Bevallingsverhaal Bastian

Als iemand mij donderdagavond tijdens het kijken van 'the passion' verteld had dat ik om kwart over 4 die nacht zelf mijn eigen wonderkindje in de handen zou houden had ik ze niet geloofd.  Natuurlijk hoopte ik het wel maar wie kan er nou bedenken dat de avond voor de gevreesde inleiding alsnog mijn vliezen zouden breken.

Ik besloot maar vroeg te gaan slapen en werd iets voor half 12 wakker. Harry had middagdienst en zou over ruim een kwartier thuiskomen. Normaal bel ik hem dan in mijn hongerbuien wel eens op om langs de mac te rijden... ook kwam dit direct in mij op.. maar ik deedt het niet, ik was misselijk... en flink ook... bah..IKKE die géén zin had in mac, er klopte iets niet.. maar wat?.. Daarom besloot ik maar weer te gaan liggen en 10 minuten later plaste ik in mijn broek... ojee nou maar ff naar de wc want misschien is het toch wel vruchtwater. Nou op mijn hand geblazen maar niks hoor... dus ik verschoont en weer het bed in.. 2 seconden later brak het vruchtwater helemaal.  echt... het eerste wat in me opkwam was 'dus toch' ... mijn lieve baby zou geboren gaan worden. Bij Tobias zat ik razend snel in de weeen dus ik besloot snel te handelen. Harry was nog niet thuis en heb eerst mijn ouders gebeld... zodat ze standby zouden staan. Daarna het nummer van de verloskundige.. ga maar slapen zei ze.. bel me als je weeen krijgt. Ik hang net op en daar komt Harry binnen... bij de medeleling dat mijn vliezen zijn gebroken krijgt ie zowat een rolberoerte... 'doe ff normaal je word morgen ingeleid en ik mot slapen' Kun je het je voorstellen... ik super blij dat ie gaat komen en hij draait zich nog ff om in bed... Nouwww dat duurde hooguit 10 minuten en toen begonnen de weeen. 'schat we gaan bevallen vannacht hoor' ..Ouders laten komen, verloskundige stond snel op de stoep en die constateerde dit keer ECHTE weeen en ruim 3 cm ontsluiting... zo dat was snel..

Half 2 ... ziekenhuis rijnstate.. alles was donker en de weeen in de auto waren geen pretje, maar we zijn er!

Op naar de verloskamers waar ze deze nacht een hele rustige nacht hadden.. die blikken spraken boekdelen; eindelijk iemand met weeen whahaha... Nou we hadden ze niet nodig want ik mocht lekker met mijn eigen verloskundige EN super stagiere bevallen.

Even douche en tot 3 uur de nodige weeen weggepuft.. nog maar even controleren; 5 cm ontsluiting.. tot hier was alles prima op te vangen... Maar toen..

Om 3 uur raakte ik in een weeenstorm waar je U tegen zegt.. zoveel pijn heb ik in mijn leven nog nooit ervaren.. Ik wilde niet meer!

Om 4 uur was ik kapot, Ik kon niet meer en dat heb ik geroepen ook... maar toen... ik moest persen!! Nou dat kon niet zeiden ze; OF het kon of niet, mijn baby ging komen... ik ben gewoon maar zelf op de rug gaan liggen en bij het toucheren zag ik haar hoofd betrekken... ik hoorde haar zeggen 'ik voel al bijna geen opstaand randje meer' ZIEJEWEL schreeuwde ik... och jezus nou daar gaan we.. als het maar niet nog weer 2,5 uur gaat duren (net als bij Tobias)

Ik mocht beginnen met persen en na een paar persweeen en een voorzorgsknip werd in 10 minuten onze kleine Prins -zo noem ik ons tevreden ventje vandaag de dag- Bastian Benjamin geboren.. ZONDER navelstreng om de nek!

