Overtijd

Heyhey! Misschien mijn eerste blog over mijn eigen buik & baby.

De titel, overtijd. Yup, ik ben nu vijf dagen overtijd, stress me als een kip zonder voedsel en voel steeds aan mijn buik of er een hartslag te voelen is. Hoewel ik weet dat het onmogelijk is, doe ik toch van die vreemde dingen.

Mijn maandelijkse periode is maandelijks hetzelfde. Een verschil van een dag of twee eerder of later maakt niet zoveel uit. Niet dat vijf met twee dagen enorm verschilt, maar voor mij toch wel. Hoop en hoop dat het zo snel mogelijk komt. Ziekte, stress of medicijnen? Ergens weet ik niet meer zo goed of 1 van die dingen me deze maand bezighielden. Wat ik wel weet is dat ik oneustig was, nog ben, maar vooral snachts kon ik niet slapen. Stel dat ik wel zwanger ben? Stel.. In mijn hoofd zocht ik naar ideeen om het vrucht weg te laten vloeien. Geen internet had ik om te kijken dat het normaal is zoveel dagen over tijd te zijn.. Oeps, oeps. Nee, ik wil het niet. Een geschenk, een heel mooi geschenk, wil ik niet weg laten vloeien. Voorkomen is beter dan genezen en als ik het goed draai en keer, weet ik dat ik een zwangerschap beter kan verkomen. Ooit wil ik het. Echt. Maar nu niet. Over een jaartje. Als Jamie minimaal twee jaar is, dan denk ik erover na. Zal ik er echt aan denken. Misschien als ik...... NEEE! Niet denken. Een klein aantal procent zou blij zijn met de zwangerschap, het overgrote deel niet. Ik hou enorm van kinderen, maar een volgend kind is 24/7 MIJN verantwoordelijkheid en niet dat ik het niet kan, het is de tijd ervoor niet. Dus op dit moment wens ik dat een eventuele zwangerschap uit me gaat naar een persoon die het heel graag wil. Die het nu meer verdient dan mij. Want sorry als het voor anderen hard aan komt.

Mijn verstand wint het,, weet wat er in deze wereld te wachten staat. Jamie is nog jong. Heel jong. Lopen kan hij, maar zindelijk is hij niet. En zich alleen vermaken is niet zijn beste vak. Daarbij ben ik ook nog jong. Ik haal het wel. Zelfs als ik over tien jaar een kind wens, zal dat een hele goede leeftijd zijn. Ik wil met ons drietjes gelukkig zijn, nog eventjes. Nog voor een paar maandjes.. Mijn familie zal vreemd opkijken. Mijn moeder heeft zes kinderen en iedereen verwacht van me dat ik daar ook naar streef. Ik wens nog 1, een laatste zwangerschap en dan klaar. Mijn laatste, maar nu alsjeblieft nog niet. Hopend dat ik later springend met een lach van oor tot oor mag roepen dat ik zwanger ben. En niet zoals het zalmoeten gebeuren, met een bonkend hart van 'oke, het moet maar' knikken en hopen dat ik er over een aantal weekjes toch superblij mee zal zijn. En dan.. Ik droom al maanden en maanden over.. Oh nee toch, zou het? ..Dat ik na een jongetje een tweeling zal krijgen. Het jongetje heb ik al..... En wauw, het lijkt me echt fantastisch om een tweeling te krijgen, en hopelijk zijn het twee jongetjes (als ik mijn dromen mag geloven), maar nu nog niet. Ook zoals de bovenstaande reden.. Als het echt een tweeling zal zijn, dan is dat echt mijn laatste zwangerschap. Brrr...
Verder zal Nederland een droom blijven. Want reizen zal dan veel moeilijker zijn met mijn ouders en schoonouders op mijn hoofd. De wegen naar het vliegveld zijn dan ook niet echt bepaald veilig en met een kind in buik kun je weinig heen gaan. Dat is dus ook de grootste reden. De oorlog hier.. Nee, zwanger zijn en oorlog.. Stel dat ik over een paar maandjes opeens keihard moet schrikken, of nu al? Hoe groot zou die pijn dan zijn, als ik dan het kind wat ik heb moeten accepteren, zal verliezen. Nee, ik moet er niet aan denken. En wat als we over 9 maanden de straat niet opkunnen? Beginnende zomer nu, maar mijn bevaldatum zou in de winter zijn.. Ik moet er niet aan denken als ik me herrinner hoe we deze winter overleeft hebben. Volgend jaar dezelfde situatie? Of erger? Jamie is er ouder voor, kun je zeggen. Deze winter heeft hij een enorme immuniteit opgebouwd waar ik trots op mag zijn. Hij is niet ziek geworden ondanks de kou etc. Maar een kind dat pas geboren is? Hoe moeilijk mag je hem het maken? Ik zou me een rot moeder voelen, wat ik misschien al ben. En als het zo'n vreselijke moeite was om een paspoort voor jamie te regelen.. En ondertussen nog steeds niet hebben.. Wat moet ik met een tweede kind? Of stel.. Stel dat ik dan in die winter opeens voel dat ik ga bevallen.. En wat als het dan midden in de nacht is? Als het hier na negenen onveilig is, wat moet ik dan voor volgend jaar verwachten? Een hele lieve :@ nicht van me zei dat ik dan gewoon een weekje of langer in het ziekenhuis kan slapen. Ja, alsof ik daar naar verlang. Deze nicht wens al maanden een baby voor me (hoe vreselijk irritant gewoon). Dat ik het nu niet aankan boeit haar niet. Als ik maar zwanger wordt. Ja, en de opvoedig? Dat komt wel toch.. -_-

Allemaal woorden in een blog die ik nu heb opgeschreven en ondertussen moest verwerken. Want wat als ik op dit moment toch zwanger ben? Dan moet dit alles toch over me heenkomen en zou ik het moeten accepteren. Veilig zijn we zeker.. Maar brrr, dat dat 'zeker' toch niet 100% 'zeker' kan zijn.

Na mijn woele nacht en amper geslapen, ben ik, nadat H. het huis verliet om naar het werk te gaan, de badkamer in gezoemt.. En ja hoor. Trillende handen, bonkend hart. Tien seconden.. Ik durfde niet te kijken. De badkamer ging ik niet uit tot ik de uitslag zeker wist. Jamie zat nog wat op de deur te bonken. 'kom nou, ik wil nog meer eten' bedoelde hij. Heeel eventjes, had ik geroepen. Jamie kreeg volgens de uitslag geen broer of zus (of broers en zussen).... Ik hoop het, maar... Bijna trilde er een traan uit. Ik was blij, super blij. Maar toch.. Ergens vertrouw ik het niet en zal ik een dagje of langer moeten wachten... En wat mijn reactie zou zijn als het (licht) positief zou zijn..l ik weet het niet. Misschien weet ik het over een paar dagen wel...