Helaas....

Hoe positief deze ook leek.

Helaas werden we gister toch ongesteld......

Alleen sympthomen zijn ook opeens verdwenen.

Het misselijk zijn, het vele spugen, de vermoeidheid en de hoofdpijn.

Als sneeuw voor de zon, verdwenen.

Net zoals mijn gelukkige gevoel dat er een broertje of zusje aan kwam voor Chanel.

Misschien is het gewoon nog niet helemaal onze tijd voor nog een kindje.
Al maanden roep ik dat ik eerst een ander huis wil.
Een baan wil en een financiele zekerheid.
Dat ik het fijn zou vinden dat Chanel wat ouder is mocht er een kindje bij komen.

Dus eigenlijk komt het wel goed uit.

Maar waarom ben ik dan toch zo verdrietig??