Bevallingsverhaal

Dan eindelijk me bevallings verhaal geprobeerd het beknopt te beschrijven.

Ik ben vrijdag de 13^e bevallen van een zoon genaamd Joey Jack Mike van 4135 gram en 52,5 cm.

Ik moest naart het ziekenhuis komen en had 2 cm ontsluiting dus ze konden me water breken en me nogmaals inleiden. Ik had oud meconium vruchtwater dus eigenlijk had me kindje er al eerder uit gemoeten, dit gaf ik ook telkens aan er voelde iets niet goed maar daar werd helaas niet naar geluisterd. Ook was me kindje nog niet ingedaald en ook hier van zei ik er klopt iets niet ik weet niet wat. Maar weer werd het in de wind geslagen. Dit keer leek er niet veel te gebeuren want de weeën vond ik zelf minder geworden en ze kwamen nu in een golf beweging dus goed op te vangen. Toen ze me na anderhalf uur gingen toucheren had ik al ja ja al 5 cm.

Dit voelde echt als een overwinning en als cadeau gekregen. Natuurlijk werd het steeds heftiger maar ik kon heel goed de weeën opvangen met alle tips die ik van yoga geleerd had. Zoals kaken los, ontspannen, op het treintje blijven, naar onder toe uitblazen, los laten, ontspannen buik ademhaling waren voor mij de belangrijkste.

Zelfs op het eind ging dit nog de verpleegster moest me alleen even helpen om ze weg te puffen op een gegeven moment omdat ik dacht dat ik nog niet zo ver was.

Op het zelfde moment was er ook een andere vrouw aan het bevallen en omdat ze vonden dat mijn man en ik het zo goed deden gingen ze daar eerst heen.

Als er iets was konden we bellen. Ik had toen een dikke 9 cm ontsluiting aan de ene kant en ruim 7 aan de andere dus moest om me linkerzij om het op te vangen en daar meer ruimte te maken.

Je begrijp zeker wel dat dit even afzien was, als er iets was konden we bellen. Tot dat ik persdrang kreeg toen heeft mijn man op de bel gedrukt dat heb ik niet mee gekregen want ik zat nog steeds goed op het treintje ha ha. De totale ontsluiting is dus best snel en goed gegaan ongeveer binnen 5 uur en voelt als een succes ervaring. Ik ben toch een pittige vrouw die wel een stootje kan hebben want na mijn eerste zoontje was ik daar toch echt wel onzeker in geworden.

Nou het laatste deel het persen wat bij me eerste zoontje heel goed gegaan was vond ik nu moeilijker. Voor me gevoel had ik niet de kracht als bij me eerste zoontje niet weten dat hij zo groot was.

Ze hadden dit kindje geschat rond de 3300 gram dus dat leek het probleem niet te zijn. Het hoofdje zakte steeds weer terug dus de eerste twee keer persen was om het kindje weer zo ver te krijgen als het was dus wat ik daarna deed was pas de moeite. Ik gaf alles en ze waren ook trots op mij, het enigste wat ik dacht het moet er nu uit.

Omdat ik verteld had dat me eerste zoontje met zijn schoudertje bleef hangen en dat erg veel pijn had gedaan aan me schaambeen en omdat het hoofdje terug zakte en dus groter leek te zijn dan verwacht en misschien nog wel een rede die ik niet weet werd er een grote knip gezet.

Toen eindelijk het hoofdje er bijna uit was kwam een zuster wat vragen (tenminste dat dacht ik en werd bijna boos maar had zo iets van nee denk aan het treintje).

Kort daarna kwamen er nog meer dokters en zuster binnen rennen. Me benen werden heen en weer geduwd langs mijn oren en langs het bed om laag en er hingen twee zusters om mijn buik te duwen. Ik hoorde ze zeggen dat het hoofdje er al was voor mij voelde het nog niet als klaar. Dat bleek ook want me kindje kregen ze er niet uit. Toen ze zeiden dat ik op handen en knieën moest besefte ik pas dat het mis ging. Zat echt binnen 2 seconden op mijn knieën met het hoofdje er al uit. Hoe vraag ik me nog af je krijgt dan in eens zo een oer drang ook de pijn ervaarde ik toen niet meer.

