Zenuweeeheeennnn

Ik vond het al lang duren, maar daar zijn ze dan eindelijk...

DE ZENUWEN!

Jeetje, houd dit nog op? Ik vreet zometeen mijn schoenen nog op van de zenuwen zeg!

Niet alleen voor her trouwen overigens hoor, ik ga morgenvroeg bloed laten prikken om te kijken of de medicatie daadwerkelijk wat heeft gedaan de afgelopen paar maanden.. Ik ben erg benieuwd.. Voor mij voelt het niet zo, maar heb uit betrouwbare bronnen(dankjewel Uiltje33!) vernomen dat je met je gevoel en je lichaam achter je 'verbetering' aanhobbelt..
Het kan dus nog wel even duren. Joepie, want daar zat ik op te wachten namelijk...

En dan het trouwen.. Mijn hemel zeg! Neerveuheeeuuusss... We zijn ondertussen nog maar een weekje verwijderd van onze grote dag... Niet verwacht dat de tijd zó snel zou gaan, heeft niemand een rewind knop? Ik wil hier nog even wat langer van genieten.. Mijn jurk heb ik al(dankzij een verschrikkelijke lieve vriendin JustJenn), het pak voor Erik is binnen, net zoals zijn nieuwe stropdas en pochet(schrijf je dat zo?!). Ik heb nieuwe schoenen, oorbellen, lingerie(hoort er toch ook bij?).. Mijn haar en make-up houd ik gewoon simpel. Ik ben normaal ook niet zo van al die poespas, dus het zou onnatuurlijk zijn als ik dat op mijn trouwdag wel zou hebben toch?

We houden het feestje na het trouwen bij ons thuis, dus dat betekend ook alle spullen voor in huis op de kleuren van mijn jurk aanpassen(moest van mijn moeder hoor!) Dus dat betekende, tafekleden in 2 kleuren, borden in 2 kleuren, bestek in 2 kleuren.. Jeetje!

Ik wist niet dat er zoveeeeeeeel tijd ging zitten in de voorbereidingen zeg.. ik dacht, ach dat doen we even.. hoe moeilijk kan het zijn?
Nou ik ben blij dat ik mijn moeder heb haha, anders zou de helft vergeten worden en zouden onze gasten op het trouwen nog wat tekort kunnen komen hoor... Hahha..

Zoals jullie al wel merken, teveel gedachten en ik kan ze niet meer helemaal ordenen.. Normaal of ongezond? Ik ben gewoon zenuwachtig.. Ik vind het zo spannend om iets zo 'definitef' te maken. Ik hou toch wel van hem, of ik nou een ring om mijn vinger heb en zijn achternaam of niet.. Maar toch, ergens voelt het als een heel nieuw hoofdstuk.. Een heel nieuw begin van onze relatie, een nieuwe dimensie om het dan maar zo te noemen? (Herkenbaar of niet?)

Voor de rest merk ik dat ik onzin uit begin te kramen, dus ik denk dat het tijd word om te gaan slapen.. Het is ondertussen 10 voor 1 snachts en ik moet om kwart over 6 opstaan om te gaan werken.. Waarom wilde ik ook alweer opblijven?

Liefsss, Madita