Nooit gedacht dat ik dit gesprek ooit nog zou voeren.
Na drie kindjes bij de eerste papa en ons kindje die vlug opvolgde zijn we een gezegend gezin met vier kindjes.
Voor mijn gevoel was dit genoeg, maar vanaf het moment dat ik zwanger was riep je ik zou er graag twee willen van mijzelf.
En toen kwam de mokerslag.
Mijn cyclus duurt heel lang waardoor ee een verminderde kans is ontstaan.
De vraag van de gyn, hebben jullie nog een kinderwens?, kwam dan ook best hard binnen.
Toch... want was ik niet degene voor wie het allemaal genoeg was?
Dat ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt was kennelijk nodig om daar nog eens goed over na te denken.
Ik wilde immers niet dat er nooit meer over gepraat zou worden.
Zijn antwoord wist ik al.
Enkele weken verstreken en ook ging het op onze relatie inspelen.
Wel niet wel niet wel niet... zelfs even een break, time out, omdat mijn hoofd alles wil maar ik zoveel twijfel.
Als ik naar mijn kinderen kijk, ga ik hen niet tekort doen?
Is vijf niet teveel?
Wat denkt de buitenwereld ervan?
En aan de andere kant, dolgraag!
Wat zou ik het graag nog 1 keer mee willen maken.
Hij is echt dé man van mijn dromen met wie ik oud wil worden.
Ik zal niet zeggen dat ik daar alles voor over heb want dat zou verkeerd worden geïnterpreteerd.
Van de daken schreeuwen, maar toch nog zo vol in twijfel en zeker van, ‘
wat een ander daarvan moet denken’ puntje... help😞
reacties (0)