Wat naar en verdrietig. Mijn familie reageerde ook lomp (gelukkig al mijn vrienden juist positief). Bij mijn oudste was mijn familie boos omdat ik ongehuwd zwanger was van een donor. (BAM) Bovendien voelde mijn moeder zich niet klaar om oma te worden. Ze wilde de echofoto’s niet zien, ik mocht er niets over zeggen, de zwangerschap werd doodgezwegen. Toen ik vertelde dat ik de baby voelde schoppen, wilde ze dat ik erover ophield. Mijn vader vond het nog wel OK, maar toen ik na de 20 weken echo vertelde dat ik een zoon kreeg, was hij boos want hij had het leuker gevonden als het een verrassing was gebleven. Zodra mijn zoon was geboren sloegen ze om als een blad aan een boom en waren ze allemaal dol op mijn zoontje. Toen een half jaar later mijn zus en haar man zwanger werden, waren mijn ouders vanaf het eerste begin de trotse opa en oma, deelden echofoto’s, mijn zus kreeg een gloednieuwe kinderwagen, mijn ouders waren er vol van. Ik was zo naïef om te denken dat ze nu ‘gewend’ waren aan het grootouderschap. Toen ik 10 maanden later zwanger was van mijn jongste, verheugde ik me erop om de zwangerschap dit keer op een fijne manier te beleven met mijn familie. Maar de reacties waren nog hatelijker dan de eerste keer. Mijn ene zus verbrak het contact zodra ze hoorde dat ik zwanger was, de andere zus deed hetzelfde een paar dagen na de geboorte van mijn jongste. Mijn ouders deden de hele zwangerschap alsof ze me niet hoorden als ik over de zwangerschap of de baby begon. Ze veranderden het onderwerp of gaven gewoon geen antwoord. Natuurlijk niet, want 1 kind als je ongehuwd en alleenstaande was, dat was al erg genoeg. Maar twéé?! De schande.... 🤷♀️ Een van mijn tantes nam de telefoon niet meer op als ze zag dat ik belde (hoorde ik later van mijn oom, haar broer). Toen ik haar uiteindelijk sprak, wilde ze wel weten hoe het met me ging, maar mocht ik over de zwanger niets zeggen. “Daar wil ik het liever niet over hebben, dat vind ik te moeilijk.” De rest van de ooms, tantes en aanverwanten liet simpelweg nooit meer iets van zich horen. Sindsdien ben ik klaar met mijn familie. Alleen mijn ouders spreek ik af en toe nog.
Een aantal maanden later was mijn andere zus zwanger. En uiteraard was mijn hele familie in de wolken. Mijn ouders waren dolblij en trots, praatten over niets anders meer dan de baby van mijn zus.
Ook nu er vier kleinkinderen zijn, nemen de kinderen van mijn zussen een grotere plaats in dan de mijne. Van mijn neefjes hangen grote foto’s aan de muur, van mijn kinderen alleen een paar kleintjes. Ik heb me er maar bij neergelegd, veranderen doet het toch niet. Maar het doet wél pijn. Zo ga je niet met elkaar om.
Uiteindelijk is het hún verlies. Maar ik had mijn kinderen zo graag een leuke opa en oma gegund. Leuk contact met hun neefjes. Familiedagen. Een familie buiten ons gezin. Maar ja, die hebben we niet. Dus hebben we een ontzettend lieve leenopa geadopteerd en een ouder echtpaar in de straat is liever voor mijn kinderen en meer opa en oma dan mijn eigen ouders ooit zijn geweest. Onze alleenstaande buurman is de gekke oom en stoeipartner die de jongens stierlijk verwent en onze Syrische buurman verderop uit de straat brengt elke week iets lekkers mee voor de kinderen uit zijn restaurant en stopt ze tussendoor ook vol met snoep. En zo kan ik nog wel even door. Bij iedereen kunnen mijn kinderen terecht voor een praatje of een potje voetbal. Aan ‘familie’ dus geen gebrek, ze zitten echt in een warm bad.
Maar mijn eigen zussen, ooms en tantes hebben mijn jongste nog nooit gezien, hij is nu vijf. Mijn oudste zagen ze voor het laatst toen hij twee was, hij is nu zeven. Mijn kinderen weten en accepteren nu dat er geen contact is, maar ze weten niet waarom. Er komt een dag dat ik het moet gaan uitleggen. Ook hoop ik dat ze op een dag gaan zien hoe opa en oma werkelijk in elkaar steken. Daar denk ik nog maar liever niet over na. Ik hoop dat dat nog heel lang duurt.
Al met al heb ik er weinig last meer van, behalve als ik er over nadenk. Dan grijpt het me soms wel aan hoe verdrietig dit eigenlijk is. Hoe onnodig ook. Ik heb mijn neefjes nog nooit gezien, ze zijn 4 en 6. Die jaren komen nooit meer terug en kan je niet meer inhalen. Daar kan ik nog steeds wel eens om janken. Maar goed, daar schiet jij niets mee op.
Ik wil hiermee alleen zeggen dat ik je gevoel herken. Van mij uit gefeliciteerd met je zwangerschap, wat leuk!! Komt heus goed. Geef je verdriet de ruimte en als je lucht nodig hebt, stel dan je verwachtingen bij. Je kan anderen niet veranderen, hoe fout ze ook zijn. Je mag huilen, boos zijn, of wat je ook voelt, want het doet ook pijn en het is onterecht wat ze doen. Wees extra lief voor jezelf. 
reacties (33)