Het wel een wee van een zwangere vrouw

Het is al weer even geleden dat ik een blogje heb geschreven, maar uiteraard is er voldoende gebeurd de afgelopen weken.

Ik kan gelukkig nog steeds zeggen dat, over het geheel gezien, ik me hartstikke goed voel. Natuurlijk zijn er de nachtelijke tripjes naar de wc en komt inmiddels het maagzuur ook opzetten. Maar ik heb nog steeds energie en ook werken gaat me nog steeds prima af. Wel merkte ik de afgelopen weken dat ik steeds meer geniet van m'n vrije dagen en op die dagen ook geniet van het thuis zijn. Lekker wat rommelen, informatie opzoeken omtrend het hele gebeuren, beetje met het kamertje bezig zijn etc. Daar kan ik momenteel echt m'n rust in vinden. Zo heerlijk dus dat m'n verlof ook echt in zicht komt. Vanaf oktober werk ik al een dag per week minder, om zo wat vakantie-uren op te maken. Het eerste weekend van m'n verlof gaan we een weekendje weg met de familie en manlief heeft de week erop ook nog een welverdiend weekje vrij.

Manlief is afgelopen weken/maanden niet fit geweest. Wat begin juli begon met gordelroos, heeft een flinke deuk in zijn conditie aangebracht. Eerst veel pijn vanwege de gordelroos, daarna het langzame herstellen. Per week steeds wat uurtjes werken opbouwen en in zijn eerste week waar hij weer volledig aan de slag zou gaan stortte hij halverwege weer in. Hij was zo ontzettend moe. Inmiddels werkt hij, sinds 2 weken, gelukkig weer volledig. Maar z'n nieuwe functie eist een hoop energie en je merkt dat hij ernaast dan nog niet veel kan hebben. Er zit gelukkig wel nog steeds een stijgende lijn in zijn conditie, maar soms moet ik hem wel wat afremmen om zichzelf niet voorbij te gaan.

Halverwege manliefs ziek zijn, had ik zelf ook nog een vrij domme actie. Na het avondeten was ik lekker aan de afwas, maar dit eindigde in een bezoekje aan de HAP. Ik had flink in m'n vinger gesneden met een mes. Gevolg, het moest gelijmd, flink in het verband en drooghouden en hand ontzien. Pf.. dat was balen... dat maakt mijn werk in de zorg wel heel lastig. Afijn, de eerste dagen wat extra hulp geregeld en verder echt voorzichtig gedaan. Eind van de week m'n handje maar weer eens goed bekeken en wat bleek... de lijm had helemaal niks gedaan en de wond stond open. Wat had ik daar verschrikkelijk de balen in. In deze weken waren mijn ouders op vakantie voor langere tijd en oh wat miste ik ze. Ik voelde me net een kleuter die haar moeder nodig had. Met gierende hormonen en in mijn ogen op dat moment uitzichtloze situatie (hahaha, eigenlijk genant dit...) heb ik manlief zover gekregen om naar zijn ouders te rijden. Samen een nieuw plan de campagne opgesteld en daarna ging het vrij snel beter. Ik ben nu een mooi litteken en een half gevoelloze vinger rijker.

Ik merk al dat deze blog tot nu toe over heel veel gaat, behalve mijn zwangerschap, maar het is wel lekker om alles even van me af te schrijven. Ik realiseer me ineens dat er toch wel veel is gebeurd afgelopen weken.

Inmiddels is het kamertje voor de kleine man of vrouw zo goed als klaar. Waar we er naar uitkeken om dit samen te doen, heb ik vrijwel alles alleen gedaan. Manlief vind dit wel moeilijk. Hij had zo graag de meubeltjes in elkaar willen schroeven, maar hij had simpelweg de energie niet. En we hadden wel een deadline voor het afmaken van het kamertje. Ons huis staat al weer een poosje te koop. Een tijdje terug hebben we een gesprek met de makelaar gehad en besloten om wat foto's van funda te halen en nieuwe foto's van de babykamer te plaatsen, de prijs omlaag te doen en ons huis aan te melden als tophuis. Zo, dat was weer een smak geld... en nog zijn we niet van ons huis af. Maar met een open huizendag in zicht, was het slim om deze aanpassingen voor een bepaalde tijd te doen. Manlief gaat nog wel verder met het verven van de schommelstoel. Hopelijk voelt hij dan toch een een klein beetje alsof hij een bijdrage heeft kunnen leveren.

Enkele weken geleden kwamen zwager en schoonzus op visite om onze dvd van de 20-weken echo te bekijken. Uiteindelijk vertelden zij dat ze ook een kindje verwachten. Erg leuk voor ze, maar schoonzus is erg onzeker. Zij heeft al een kindje uit een eerdere relatie, maar wel een kindje met beperkingen, dit wisten zij toen al met 9 weken zwangerschap. Voor haar dus, begrijpelijk, erg moeilijk om te kunnen genieten van deze zwangerschap. Uiteindelijk werd ons ook duidelijk, dat mocht blijken dat dit kindje ook beperkingen zou hebben, zij de zwangerschap af ze willen breken. Hier hadden wij veel moeite mee. Zeker omdat alle echo's tot op heden op geen enkele afwijking wijzen. Maar ook vanuit ons christelijk oogpunt zouden we het erg moeilijk vinden als zij dit leventje tot een einde zou brengen en geen kans zou geven. Gelukkig hebben zij inmiddels defnitief besloten om geen verdere onderzoeken te laten doen, dus ook de beslissing genomen de zwangerschap voor te zetten. Wat zijn we hier blij mee! Schoonzus en ik zijn lekker samen wezen shoppen en hoop echt dat ze kan gaan genieten.

Qua werk is het momenteel ook aan de drukke kant. Het besluit om met onze clienten terug te verhuizen naar het instellingsterrein is definitief genomen. Momenteel zijn we een buitenlocatie, maar praktisch gezien is de doelgroep te medisch en daardoor ook te duur voor een buitenlocatie. Terug verhuizen zou voor de groep dus een gunstige uitwerking moeten hebben op zowel financieel als medisch gebied. Een hoop stappen zullen nog gezet moeten worden. Tot aan mijn verlof zit ik in de werkgroep en hoop ik mijn steentje bij te kunnen dragen. De uiteindelijke verhuizing zal hoogstwaarschijnlijk tijdens mijn verlof gebeuren. Vind het wel lastig dat ik er vanaf dat moment dus vrij weinig meer mee kan en moet laten gebeuren. Na mijn verlof zal ik dus op een andere locatie terug komen. Maar als het goed is gelukkig wel met dezelfde clienten en hetzelfde team!

Vandaag was de intake van de kraamzorg. Heel eerlijk voelde het toch wel een beetje als keuring. Heb je alles in huis etc. etc. Maar het meest vreemde van het bezoekje vond ik toch wel het volgende. Ze vroeg of er nog rekening gehouden moest worden met bijvoorbeeld een geloofsovertuiging. Waarop ik aangaf dat we christelijk zijn. Nog geen 5 minuten later zegt ze in een soort enthousiasme tot 2x toe gvd. Met een mond vol tanden heb ik er niks van gezegd, maar bleef toch behoorlijk verbaasd achter. Ergens had ik me die intake denk ik een soort leuker voorgesteld, dus het viel wat tegen. Nou ja, vandaag laten we achter ons en vanaf morgen gaat het grote genieten weer verder!