De punctie...
Het zit ons echt niet mee......
*zucht*
Waar moet ik beginnen.....
Om 9 uur moesten we het zaad inleveren,
daarna moesten we nog een half uur wachten totdat we aan de beurt waren.
De verpleegkundige kwam ons halen en legde nog het een en het ander uit.
Ik kreeg een enorme spuit in mijn bil en een pilletje om rustig te worden.
Deze moest even inwerken, en ze gingen alles klaarzetten...
Toen kwam de verpleegkundige terug..... slecht nieuws....
Er zijn geen levende spermacellen gevonden..... slik......
Lief moest nogmaals een "donatie" leveren, misschien was het dan beter.
Na 15 minuten hopen bidden wensen huilen kwam de verlossing...
Er zwom er eentje voorbij!
De punctie kon doorgaan......
Inmiddels was ik al helemaal OP van de zenuwen en stress vanwege de zaadkwaliteit.
De punctie was in 1 woord VRE-SE-LIJK!!!!
Oké ik heb het er allemaal voor over dus dat verzachte de pijn iets....
Maar de eendebek, de verdoving in je schede, het aanprikken.... Brrrrr
Er zaten flink wat follikels, en ze heeft er ook flink veel aangeprikt...
Maar...... en daar komt teleustelling nr 2....
In al die follikels zaten maar 2 eicellen.....
Ze weten niet waar het van komt, en of het "de volgende keer" ook zo zal zijn....
Maar dit verwacht je niet.... Zoveel tegenslagen, zoveel verdriet, zoveel pijn.....
En nu BIDDEN en HOPEN en WENSEN
we dat deze 2 lieve eicellen en 2 lieve spermies
elkaar net zo lief vinden als hun papa en mama,
en zich gaan samensmelten en gaan delen en uitgroeien tot ons allerliefste kindje....
Morgen tussen 3 en 5 worden we gebeld of we een stapje dichter bij ons kindje komen...
reacties (0)