Spannende tijden

Na mijn bbz 23 Augustus ben ik er nu helemaal klaar voor. De ovu-test is positief, alles is geregeld, het klussen kan beginnen!

Ik denk tenminste dat ik er geestelijk klaar voor ben. Ik kan er nu beter over praten.. ik voel niet meer die kleine steekjes als ik zwangere vrouwen zie. Het enige wat mij nog echt moeite kost is de zwangerschap van mijn nichtje (en tevens ook hele goede vriendin). We waren namelijk ongeveer tegelijkertijd gestopt met de pil. Ik raakte meteen zwanger, zij (die mij natuurlijk heel goed kent) raadde het twee dagen na mn eerste positieve test. Toen het mis ging stond ze naast mn bed in het ziekenhuis. Na mijn operatie durfde ze het niet zo goed aan me te vertellen dat ze zwanger was. Ze heeft daarom gewacht totdat ze voorbij de kritieke periode was, mij met een smoes naar haar huis toe gelokt, waarna haar vriend het verhaal afstak met 'ik weet dat er erge dingen gebeuren in het leven, maar we moeten toch door.. '

Het eerste wat er door me heen ging was 'er gaat iemand dood,er is iemand ernstig ziek, er is iets ergs gebeurd'. Toen ze het daarna vertelden heb ik hartelijk gelachen en gevraagd of ze me nooit meer zo wilden laten schrikken en dat ze zich niet zo druk hadden moeten maken om mij. Ik ben toch weer helemaal mn blije zelf? S'avonds zat ik jankend in de auto naar huis.. misschien toch niet helemaal weer mn oude blije zelf..

Nu kreeg ik gisteren een relaas over me heen.. van mn nichtje... waarom ik niks van me laat horen, niet zo vaak meer langs kom als eerst, of er iets aan de hand is? Ik heb verteld dat ik het super druk heb met vanalles en nogwat, wat ook waar is. Dat zij zelf super druk is en steeds zegt dat ze slaap tekort komt, wat ook waar is. En dat er helemaal niks aan de hand is... wat misschien ook wel waar is.. of..? S'avonds vertelde ik aan mn vriend dat ze over een weekje voor de echo kunnen gaan waarop ze kunnen zien of het een jongetje of meisje is.. Stilte... en toen verwoorde hij PRECIES hoe ik me voelde: het is niet dat ik niet blij voor ze ben.. maar het is heel confronterend.. heel verdomde confronterend.. Dan kan ik nog zo hard proberen te blijven lachen maar van binnen wil ik kei-hard janken..

Wie weet duurt het nog wel even voordat het minder wordt. Maar gisteren.. Ineens was ik me er weer helemaal van bewust dat ik niet in mn eentje een kindje kwijt geraakt ben.. Vanavond geef ik hem een extra knuffel!

Liefs,

Lyrical