtes hebben.

Dan nog maar even vrolijk afsluiten: Mijn dochtertje is 3 maanden!!!!! JAhoeeee... En ze is de liefste van de wereld. Ik hou van haar en zij van mij. En samen houden wij van papa want hij houd op zijn beurt weer van ons. We zijn een perfect team, en daarom horen we bij elkaar.

Dikke kus voor iedereen!!