Voorlopig niet meer

Hoi,

Nadat ik afgelopen woensdag (het is nu zondag) te horen heb gekregen dat mijn kindje niet meer leeft geloofde ik dat in eerste instantie niet. Natuurlijk zag ik de bewijzen op het echoscherm: de grootte was maar 8 weken in plaats van ruim 9 en er was geen hartje te zien en mijn kindje lag doodstil....

Jee...wat erg! En we gingen juist zo vrolijk de echokamer in om weer eens naar 'ukkie' te kijken. Nadat alles goed was zouden we het aan iederen gaan vertellen!!

Helaas liep dat dus volledig anders. De gynaecoloog zei dat ik nog maar even een week na moest denken wat ik wilde qua behandeling (wachten tot het vanzelf een miskraam wordt of curettage). Ik hou mezelf maar steeds voor dat mijn lichaam het goed heeft gezien en dat dit kindje niet in orde was. Helaas dacht mij lichaam nog wel dat ik zwanger was want ik werd sinds een week net misselijk en ook mijn borsten groeiden. Zelfs mijn buik groeide, maar dat was dus niet de baby maar alleen het vruchtwater.

De dag erop zijn we, om eens even iets anders aan ons hoofd te hebben naar het bos gegaan. Ik vind het zo moeilijk om te weten dat ik wel een baby in mijn buik heb maar dat die dood is....ik kan er echt niet tegen en vind het een verschrikkelijk idee. Ik kreeg ook van mijn werk een grote bos bloemen en alle medewerking om even een paar dagen tot rust te komen.

Vrijdagochtend werd ik vroeg wakker en moest piekeren. Wat wilde ik? Mijn borsten doen enorm pijn en ik zag er eigenlijk het nut niet meer van in. Ik nam een besluit. Vandaag moest er wat gebeuren. Ik wilde echte duidelijkheid. Na overleg met mijn vriend ben ik gelijk om 08:15 naar het ziekenhuis gegaan op goed geluk naar de afdeling gynaecologie (mijn arts werkt niet op vrijdag) en gezegd dat ik eigenlijk woensdag een afspraak had maar of ik even met iemand kon praten. D assistente zei: hee was jij hier woensdag ook niet? Ja dus. Toen stond ik huilend aan de balie. Kom maar even mee zei ze. Ik vertelde haar dat ik het nut er niet van inzag om tot woensdag te wachten als het toch al zeker was dat mijn kindje niet meer leefde. Ik sliep al twee dagen nauwelijks. Ik wil dit niet meer. Ze zei wacht maar even ik ga even bellen. Er was een arts beschikbaar die wel even tijd voor me had over drie kwartier. Fantastisch! Ik was allang blij dat ik niet gewoon naar woensdag verwezen werd.....

Afijn, op de echo bleek wederom: geen hartaktiviteit.... Een dikke brok wegslikken en dan maar bedenken hoe en wat. Er waren 3 keuzes: afwachten tot het vanzelf komt. Kan weken duren. Tabletten nemen, maar kan ook weken duren en dan nog is het maar 70% zeker dat het volledig afgestoten wordt en dus 30% krijgt na een paar weken alsnog curettage. Had niet dokters voorkeur. Ik kon ook gelijk kiezen voor curettage en dan waren er twee opties: bespreken voor woensdag of kijken of het vandaag nog kon. (ik had die ochtend geen honger en was dus toevallig nuchter). Het kon vandaag nog maar er was maar 1 plek: over een uur op de operatiekamer. Wel volledige narcose. Dus gelijk beslissen. Vriend gebeld en besloten het gelijk maar te doen. Ik wilde niet meer afwachten. Het is ook Pasen en als het achter de rug was kon ik ook weer proberen het af te sluiten in plaats van er als een berg tegenop te zien om het alsnog te ondergaan. Ik wil geen dood kind meer in mijn buik! Ik zie er erg zwanger uit, met een beste buik. Dat vond ik al vroeg, voor twee maanden maar als het dan ook nog eens 'niet meer hoeft' vind ik dat heel pijnlijk.....

Okee om een lang verhaal kort te maken: ik ben geopereerd en mijn buik is leeg. Dat besef doet pijn maar het was onherroepelijk toch gebeurd. Bijkomend voordeel is dat ik nu kan herstellen en we zo snel mogelijk opnieuw kunnen proberen om zwanger te worden. Het zal nog wel enige tijd duren voor ik het een beetje verwerkt heb maar het is niet anders. Ik heb gedaan wat het beste was. Wie weet ziet het er over een tijdje heel anders uit. Ik hoop me over een tijdje weer op deze site te melden met goed nieuws. Wie weet zijn jullie dan nog niet bevallen en zoek ik jullie nog eens op.

Het allerbeste aan iedereen en tot de volgende keer!

Groetjes

MamaHinde