Bevallingsverhaal

Donderdag 3 november naar de verloskundige voor een controle. Eigenlijk was dit een extra controle, want mijn bloeddruk was aan de hoge kant en ik was 39 weken en 6 dagen zwanger. Toch leek het me fijner om een natuurlijke bevalling af te wachten, omdat ik dan onderwater zou kunnen bevallen in de geboortekliniek in plaats van in het ziekenhuis.

Tijdens de controle bleek mijn bloeddruk nog hoger te zijn dan de keren ervoor: Dat was echt niet goed; 147/105. Ik zou even naar de afdeling verloskunde moeten voor een medische check-up, want ondanks dat er geen eiwitten in mijn urine zaten vertrouwde de verloskundige het toch niet helemaal en kon ze me zo niet langer laten rondlopen.

Na een beetje ouwehoeren met een co-assistent en iemand in opleiding, kwam ook de arts tot de conclusie dat ’t zo niet langer kon. Ondanks de gunstige laboratoriumuitslagen werd toch besloten tot opname; per direct, dus ik mocht niet meer naar huis om rustig wat dingen bij elkaar te zoeken.

Na een paar uur wachten kreeg ik een dikke boterham en de mededeling dat ik snel zou worden ingeleid. Eigenlijk ging het allemaal wat langs me heen, totdat plotseling de verpleegkundige na een bloeddrukmeting het volgende opmerkte; “Fijn he, heb je morgen je kindje in je armen”. Whut?! Morgen al? Toen begon ik toch wel een beetje te stressen en die nacht heb ik geen oog dichtgedaan.

Mijn bloeddruk bleef ondanks de medicijnen te hoog, dus kreeg ik een infuus. Dolle pret; ik ben per hand ongeveer 4 keer misgeprikt totdat er een goede ader gevonden werd. Om 5 uur ’s ochtends ging ik toch maar even proberen te douchen ondanks mijn infuus-arm en om 7 uur kwamen een arts en verloskundige om de vliezen te breken en een dingetje in het hoofd van m’n kleine tuttebel te planten.

Ik verwachtte een tsunami maar dat viel allemaal reuze mee, Manouk had wel in het vruchtwater gekeuteld en ondertussen moest ik nog vaak naar de wc. Dit al waggelend met een infuus-molentje en een matje tegen het vruchtwater onder mijn gat, tot groot vermaak van mijn lieve D. Het duurde even voordat de oxytocine in m’n infuus zijn werk deed en uiteindelijk ben ik in slaap gevallen toen D. even wat dingetjes ging regelen buiten het ziekenhuis. Rond een uurtje of 11 kreeg ik echt felle weeën. Eerst was het nog wel te doen, maar op een gegeven momente merkte ik dat er steeds minder pauze tussen de weeën kwam en werd mijn vrees werkelijkheid; dikke weeënstorm. :(

Puffen en hijgen ging eigenlijk vanzelf, zonder cursus. Ik merkte wel dat het opluchtte maar midden in die weeënstormen heb ik toch af en toe flink lopen vloeken, tieren en schelden. Ook het besturingspaneel van het bed moest het ontgelden: even er flink op los beuken en krabben. “Epidurale, epidurale anesthesie!” zei het stemmetje in mijn hoofd. Er kwam een arts rustig praten over de risico’s van de ruggeprik waarop ik haar een tikkie agressief toeriep dat ze het beter gewoon kon gaan regelen.

Dus in mijn bedje werd ik naar de anesthesist een paar etages verder vervoerd, kreunen en zuchten. Gelukkig zorgde endorfine voor een natuurlijke high, dus het grootste gedeelte is eigenlijk langs me heen gegaan. Rechtop, in een weeënstorm,  met een catheter in je muts een ruggeprik laten zetten is geen pretje, geloof me. Ik dankte god op mijn blote knie’tjes dat het geweest was en de anesthesist een kundige knakker was die het klusje relatief snel wist te fixen. Nu nog wachten tot de pijn over ging, maar dat werd alleen maar erger terwijl die epidurale binnen 10 minuten zou moeten werken..

Er kwam een dame langs met een groen mutsje en van die enige icepacks. Ik voelde alles nog, dus de anesthesist kwam terug en probeerde opnieuw een ruggeprik te zetten. Weer het hele drama; rechtop zitten, weeën wegpuffen, geen tijd om op adem te komen. En weer.. Niks, nada noppes! Ongelofelijk, vond de medische staff; twee keer faalde de ruggeprik hopeloos. Ik moest het maar doen met pethidine injecties, terwijl ik al zo gaar als een kanarie was en de moed zonk me in de schoenen.