Wat een moment weer! Hij had een apgarscore van 9ens en 10en en deed het dus geweldig. Direct huilen en op mama's borst.
En de pijn... ooh die was weg... heerlijk! ... echter, nou moest de placenta nog komen..

Direct een prik in het been om het geval van de vorige keer te vermijden (wat waren ze geweldig goed voorbereid) en hij bleef helaas nog een beetje hangen... maar ik had wel wat anders om me druk om te maken. Bastian was helemaal niet rustig zoals Tobias toendertijd maar bleef schichtig om zich heen kijken en kokhalsen.. een heel vervelend gezicht.. blijkbaar was de lancering hem slecht gevallen. Ze besloten hem te laten helpen met aanhappen voor de borstvoeding.. om hem kalm te krijgen maar ook om de placenta los te krijgen.

Dit werkte.. hoe onzeker ik was of borstvoeding ging werken zo zeker was en is Bastian nogsteeds. Hij doet het echt super. Een hele bijzondere ervaring.

Geen placenta nog dus werd de arts erbij geroepen en die moest het op gaan lossen 'oeh daar zou ik wel een beschuitje mee willen eten' hoorde ik mezelf denken... whahaha, mens, je bent net bevallen.

Met 5 man om het bed hoorde ik verschillende opties vallen en ik wilde opnieuw opname op de OK echt niet. Laat ze hem maar proberen eruit te duwen en met de volgende perswee werd alsnog de placenta geboren...  Normaal niet echt een boeiend verhaal hoor die placenta, maar ik zou Dorien niet zijn als er iets bijzonders was... want waarom wilde hij er niet uit...

Ik bleek een zeldzaam geval van het bezit van een bijplacenta. de grote placenta was verbonden met een dikke ader met een bijplacenta. Het was dus gewoon blijven haken en ze hebben met 5 man en een echo moeten kijken of er niets was achtergebleven. Dat was gelukkig niet zo; 2 uur later kreeg ik het verzoek om de placenta's voor opleidingsdoeleinden te mogen gebruiken...whahah nou prima, succes ermee!

Bastian was nogsteeds van streek maar het huidcontact deedt hem goed... hij mocht daarop naar papa toe. Ik zou gehecht worden... het was inmiddels een uur of 6 en heel langzaam werd het alweer licht... Harry lag in de luie stoel bijna te slapen en ik... had nog de hel van de nacht voor de boeg. Er zou dus gehecht worden; echter was er 1 klein probleem... de verdoving werkte niet! maarja het moest gebeuren..3plekken met ieder een stuk of 6 hechtingen. Nou ik hoef jullie vast niet te vertellen dat dit zeer doet. De ene seconde huilde ik als een klein kind, probeerde ik de andere seconde een gesprek over Jan de Hoop en twitteren te beginnen..

Dit laatste wil ik heeel snel weer vergeten.. het leek echt uren te duren... 7 uur.. Ik mag opstaan om te douchen.. dat gaat dus niet... blijk net als bij Tobias mijn stuitje of laatste ruggewerfel te hebben gekneust. tja.. en dan komen ze je net vertellen dat je naar huis mag.. Jah uh hoe dan? Maar aangezien ik geen zin had om langer te blijven en ik Tobias dolgraag aan zijn kleine broertje wilde voorstellen hebben we die ochtend alles rustig aan gedaan waarna we alsnog om half 10 het ziekenhuis in een rolstoel verlieten!

Thuis aangekomen opgevangen door mijn ouders kon de kraamweek beginnen... We hebben echt een tijdje nodig gehad om onze rust weer terug te vinden. En nu? Nou het gaat geweldig. Mijn herstel gaat voorspoedig al kan ik nog niet zitten.. het is dus of lopen of liggen... En ventje... nou die doet het super! Wij zijn opnieuw verliefd, Tobias een geweldige grote broer en ons gezin is met de komst van Bastian helemaal compleet!

een foto van Bastian vind je in mijn fotoboek