Brandweerman Tobias

Jaren lang wist ik het zeker, als ik ooit een kindje zou krijgen zou het een jongen worden. Ook de naam stond al heel lang vast. Hij is er en we hebben hem Tobias genoemd. Tot zover ging alles als gedacht, en vanaf nu, vanaf nu gaat niets meer zoals bedacht. Zelfs het verschonen van een luier niet. We zullen weten dat een jochie is…Tobias word brandweerman, dat weet ik nu al. 100 keer blijf ik mezelf vertellen dat ik er een doekje op moet leggen en dan opeens een onbewaakt ogenblik slaat ie toe. Over mijn kleding,over de bank en net op dat moment gaat de bel en staat de buurjongen op de stoep met een zelfgebakken pizza… zucht. Deur dicht en weer naar boven voor het 2e schone pakje voor vandaag!

Vanmorgen zag ik het ineens, hij was gegroeid. Ze schijnen van die nachten te hebben dat ze ineens de lengte ingaan. Ik was er helemaal verbaast over…owja het groeit. .zo stom maar daar had ik niet eens bij stil gestaan, maar al die flesjes melk moeten natuurlijk ergens goed voor zijn. Hij drinkt inmiddels een fles minder op een dag en drinkt de flesjes die hij krijgt netjes leeg. Maandag waren ze van het consultatiebureau nog even hier en ze hebben hem gewogen en ook die weegschaal gaf gelukkig aan dat mijn dikkontje inderdaad een halve kilo was aangekomen!

Heel langzaam begint ie elke dag meer mens te worden, echt zo leuk om te zien hoe hij zich steeds beter kan focussen op de dingen die om hem heen gebeuren. Ook kan ie sinds een paar dagen goed zijn hoofdje omhoog houden als ie op zijn buikje ligt en begint hij zich met de voetjes af te zetten en proberen om te rollen. Helemaal geweldig om elke dag die kleine veranderingen te zien en heel bijzonder om te zien hoe snel ze dingetjes begrijpen. Het piepen van de magnetron betekend dat de fles er aan komt…moet je hem zien kijken… Ow en als ik huil komt dat moeder mens er aan gelopen moet ie vast denken… ik probeer af en oog en oorkleppen op te zetten maar dat is niet zo gemakkelijk. Het gehuil van Tobias gaat me af en toe door merg en been

Vanaf het moment dat hij op mijn buik lag bekroop me een heel raar gevoel, iets wat ik nog nooit eerder had gevoeld… ik geloof dat ze dat nou moederliefde noemen. En zeker nu hij verkouden is merk ik hoeveel ik van mijn mannetje hou, ik zou het liefste de hele dag tegen hem zeggen dat het goed komt en dat ik voor hem zal zorgen. Vanmorgen was ie even helemaal de weg kwijt, zo onrustig en had al vanalles geprobeerd om hem stil te krijg. Niets leek te helpen en dan sta je toch even met je mond vol tanden. Toen kreeg ik de gouden tip; de stofzuiger! 10 minuten later was ie stil, helemaal in dromenland even geen last van gesnotter en gehoest. Wat een heerlijkheid moet dat geweest zijn..Voor mij natuurlijk ook, even rust…

Nu maar hopen dat hij zich snel beter voelt en dat ie ons weer snel kan vermaken met zijn prachtige lachstuipjes en dat wij onze lachstuipjes maar kunnen behouden op het moment dat meneer weer voor spuitgast speelt…niets gaat meer zoals bedacht.