Sneeuw

Gisteren heb ik een enorme dip gehad. Heb veel gehuild ben boos geweest op iedereen, heb met deuren gesmeten, heb gescholden en geschreeuwd. Maar vreemd genoeg luchtte het niet op.....

Vandaag heb ik een rustige dag, kan de zaken gelukkig goed overdenken. Dat geeft een veel beter gevoel dan dat vreemde niet herkenbare drama gedrag. Volgens manlief zijn dat de hormonen die nog steeds door mijn lichaam dwalen. Het is zo vreemd jezelf te verliezen in zoveel verdriet.

Vanmorgen heb ik een heel eind gewandeld, heerlijk door de sneeuw helemaal alleen. Erover nadenken hoe bijzonder het is dat het in maart nog sneeuwt, en de dagen na Ayla haar overlijden zo prachtig weer was. Het wandelen kan ik nog niet zo lang volhouden maar was heerlijk. Daarnaar naar Ayla, het is z'n prachtige plek waar ze ligt. We liepen naar haar plekje en het was onbeschrijfelijk wat we zagen..... ongeveer een meter rond haar grafje lag er geen sneeuw. Alle andere graven liggen onder het sneeuw. We hebben nog even rond gekeken maar alleen Ayla haar grafje is sneeuwvrij.... Zo wonderlijk, zo mooi bijna als een teken. Alleen de bloemen zijn bedekt met een klein laagje sneeuw. We zijn diep onder de indruk nu weer thuis.

Schrijf dit nu maar op want dit gevoel van troost is zo fijn, dat als ik dit terug lees er vast weer een glimlach verschijnt.