7 jaar getrouwd

7 jaar geleden liep ik met ogen vol tranen en een kloppend hart de kerk in. Daar stond de man van mijn leven op mij te wachten. De man met wie ik oud wou worden. Dat gevoel heb ik nu nog steeds. We hebben de laatse maanden zwangerschap van Riccardo en na zijn geboorte een zwarte periode gehad in onze relatie. Mijn man had opeens geen baan meer ( bedrijf was failliet verklaard) en daarvoor had hij maandenlang zonder salaris gewerkt. Daar kwam bovenop dat hij toch niet zo klaar was voor een kind als hij daarvoor wilde laten blijken. Hij voelde zich aan de kant gezet,zei hij in een van onze vele discussies. Ikzelf zat midden in een soort depressie door de ellendige bevallibg die ik had gehad. Ik kon alleen maar huilen,at nauwelijks en wilde niemand zien. Hij was juist superveel weg met vrienden en ergerde zich enorm aan mij ipv mij te steunen. Toen kwam de dag dat ik zei dat als er niets zou veranderen ik weg zou gaan. Ik begon mijn eigen ding te doen en hem te negeren. Hij trok toen weer naar mij toe, heeft een nieuwe baan gevonden en vanaf toen is het eigenlijk allemaal goed gegaan! We praten gelukkig veel. In onze relatie is het allemaal veel een kwestie van compromis omdat we heel verschillend zijn,ook qua mentaliteit. Maar we compenseren elkaar!
Qua opvoeding van onze kinderen zitten we wel op 1 lijn gelukkig! En wat houden wij toch veel van deze 2 prachtige kinderen die uit onze liefde zijn geboren! Hij heeft mij verrast met een supercadeau: 2 daagjes naar zee zonder kinderen. We vertrekken over 2 weekjes. Ik hoop dat we nog vele jaren samen te gaan hebben