Soms lijkt het wel een gekkenhuis

Ik kan niet eens meer rustig poepen (sorry voor seze openingszin). Gisterenochtend zat ik op de wc en ineens komt Riccardo gillend binnengestormd (deuren doe ik nooit dicht. Mijn privacy zal denk ik over een jaar of 10 weer verschijnen). Hij zat onder het bloed het zat overal. Ik probeerde kalm te blijven. Aurora huilde. Elena krijste omdat ze in mijn armen genomen wou worden. Riccardo schreeuwde dat er veel bloed was en dat we naar het ziekenhuis moesten. Ik heb hem meteen met koud water gespoeld en daarna ijs op de wond. Hij heeft een flinke blauwe bult en een wond op zijn voorhoofd. Aurora heeft een speelgoed naar zijn hoofd gegooid. Gelukkig stopte het bloeden eindelijk en hoefden we niet naar het ziekenhuis voor hechtingen.
Wat als een rustige lockdown is begonnen begint nu echt een gekkenhuis te lijken. Aurora en Riccardo kibbelen continu. Verveling slaat toe. Ergernis van mij ook met verschillende stemverheffingen. Vorige week was een drama. Elena zat letterlijk aan mijn benen geplakt ik kon geen stap zetten. Niks doen en ze bleef maar jammeren en hangen. Tandje nummer 3 kwam toen tevoorschijn. Met dit ritme zal ze misschien als ze 4 is al haar tandjes hebben haha. Het weer zat ook niet mee. Regen en onweer. Mijn man is vaak pas om 20 uur thuis en zowel ik als hij zijn 's avonds bekaf. Ik heb ook vreselijk last van allergie want alles staat in de bloei en ik slik dagelijks cetirizine. Gelukkig gaat het slapen wel redelijk (mede dankzij de cetirizine denk ik haha). Wandelingen zijn ons lichtpunt. De school is ook bijna afgelopen. Riccardo krijgt 2 boeken die hij af moet maken voor September. ALS de school weer begint. Wie weet. Daar hebben we niets over gehoord nog. De regering lijkt kinderen te zijn vergeten. Vreemd, want zij zijn de toekomst. Zo dat was mijn klaagblog vandaag