Corona met mayonaise
Om het maar meteen eerlijk toe te geven: Ik heb vorige week een fles met mayonaise tegen de muur gesmeten. Wonderlijk hoe je tot bezinning komt wanneer je een liter mayo van het plafond, de muren en de vloer staat te poetsen.
De frustraties waren hoog opgelopen en er werd stevig gerammeld aan de grenzen van mijn geduld en incasseringsvermogen. Toch bleef ik het volhouden, want ... die arme bloedjes van kinderen zitten opgehokt, alles is anders voor ze, oudste heeft autisme dus die kan er sowieso niets aan doen... In al mijn begrip en liefde voor de kinderen schoof ik mezelf volledig opzij. Nee hoor, de vlieger van ruimte voor jezelf gaat bij ons niet op, hield ik mezelf voor, want autisme, ze zijn nog zo jong, bla bla bla. Ik zou er wel doorheen komen. Dat ging heel lang goed, totdat mijn toon naar de kinderen steeds scherper werd, mijn lont steeds korter en ik steeds vaker uit mijn slof schoot. En toen barstte de bom, of in dit geval die fles met mayonaise. Al poetsend foeterde ik de wereld bij elkaar. Gromde binnensmonds lelijke dingen over mijn kinderen. Waarom luisterden ze potdorie niet? Ik hield het echt niet meer vol tenzij ze beter zouden gaan luisteren.
Glibberend en glijdend op de vette mayonaise dacht ik aan het autisme van mijn zoon. Jammer voor mij, maar hij heeft echt geen boodschap aan mijn noden op dit moment. Hij is overprikkeld en reageert primair en explosief op elke onverwachte wending in zijn dag. Terwijl ik klodders mayonaise van het plafond poetste, voelde ik mezelf rustiger worden. Langzaam kwam het besef: ik kan mijn oudste niet veranderen, ik kan hem alleen begeleiden. Als ik het anders wil, dan zal ik toch echt iets aan mezelf moeten veranderen. De stress die ontstaat door het gedrag van mijn oudste kan ik slechts beperkt beïnvloeden. Dus vroeg ik me af welke andere factoren nog meer de druk opvoeren - en kan ik die dan wel veranderen?
Ik kwam tot de conclusie dat ik de lat voor mezelf stiekem veel te hoog leg. “Het schoolwerk moet af en het liefst snel, want de vloer moet nog gedweild en we willen ook nog buiten spelen.” Hiermee verhoog ik ongemerkt mijn eigen stress en kan ik minder hebben van de kinderen. Dat mag wel een tandje minder dus. Deze week deden we het rustiger aan en ik merkte meteen verandering. Niet alleen ik heb meer rust in mijn lijf, de kinderen komen ook tot rust en we hebben het veel gezelliger. Natuurlijk lopen de irritaties nog wel eens op, maar minder vaak en de conflicten duren korter. We kunnen er allemaal beter tegen.
Onder het mom van #geenschoneschijn hierbij mijn verhaal over hoe ik er letterlijk en figuurlijk een zooitje van maak in Coronatijd. Hopelijk vergaat het jullie allemaal beter dan mij en zo niet, dan hoop ik dat er iemand steun kan putten uit de mayonaise aan mijn plafond. Je bent niet de enige. 😜
Liefs aan jullie allemaal,
Maaike
reacties (15)