Koliekaanval galstenen

Zondag op maandagnacht gewerkt en al steeds zo'n erge last van mijn maag.
Helaas werd het in de ochtend steeds erger toen ik thuis kwam, toch maar naar bed gegaan.
Al snel wist ik me geen houding meer te geven, de pijn werd echt ondraaglijk.
Toch maar de huisarts gebeld, die was snel gekomen gelukkig want ik kon daar met geen mogelijkheid heen kon alleen nog maar kruipen van de pijn.
Ze had me onderzocht voor zover dat ging want ik kon niet stil blijven zitten en liggen ging al helemaal niet. Ze dacht al snel aan galstenen. In overleg met de gyneacoloog in het ziekenhuis mocht ze me een injectie Diclofenac geven in mijn bil maar helaas werkte dat niet.
De pijn bij mij was inmiddels zo erg dat ik op het punt stond mijn bewustzijn te verliezen, ook al 3x overgegeven en toen belde ze met spoed een ambulance.
Eenmaal in het ziekenhuis ging het heel snel.
Infuus werd in de ambulance al gezet en in het ziekenhuis kreeg ik al snel Buscopan tegen de erge krampen.
Op een gegeven moment begon de pijn gelukkig te zakken en was mijn mannetje ook inmiddels gearriveerd in het ziekenhuis.
De chirurg en gyneacoloog stonden afwisselend aan mijn bed. Eerst werd er een inwendige echo gemaakt om te kijken of ik geen buitenbaarmoederlijke zwangerschap had maar dit werd gelukkig uitgesloten. Het vruchtje konden ze alleen nog niet zien met 6 weken maar de dooierzak gaf wel de juiste termijn aan van wat ik nu ben, op 4 dagen verschil na.
Later in de middag werd er een echo gemaakt van mijn galblaas en die bleek idd vol stenen te zitten.
Het dilemma is dat ik gewoon geopereerd miet worden maar dat is in deze termijn niet veilig voor de kleine omdat nu alle organen aangelegd worden.
Ze willen het liefste wachten tot ik in het tweede trimester zit.
Met een apotheek aan medicijnen mocht ik 's avonds weer naar huis en moest me de volgende ochtend om 09.00 uur melden op de eerste hulp om opnieuw bloed te prikken om te kijken of de ontstekingswaarden niet verhoogt waren.
Dit gedaan, was wel verhoogt maar nog binnen de marge.

Maar goed de volgende dag ( dinsdag- gisteren dus ) ging het overdag wel. Het voelde wel alsof er een zware steen op mijn maag lag maar kon het wel hebben dus dacht ik neem geen medicijnen in. Zonder is altijd beter voor de kleine dan met.
Na het eten 's avonds dacht ik van oehggg het begint weer op te spelen dus om 19.00 uur nam ik een Buscopan zetpil in en Tramadol 50 Mg.
De pijn begon langzaam wat erger te worden en straalde uit naar mijn rug.
Om half 10 toch maar besloten om naar bed te gaan maar dat werd alleen maar draaien en kon geen goede houding vinden. Om 23.00 uur lag ik inmiddels te kronkelen van de pijn, kon niet zitten, niet liggen niks.
Had mijn vriend wakker gemaakt en de HAP laten bellen daar konden we gelijk naar toe.
Eenmaal binnen daar kon ik alleen maar kruipen over de grond van de pijn. Kreeg daar een injectie Buscopan en nogmaals Tramadol 50 Mg. Na een uur werkte die nog niet en ik legde bijna het loodje. Weer werd de ambulance gebeld en met spoed overgebracht naar het ziekenhuis. Was erg aan het hyperventileren maar dat kwam omdat ik niet normaal kon ademen van de pijn. Dit werd dus ook een aanval die ruim 7 uur geduurd heeft.
Ik moet nu dus alle medicatie door blijven slikken 3x oer dag tot het moment van de operatie.
Dus dat betekend nog 10 weken lang aan de Tramadol en Buscopan.
Nu ben ik zo stoned als een garnaal.
Wereldje wordt ook wel klein zo, mag niet autorijden, niet fietsen en ben ook zo licht in mijn hoofd dat ik ook geen stuk kan lopen.
Maar ja alles coor het goede doel maar wat is dit erg zeg.