Op naar de uitdrijving..

Vanaf het moment dat ik begin april een positieve test in mijn handen hield is er geen moment geweest dat ik niet bewust van mijn zwangerschap was. Toch waren vooral de eerste echo’s een gevoel van onwerkelijkheid. Er zou een kindje komen en dat begon elke week steeds meer op een mensje te lijken. Wat een prachtige ontwikkeling, zeker omdat we zo vaak een echo hadden konden we het op de voet volgen. Echter bleef het, zeker tot de tijd dat ik de kleine kon voelen raar…een leven in je. Niet dat ik dacht dat het met de ooievaar zou komen…in het geheel niet… Maar niemand kan meepraten over een zwangerschap als je het zelf niet hebt meegemaakt…wat een karwei!!

Bijna 36 weken zwanger en er gaat geen dag voorbij dat ik je niet voel. Je neemt steeds meer ruimte in, en de beurse plek bij mijn ribben is mijn geheugensteuntje als je eventjes slaapt. Je reageert al zo lief op ons, we spelen spelletjes en zodra we onze hand op mijn schoot vleien probeer je er met je kontje tegenaan te leggen. Het blijft wonderlijk zo’n zwangerschap. Hoewel ik na mijn eigen mening net iets te vaak klaag (heb je dan vier jaar voor gedokterd) vind ik het ook een echt wonder. Er zit gewoon een mensje in mij, eentje die ongeveer over een maandje de echte wereld zal bezoeken. Af en toe vraag ik wel eens of hij/zij niet het liefste nu al zou komen..Ik zou namelijk gek worden met zo weinig ruimte, maar voor nu lijkt mijn buikkie een prima plek te zijn om de laatste weken door te brengen. Af en toe komen een handje, voetje en een schoudertje aan de oppervlakte, het is ook al een echte dikkont.. Het is zo speciaal om gewoon nu al het gevoel te hebben dat je met zijn drieën bent. We hoeven nog geen fles te geven, maar toch is er al een heel eigen ritme. Minimaal drie keer per dag word er op vaste tijden flink geschopt en gedraaid, weet dus nu al dat dit ook buiten de buik zo zal zijn…arme wij om 4 uur ’s nachts…

Wat een karwei zei ik net al, maar het grootste karwei moet nog gaan komen, de bevalling. Volgens Harry gaat de vrouw even met haar benen wijdt liggen en “ploept” het kindje er zo uit. Leuk, zo’n bevalling wil ik ook wel. Waar zou ie dat gezien hebben?. Heb hem dus net maar even aan het lezen gezet. Waarna ik dus een opmerking over de tweede fase, de uitdrijving, naar mijn hoofd kreeg. “De uitdrijving, dat klinkt als het uitdrijven van de duivel, moeten we dan witte mutsen opzetten?” “hier staat dat het een branderig gevoel geeft; vind je het gek met al die fakkels” …..tja wat moet ik daaar nu weer van zeggen… Dat beloofd nog wat voor de rest van het kraamboekje…spruw…is dat niet het geluid wat vogels maken?

Op hoop van zegen de laatste weken in. Ik word met de week, nee met de dag ongeduldiger naar onze kruimel. Al weet ik dat het beter is dat hij/zij nog een aantal weekjes blijft zitten. Daar gaan we dan ook voor en heb nogsteeds het idee dat de kleine zich pas 24 december zal aandienen. Dat zou betekenen nog een week of 6. En tot die tijd heeft Harry om zich in te lezen en ik om me voor te bereiden op mijn wondertje…iets waar ik zeker geen fakkels of witte mutsen voor nodig heb!!