Vooruit kijken?
Allereerst wil ik jullie bedanken voor jullie lieve woorden...
Het is moeilijk om hier te komen met al het babygeluk,
natuurlijk is het jullie stuk voor stuk gegund....
Maar het is op het moment gewoon echt heel kut en oneerlijk.
De gedachte nooit moeder te worden maakt me vanbinnen kapot.
Ik weet dat ik nog 2 kansen heb,
maar als ik 2 van deze kansen krijg vrees ik echt dat dat niet genoeg zal zijn.
De frustratie dat ook mijn lichaam niet werkt hoe het moet werken.
Ik "hoop" dat de medicatie gewoon niet goed was, of dat ze te laat waren met de punctie.
Ik had de dag voor punctie echt ovulatiekramp, op de dag van de punctie had ik dit niet.
Kan me ook niet goed herinneren of die 2 mega follikels er nog zaten...
Het slechte sperma komt waarschijnlijk door de antibiotica,
dit hadden we achteraf moeten melden, maar maakte ook uiteindelijk niets uit.
De 2e "lading" was veel beter.
En nu?
Ja, dat vraag ik me ook af...
We hebben volgende week vrijdag een bel-afspraak (belachelijk eigenlijk)
En dan horen we hoe of wat...
Eigenlijk moesten we nu wachten tot eind mei, maar de dokter vond dit niet acceptabel voor ons...
GELUKKIG... dat zou toch echt helemaal gestoord zijn toch...
Mijn lichaam is zich nu flink aan het verzetten tegen alle hormonen,
heb al vanaf de punctie licht bloedverlies en mijn buik is nog steeds beurs.
Mijn borsten zijn (waarschijnlijk door de hcg injectie) erg opgezet en gevoelig, pijnlijk!
Anders als normaal iniedergeval.
Gisteren heb ik heel de dag geslapen, werd vanmorgen pas om 7 uur wakker.
Wat zich nu uit in vreselijke hoofdpijn...
Maar ik zal proberen mezelf op te rapen, me aan te kleden, en verder te gaan...
Het moet goedkomen toch?
reacties (0)