En dan is het begonnen! of toch niet..
Tja en dan denk je na al die voorweeen toch wel dat je weet wanneer het echte werk begint. Na 3 nachten op en af rommelen was het zondagmorgen ineens stil, wat een verademing. Even bijkomen en nog op verjaardagsvisite geweest. savonds al niet zo'n honger en Harry heeft Tobias op bed gelegd. Half 7... ik heb me even omgekleed en loop naar beneden... shit een wee! Maar niet als de oefenweeen, deze leek ik zomaar uit het niets echt op te moeten vangen en weg te moeten puffen... Ben rustig gaan zitten maar dat ging helemaal niet... zoo wat verrot zeg... de weeen volgde elkaar in raptempo op en toen manlief beneden kwam kon ik nog maar 1 ding uitbrengen 'volgens mij is het echt begonnen' De verloskundige mocht ik nog niet bellen, heb een uur gewacht... ze werden steeds heftiger...
Uiteindelijk toch vk gebeld en ze hoorde aan de telefoon dat het serieus was. Bel de oppas ik kom straks langs om te toucheren. Mijn ouders gebeld dat het begonnen was en die kwamen. De vk kwam ook en die constateerde een verweekte baarmoeder (was een week eerder nog niet) en ruim 1 cm ontsluiting.. ze kon niet zeggen of het echt begonnen was maar zoals ze mij zag in de weeen gingen we er vanuit van wel...
Er zou een andere verloskundige om 22:00 terugkomen. inmiddels dus al ruim 3 uur bezig met het wegpuffen van zeer pijnlijke rug en buikweeen. Mijn ouders waren er maar gelukkig kon ik mijn eigen ding doen om ze op te vangen. ... Eindelijk was ze daar... wat bleek een vervangende verloskundige... een jong meisje dat ik liever direct had weggestuurd. Daar ging ik mijn bevalling echt niet mee doen hoor. Maargoed we gingen naar boven en ze toucheerde me. Helemaal niets, niets was er bijgekomen waarna er heel droog uit haar mond kwam 'nou je bent niet aant bevallen hoor, de eis hiervoor is dat de ontsluiting vorderd en dat doet het niet'
Kut! hoorde ik mezelf zeggen. En die rotweeen dan? waren die helemaal voor niets gweest... inmiddels nogsteeds krom van de pijn... dit kon toch geen oefenwerk zijn.. . 'zullen we je wat slaapmedicatie geven'? watt? rot op! ik wil en ga gewoon vannacht bevallen... ik neem wel wat paracetamols en duik mijn nest in..
Mijn ouders naar huis gestuurd en nog geen halve minuut later lag ik met 2 pcm in mijn mik met krokodillentranen en een kruik in bed. Ik was kapot en ben gelukkig in slaap gevallen. Met elke keer dat ik wakker was voelde ik nogsteeds mijn baarmoeder aanspannen en mijn rug en benen zeer doen.
Vanmorgen werd ik wakker. Harry had Tobias al uit bed gehaald en het was stil in huis.. zo stil... zelfs in mijn buikkie... nouja... de storm was dus gewoon weer gaan liggen....wat een teleurstelling na zo'n avond.
Ik lig nogsteeds in bed en wacht op het moment dat het weer gaat beginnen.. maarja dat kan vandaag zijn maar ook nog 2 weken duren... hoedanook; ons mannetje is welkom...hopelijk laat hij zijn moeder niet al te lang wachten...
reacties (0)