Hoi allemaal,
Ik moet het even van me afschrijven want ik heb gewoon een naar gevoel.
Drie jaar geleden kwamen we wonen in ons huidige huis, we hebben een prima tuin en zagen dat de tuin van de buren naast ons ook nog achter onze tuin grenst, het gaat in een hoek achter de onze zeg maar. Toen we het kochten hadden ze er nog niets staan aan spullen en stond er een enorme walnotenboom. We hadden echt prima privacy.
Maar opeens was die boom weg na onze eerste zomervakantie en hadden ze niet veel later ook nog eens precies een trampoline neergezet op die plek. Precies zo dat als de kinderen springen ze continu recht in onze tuin kijken. Eerst was dat door het doorzichtige hek en hebben we er een spandoek voor gehangen, toen probeerden ze alsnog te kijken en te fluisteren en hebben we er nog één voor gehangen. Het irriteerde ons al dat ze ons constant in de gaten hielden en riepen: 'buurvrouw, buurman!! Wat bent u aan t doeeehoeeeen'. In het begin reageerden we gewoon omdat ze het misschien goed bedoelden maar we merkten al gauw dat ze aan het etteren waren, irritant proberen te doen en gewoon niet normaal kunnen reageren dan alleen in 'pest toon'. Zelfs 'hallo' is nog niet vriendelijk bedoelt, als ik hoi terugzeg dan zeggen ze me meermaals na op een vervelende toon.
Daarna begon het springen op de trampoline steeds meer te komen en we hebben er nu al 2 jaar last van. Ze springen, ze roepen, ze vragen naar vanalles en nog wat als we zitten, iets doen, in de tuin werken.. en ook wanneer we visite hebben kunnen we niet fijn buiten zitten zonder dat ze weer lopen te roepen, te kijken, te fluisteren of zelfs ballen in onze tuin proberen te schoppen. We hebben hen al meermaals gezegd dat ze ermee moeten ophouden maar dat werkt niet echt. Ik ben na rustig te zijn geworden eindelijk naar de buren gestapt een half jaar geleden denk ik en de buurman leek het te begrijpen en heeft er waarschijnlijk iets van gezegd maar dat mocht niet al te lang baten. De buurvrouw daarentegen kijkt me met de nek aan sindsdien. Waar de buurman nog altijd gedag zegt, zegt zij bijna nooit meer iets en als ik haar tegenkom knik of zeg ik meestal gedag maar ze negeert me nogal vaak.
We wonen in een leuke buurt met allemaal vriendelijke buren, en de buren waar ik het over heb zijn wel nog altijd vriendelijk met pakketjes ontvangen dus daar zijn we wel erg blij mee, we wonen hier ook graag maar het begint echt op onze zenuwen te werken dat we nooit eens rustig in de tuin kunnen zitten zonder dat ze daar weer zijn en lopen te roepen. Elke keer we er iets van zeggen zegt het oudste kind. We zijn gewoon aan het spelen meneer/mevrouw. Waarop wij weer zeggen dat dat geen spelen meer is als je constant naar de buren loopt te roepen, te gluren, te fluisteren, te giechelen en elke beweging van ons en onze kleine kinderen in de gaten houdt er erop reageert wanneer het hen blieft. We beginnen het moe te worden en de buren doen er niet veel aan. Hun tuin is veel groter dan de onze en die trampoline zou ergens anders kunnen staan maar we durven dat niet te vragen want hun tuin staat momenteel vol puin door werken in hun huis dus ik denk dat het vragen naar het verzetten van de trampoline toch geen nut heeft, dus we wachten liever op een moment met meer kans van slagen.
We wachten ook al tijden op de groei van de boompjes van de buren zodat die het zicht zouden ontnemen van hun kinderen. En eindelijk groeiden de boompjes hoger en wat doet de buurman, hij snoeit ze tot aan de hoogte van het hek! Weer een tegenvaller.
De kinderen waren ook nog eens zo leuk om 3-5 ballen op dezelfde plek in onze tuin te schoppen voor de zoveelste keer en te roepen: 'buurvrouw!! Kunt u de ballen teruggooien?!'. Ze zijn zelfs wel eens via hun kleine schuurtje onze tuin in gesprongen om vanalles en nog wat te halen en dat was nog in de tijd dat ik alles elke dag of dag erna terug gaf. Toen we het daarop betrapten verschuilden ze zich achter ons tuinhuis, mijn man is toen heel boos / streng naar hen toegelopen dat ze dat niet nog een keer moesten proberen. Tot nu toe hebben we het ook niet meer gezien, maar ja, wat als we niet thuis zijn? Ik was het daarna dus goed zat en nu geef ik die ballen soms dagen niet meer terug wanneer ik zie dat ze het gewoon expres doen. Nu zien we gelukkig bijna geen ballen meer in onze tuin.
maar nu zitten ze ook nog eens op dezelfde school als mijn kind van bijna drie en ik wil niet dat ze het slecht met hen kan worden of dat ze evt. gepest zou worden omdat wij die kinderen terecht wijzen en zij dat niet leuk vinden bijvoorbeeld. Het is natuurlijk maar een gedachte / zorg van ons. Want het hoeft helemaal niet zo te zijn, de kinderen kunnen ook best vriendelijk zijn maar ze hebben wel een beetje twee gezichten naar mijn mening en echt eerlijk zijn ze niet maar hun ouders lijkt het. We willen dan ook nooit schelden, tieren, ruzie maken etc. daar hebben zowel zij als wij niks aan en het maakt de band ook niet beter.
Maar ik weet het dus even niet meer. En ik begin alles op te kroppen. Mijn man wil zelfs niet buiten eten/zitten als die kinderen er zijn of hij dwingt zichzelf of alsnog gewoon te proberen genieten van het moment zelf. Het is gewoon dat vervelende gedrag en die constante vragen: 'wat eten jullie?, wat zijn jullie aan het doen?,meneeeerrr mevrouwwww.. en dan weer lachen en verschuilen, alsof wij niet weten waar ze zitten.
En dan hebben ze tot overmaat van ramp nog een hond die zooooo vaak keft tot laat in de nacht in de zomer en sinds kort een poes die onze deur elke dag plat zou lopen als het kon. Ik hou van katten en ik heb ze mijn hele leven als huisdier gehad tot ik op mezelf ging. Deze kitten was verstoten door haar (zwerf)moeder en ik vond haar achter ons tuinhuis met moederkoek en oogjes/oortjes dicht. Ik heb haar schoongemaakt van de maden en aan de buren gegeven want zij wilden haar wel verzorgen en hadden de tijd en nu is ze net 1 jaar, al zwanger geweest, kittens gekregen, en ze komt elke dag bijna in onze tuin om te poepen en loopt continu ons huis in wanneer we de schuifdeuren open zetten om ons huis te luchten. Ons huis bestaat van achter namelijk uit twee grote schuifdeuren, een achterdeur en een garage poort. Dus we hebben geen ramen die op een kier kunnen van achteren. We willen gewoon geen dieren in huis voor nu, even geen haren en viezigheid. Ik heb al genoeg aan kleine kinderen die behoorlijk vies kunnen zijn haha. Maar al met al is het ons dus een beetje teveel aan het worden en het komt gewoon precies allemaal net van die buren en veel begrip krijgen we niet van hen. Ze hebben maar al te graag dat die kinderen buiten spelen en dat is zo'n beetje in 'onze achtertuin'. Voor ons gevoel. Als ze nou leuk speelden en springen zonder te kijken. Dan vinden we dat al een pak minder erg maar helaas is het een ander verhaal.
reacties (0)