Even m`n frustratie kwijt / advies gevraagd

Hallo mommy's,

Onlangs moest ik een uitstrijkje laten maken op advies van de huisarts. Daar kwam uit dat er hpv gevonden was. Ik moest toen een tweede uitstrijkje maken en daar kwam de uitslag pap 3b uit.
De volgende dag moest ik al naar t ziekenhuis en daar hebben ze een biopt afgenomen van m'n baarmoeder. As vrijdag hoor ik wat de uitslag van het lab is.
Ik vind t heel spannend allemaal en ben best wel angstig.
Nu is het zo dat ik al een tijd samen ben met m'n partner. We wilden graag een kindje samen, maar helaas lukt het ons niet. (Ik heb zelf een kindje, maar die zwangerschap verliep met veel ziekenhuis bezoeken helaas, wel een gezond kindje op de wereld gezet gelukkig!) We hebben meerdere miskramen gehad en ook veel onderzoeken in t ziekenhuis.
Maar helaas lukt zwanger worden niet, de doorbloeding in mijn baarmoeder is niet goed waardoor het vruchtje vroegtijdig al stopt met groeien.
Maar zijn ex vriendin (moeder van zijn kind) heeft altijd gezegd dat ze onvruchtbaar is en dat ze baarmoederhalskanker heeft gehad en dat het elke keer terug komt.
Terwijl ze meerdere kinderen heeft en nog nooit baarmoederhalskanker heeft gehad. Omdat ik dit nu zelf mee maak en veel informatie kreeg van de arts in t ziekenhuis (ik was er eigenlijk heel ontwetend over wat baarmoederhalskanker precies was en welke pap soorten je hebt) kwam ik erachter dat als ze aan de deur stond te vertellen over wat zij heeft etc. Dat t allemaal niet klopt wat ze zegt.
En t vreet aan me, omdat ik en te horen heb gekregen dat de kans klein is dat ik zwanger kan raken / volledige zwangerschap kan uitdragen. En dat er pap 3b bij me is gevonden, dat zij er gewoon over verteld alsof ze verteld over een gezellig dagje weg.
Aan de ene kant wil ik haar erop aanspreken, maar aan de andere kant m'n schoonfamilie zei dat ik het nieuws wat ik gehoord over mezelf van t ziekenhuis beter voor me kan houden en geen discussie met haar moet aangaan.
Sorry als m'n verhaal wat verwarrend is. Maar ik zit er zelf best doorheen en zij spot ermee voor mijn gevoel. En dat gaat er bij mij niet in.
Ze heeft vaker verhalen verzonnen om in de belangstelling te staan, en meerdere mensen kwamen erachter dat ze loog.
En dan weet ze het verhaal zo te draaien dat die mensen die schuldige zijn en zij het slachtoffer.

Naast me neerleggen is misschien wel het beste, maar als ik haar spreek en ze verteld het eea dan kan ik wel huilen.
Waar zij mee spot, heb ik. (Zo voelt het voor mij)
En dat voelt voor mij zo oneerlijk en maakt me boos en verdrietig.
Mensen om me heen zien het, en zeggen ook dat het echt niet kan wat ze doet. Maar ze stopt niet.
Ze heeft meerdere kinderen en is zo gezond als het maar kan.
Ik kan t blijven zeggen maar het frustreert me gewoon met hoe zij is.

Misschien dat iemand van jullie advies heeft hoe ik hiermee om kan gaan want t breekt me echt op.