Ze riepen nog kijk uit voor de draden die aan mij vast zaten maar dat interesseerde me niet meer me kindje had het nu heel moeilijk en moest er uit.

Dus ik luisterde nog steeds erg goed en persen uit alle macht mee. Er stond al een chirurg in de deur wat ik heel niet mee kreeg. Ook waren er in eens heel veel witte jassen met wat ik later begreep daar van zo ie zo 3 gynacologen.

Ze kregen met veel moeite ons kindje uit me na zijn hoofdje bond en blauw van achter gemaakt te hebben de vingers van de arst stonden er in bleek later. Ze rende er gelijk mee weg het deed helemaal niets ook niet huilen. Me man heeft dus niet de navelstreng door geknipt en ik had ons kindje nog niet gezien wist nog niet eens wat het was.

Toen begon dus een gynacoloog tegen me te praten en gelukkig na het lijkt echt lang maar blijkt achter af maar een minuut te zijn geweest kwam er een geluidje van de kamer waar ze me kindje mee naar toe hadden genomen. Ik kreeg me kindje nog helemaal blauw even een halve minuut op me in een doek ik moest vragen wat het was. Toen zijn ze gelijk weer met hem weg gegaan. Onze zoon Joey heeft helaas zijn boven arm geheel door gebroken, zijn sleutelbeen gescheurd en zijn schouder gekneusd. Ook aan de rechte kant was zijn schouder gekneusd en leken er zenuwen beschadigd.

Hij is geboren om 18.55 en pas s’avond laat na 12 uur heb ik heb voor de tweede keer vast gehad op de afdeling neonatologie ze hadden me bed er heen gereden. Joey had rust nodig dus ook toen heb ik hem maar even vast gehad. Verder mocht niemand hem vast houden dat was te vermoeiend voor hem ook mijn man niet.

Zijn hoofdje was bond en blauw en nog niet rond en zijn neusje en wangentjes nog blauw en dik. Hij lag aan de monitoren en was duidelijk te zien dat hij het erg zwaar heeft gehad en nog. Hij kreeg gelukkig al goede pijnstillers en hij ging in een opwaartse lijn. Zelf was ik naast bond en blauw en 3^e graad geknipt waar ze ruim 40 minuten bezig zijn geweest om te hechten en een gekneusd stuitje (pijnlijk) naast de gebruikelijke dingen ongedeerd.

Het is dus uit eindelijk een hele pittige bevalling geworden. En mochten we ooit aan een derde kindje denken dan word dat zo ie zo een keizersnee want achteraf was duidelijk dat dit ook een keizersnee had moeten worden (hadden ze maar naar mij geluisterd). Wel kreeg ik van iedereen complimentjes dat ik het zo goed had gedaan en dat ik zo goed geluisterd had. Voor mij was dat logische want dat was het enigste wat ik kon doen voor ons kindje maar zo logische blijkt dat niet te zijn.

Als ik de bevalling in 3 gedeeltes verdeel de voor weeën de ontsluiting en de uitdrijving dan vond ik de voor weeën zwaar en uitputtend en de uitdrijving pittig. De ontsluiting zelf heb ik positief ervaren al was ik wel huiverig omdat ik bij mijn eerste zoontje een ruggenprik op het laatst had.

Nu kan ik dus zeggen dat die op het laatst helemaal niet gewerkt heeft en zeker niet goed heeft gezeten maar die zekerheid weet je pas als je het met iets vergelijken kan.

Gelukkig ging het met me zoontje al snel beter en omdat ze niets aan het armpje doen mocht hij na 5 dagen mee naar huis en krijgen we de nodige zorg thuis.

Zijn armpje moet gefixeerd blijven en vraagt bijzondere zorg. De fysio komt aan huis met aanwijzingen en tips net zo als de rest van de hulpverleners. De eerste 3 weken mogen wij niet met hem in de auto. Daarna moeten we terug komen bij de kinderarts, het trauma team en de gynaecoloog en zo.

We zijn ontzettend blij en dankbaar dat we ons zoontje nog hebben en dat tot nu toe alles wat hij heeft ernaar uit ziet dat het genezen zal met de tijd.

Het genieten is dus nu begonnen en gelukkig lijkt dit alles met een sisser af te lopen.

Groetjes, Ana