Het komt allemaal wel heel dichtbij

Maandag 4 maart gaan we naar het ziekenhuis en krijg ik een echo en hebben wij s middags onze spuit instructie.
Maar oh oh wat voel ik mij de afgelopen dagen wat down en verdrietig. Ik zie zo op tegen alles wat ons staat te gebeuren.
En dan voornamelijk de spuiten die ik zelf moet zetten of althans dat ga ik de eerste periode niet doen en laat ik het mijn man of een ander familie lid doen.

Ik heb er wat moeite mee dat nu alle aandacht naar mijn zus gaat die 33 weken zwanger is en die vorige week een flinke bloeding gehad heeft, want natuurlijk ook allemaal heel spannend is.
De familie vraagt even tussen neus en lip wanneer we weer naar het ziekenhuis moeten en praten dan snel ergens anders over.
Ik weet zolang we nog nergens mee bezig zijn hoeven en kunnen ze ook niet altijd gesprekken voeren, maar de grootste vraag wat ik nu mis nadat mijn man geopereerd is 29 januari hoe het met MIJ gaat.
ALs ik er met iemand over begin dat ik er tegen op zie of dat ik het allemaal eng vind krijg ik te horen dat kun jij, moet je kijken wat je man allemaal al heeft door staan!
Dan reageer ik met niet alleen mijn man heeft dit allemaal doorstaan in net zo goed!! Wij doen dit samen, staan samen in dit trajact.

de vragen die allemaal door mijn hoofd gaan als ik het allemaal wel trek, durf ik het allemaal wel aan en HOE ga ik op de hormonen reageren omdat mijn humeur best aangepakt word als ik ongesteld moet worden.

Met mijn werk toch de knoop door gehakt om naar 0 uur te gaan en dit leek de leidinggevende ook de beste optie. Wij zijn zolang onderweg naar het ziekenhuis heen en weer dat ik met alle diensten die ik mag en kan werken bij onze organisatie in de knoop kom.
En ik geen behoefte er aan heb om alleen nog maar naar het ziekenhuis te lopen en zorgen dat ik mijn uren gemaakt krijg.

Ik weet dat mensen tegen mij gaan zeggen of gezegd hebben laat alles op je afkomen meer kan je niet doen, maar merk dat het mij meer bezig gaat houden wanneer we bij maandag in de buurt gaan komen.