Mijn infuus hadden ze uitgezet, waardoor mijn weeën weer dragelijk werden na een tijdje. En toch waren ze echt heftig, moeilijk weg te puffen. Ik vroeg of iemand het infuus uit kon zetten, bleek ik al een uur zelf weeën te hebben zonder infuus! Ik werd teruggereden naar de verloskamers en vroeg daar of iemand wilde komen kijken hoeveel centimeter ik had. Volgens de verpleegkundige kon het nog wel een tijdje gaan duren maar de verloskundige riep toch echt vrolijk uit dat ze iets voelde dat leek op volledige ontsluiting.

En nouja, 15 minuten persen later was de geboorte van onze kleine meid een feit! 3780 gram zwaar, helemaal gezond; tien teentjes en tien vingertjes. Mooiste meisje dat ik ooit heb gezien lag gewoon op mijn borst, de rest van de wereld kon me even gestolen worden en kon van pure verbazing geen woord uitbrengen; 'het is echt een baby!'.

De placenta werd gecheckt en was compleet, ik had een paar schaafwondjes. Mijn bekkenbodem had een flinke optater gehad maar hechtingen waren niet nodig. Lag lekker te genieten van mijn appelsapje en boterhammetje toen de fluxus zijn tol begon te eisen.

Ik bleef bloeden, en bloeden en bloeden; telkens als ik bewoog kwam er weer een golf. Verpleegkundige opgepiept, want ik werd toch met de minuut waziger. Terwijl D. aan de telefoon hing om mensen in te lichten over de geboorte van de kleine tuttebel, probeerde ik de verpleegkundige duidelijk te maken dat ik me helemaal niet goed voelde. Ik begon te trillen, werd duizelig, ging sterretjes zien, kreeg een pieptoon in mijn oren en voelde mezelf zo wegzakken. Het lichtje ging uit. Paar tellen later was ik er weer, nu met zo’n irritant zuurstofmasker en allerlei personeel om me heen. Kan me er verder niet veel van herinneren behalve dat ik het heel koud had en enorm lag te rillen; onderkoeling en tachycardia. Ik kreeg medicatie toegedient en er zou overleg plaatsvinden met de arts. Er werd besloten om in de eerste instantie geen curretage te gaan doen, omdat de placenta compleet was en het bloedverlies iets leek te minderen. D. ging naar huis, hij viel in slaap en ik lag daar een beetje gaar te zijn. Toch stopte het bloeden niet en moest ik alsnog naar de OK.

Werd wakker op de IC met beademing, dubbel infuus, infuus aan mijn enkel en draadjes. Helemaal verrot van alles en had het zo verschrikkelijk koud weer! Zakte ineens weer weg en werd daarna wakker met verpleging aan weerszijden. Een verpleegkundige deelde me mede dat ik meerdere zakken bloed had gekregen en een zeldzame bloedgroep had. In totaal 4 liter bloed verloren. Toen ik weer een beetje bij kwam, mocht ik van de beademing en mocht mijn kleine meisje naast me liggen. Ik voelde me al niet lekker, maar kon een golf braaksel toch niet binnenhouden terwijl ik plat op bed lag; Supernasty.

Ik merkte dat ik een heel raar gevoel in mijn ene infuus-arm kreeg, een soort van tinteling. Dat was heel normaal volgens de verpleegkundige. Werd echter steeds erger en erger, gevolg was een compleet spastische en gevoelloze hand die op een enorm pijnlijke manier verkrampte; vond het nog erger dan de hele bevalling! Mocht echter niet van het infuus, dus kreeg ik de medicatie in de andere hand omdat de kans ‘heel klein’ was dat ik daar ook last van zou gaan krijgen. Nog geen uurtje later lag ik dus met twee spastische, compleet verkrampte handen en een huilend princesje naast me.Toen hield ik het zelf ook niet meer droog. Gelukkig kwam ik de nacht relatief goed door met wat kalmeringsmiddeltjes en mocht ik de volgende dag van het infuus af. Zondag mochten we lekker naar huis en zo is alles toch nog goed gekomen, haha! Het is echt een heerlijk kind, de borstvoeding loopt beter en vandaag krijgt ze haar hielprikje. Ben benieuwd..