Emmy

Het zijn gewoon van die dagen die je onthoudt, van die dagen die je nooit meer vergeet. Zo kan ik je bijvoorbeeld vertellen wanneer de laatste stormachtige dag was. Het was 8 april en het was buiten hondenweer. Na een week spontane jankbuien en misselijk opstaan was ik het helemaal zat. Ik besloot de fiets te pakken en naar de apotheek te rijden om een zwangerschapstest te halen. Eenmaal teruggekomen voerde ik het ritueel uit dat ik inmiddels vele malen gedaan had met elk negatief resultaat tot nu toe. Ik liet hem maar in de wc liggen en zei tegen Harry dat het wel weer negatief zou zijn, of het is te vroeg…(wij hebben een cryo terugplaatsing gehad) of het is weer voor de zoveelste keer mislukt.

Ruim 3 minuten en vele regendruppels later besloot ik toch naar de test te lopen… Een blik was genoeg, ze waren niet duidelijk maar het waren toch echt 2 streepjes, ik liet de test liggen en liep jankend naar buiten, Har snapte er niets van tot hij zelf een blik wierp op het stikkie dat zei dat we wel degelijk zwanger waren.. Vele huilbuien en telefoontjes volgde er.

We waren vroeg met testen dus heb ik de dagen erna toch nogmaals getest en de streepjes werden steeds duidelijker! Vrijdag besloot ik het ziekenhuis met het nieuws te verblijden maar de dame die ik aan de telefoon kreeg was het duidelijk niet met me eens. Ze snauwde dat de positieve test wel eens van de pregnyl (een goedje dat een eisprong timed) kon komen. Ik ben die middag aan het bellen geslagen met apotheek en fabrikant en beide bevestigde dat het niet de pregnyl kon zijn. Dan maar weer afwachten en dinsdag terugbellen. Dinsdag officiële testdag! Hartstikke positief!! Ziekenhuis gebeld en kreeg een voorzichtige felicitatie! 28 april waren we 7 weken en ik mocht dan nog net voor mijn verjaardag naar de eerste echo!! Wat een pret de dagen voor de echo, ik was gewoon echt zwanger! De kwaaltjes kwamen en ik maakte me totaal gaan zorgen… Tot de eerste echo!

28 april, dan lig je daar in de welbekende houding, iets waar alles vanaf hangt, dacht ik..op het moment dat de echo gemaakt werk zag ik op het schermpje al iets waar ik niet op had gehoopt. Een mini vruchtzakje met een vruchtje van 3 mm erin. Dit had dus op deze datum 1 cm moeten zijn. Ook geen knipperend puntje dat het hartje zou moeten zijn, niets.. Daar lig je dan met alle hoop van de wereld…alsof je een klap voor je kop hebt gehad. Het zou niet goedkomen en we moesten wachten op een miskraam.

Twee weken vol zwangerschapskwalen en rouwgevoelens kropen voorbij, 13 mei zou er opnieuw een echo zijn, als het dan opnieuw niet goed was zou er een afspraak voor curettage volgen, de kans dat het alsnog goed zou zijn was minimaal en hier rekenen we dan ook niet op…..bang voor de curettage op naar de echo.

13 mei. Gelukkig hebben we onze eigen arts weer, en vertel haar dat de hormonen volgens mij elke dag toenemen en dat als ik naar mijn licht bollend buikje kijk ik me niet kan voorstellen dat het mis is. Maargoed het is niet anders en wij zijn verdrietig, Nog geen 2 minuten nadat ze voorstelt om te gaan kijken is de stemming al 180 graden omgeslagen. Direct na het inbrengen van de echo verschijnt er iets nieuws in beeld, een embryo van iets meer dan 1.5 cm MET kloppend hartje, heel even zet ze het geluid aan en ook daar horen we een stevig hartje kloppen. Wat er dan door je heen gaat is met geen pen te beschrijven maar het klap voor je kop idee kwam behoorlijk terug. Ze legt ons uit dat de embryo iets te klein is voor 9 weken en dat dit goed zou kunnen komen, echter houdt ze nog een slag om de arm. We krijgen een echo mee en ze wil ons over een week weer terug zien.

Weer een week van afwachten en een flinke mindswitch volgende er. De hormonen zorgde opnieuw voor misselijkheid en andere heerlijke kwaaltjes die nu in een keer wel ergens op sloegen! Alle ideeen die door je hooft heen gaan kosten buiten het groeien van het kindje veel energie, en als het amerika was had ik de eerste arts een proces aangedaan, wat had ik me voor niets k*t gevoeld!

Een snelle berekening zorgt er bij Harry al snel voor om te zeggen dat als we vandaag naar het ziekenhuis mochten onze emmy dan ongeveer 2.3 cm zou moeten zijn. We hadden echter besloten dat har dit keer niet mee ging, ik voelde me prima zwanger en we zaten dan ook niet op slecht nieuwe te wachten.

In de wachtkamer nam de spanning echter flink toe. Veel te laat was ze, onze dokter, er was een ander ziek geworden en de 15 minuten dat ze te laat kwam leken wel een eeuwigheid. Er is niets veranderd, voel me nogsteeds echt zwanger zei ik haar. We moesten eens even gaan kijken en ook deze echo bleek heel goed te zijn. 2,3 cm was ie,hij was dus precies goed gegroeid of de groeicurve. Het hartje klopte en ik zag zelfs al mini handjes en voetjes!! Echter zou ik vandaag 10 weken zijn en gaf de emmy een grootte van 9 weken en een paar dagen aan, nogsteeds een minimale achterstand, ze vond het echt een wondertje! Alles zag er verder prima uit, over twee weken terugkomen. Met het uitlopen van de behandelkamer werd ik bijna besprongen door alle verpleegsters in de buurt, na 4 jaar ken je ze allemaal wel en ze waren zo blij voor ons!

Het klap voor mijn kop gevoel is weg, ik heb besloten gewoon volop te gaan genieten!!!