Bevallings verhaal N

Bevallingsverhaal

20 april 2022 mocht ik me melden voor een ballon in het ziekenhuis. Ik had iets meer dan 1cm ontsluiting. En hoewel ik er eeg tegenop keek,was het plaatsen van het ballonnetje goed te doen! Na het plaatsen moest ik nog een half uurtje aan het CTG waar er wat krampjes te zien waren en toen mocht ik weer naar huis. Thuis ben ik gewoon mijn ding gaan doen,zover het kon,wat het slangetje van de ballon die aan mijn been zat,maakte het soms een beetje lastig. Op wat lichte krampen na,heb ik niks gevoeld! En ineens rond 17 kram de ballon na een toilet bezoek naar buiten glijden.. SPANNEND!! Nu was het afwachten of ik misschien vanzelf zou gaan bevallen. Ik belde terug naar het ziekenhuis met de mededeling dat de ballon eruit was en dat alles voor nu oké was. Ik moest me de volgende ochtend melden voor controle en een ctg en mocht meteen alle spullen voor de inleiding meenemen! Ondanks alle spanning deze nacht redelijk goed geslapen!

21 april
Sta ik met een hele dichte neus op. Ik heb geen krampen gehad en voel nu ook niks. Langzaam maak ik mezelf mijn zoontjes klaar die naar school moeten en dan pak ik nog de laatste spullen en met de taxi naar het AMC (mijn ex kon mij wegens omstandigheden niet brengen,hij werkt wel in hetzelfde ziekenhuis en zou zsm zich bij mij aansluiten).
Ik kreeg een CTG en na onderzoek bleek ik 2cm ontsluiting te hebben.. dit was eigenlijk best balen.. de ballon had niet veel gedaan. Maarrrrr… ik was nu wel inleidbaar! Eigenlijk zou ik morgen ingeleid worden,maar er werd naar de verloskamers gebeld dat ik er aan kwam! Ik was zoooo excited! Zelf begon ik ook de nodige mensen op de hoogte te brengen dat het “als alles goed ging” toch vandaag zou worden.

En toen ineens.. “Nee,mevrouw van der Boom,we hebben nu geen plekken op de verloskamers en in de loop van de dag verwachten we die ook niet..” zat ik daar dan,met al mijn spullen en maxi cosi. Eerst heerste een beetje teleurstelling.. maar daarna werd ik eigenlijk wel boos. Eerst een beetje blij maken met een dode mus,en dan ineens mag je gewoon weg? Omdat er geen plek is? We kregen vanuit het AMC een aanbod om te kijken of andere ziekenhuizen in de buurt plek hadden,aangezien we er klaar voor waren,besloten mijn ex en ik dit te accepteren. We gingen naar mijn huis om eventueel nieuws af te wachten.

Eenmaal thuis moest ik enorm huilen,ik was het zat en behoorlijk moe. En toen kreeg ik weer een teleurstelling.. geen enkel ziekenhuis in de buurt had een “inleidingsplek” vrij. Na nog een hardere huilbui onder de douche,wist ik dat ik niks anders kon dan accepteren en die ene dag nog volmaken en nog even genieten van mijn buik. Op naar morgen! Ik zette mijn wekker om 05:50.. want ik had goede hoop dat ik om 06:00 te horen zou krijgen dat ik me mocht melden!

22 april D-Day.
WAT EEN NACHT! Ik heb bijna niet geslapen. Ik was enorm nerveus en daarbij was ik nu echt strontverkouden. En zodra de wekker was gegaan,en ik rechtop zat kreeg ik een hoestbui waar de honden geen brood van lusten. Zo erg dat ik ervan moest overgeven! Dit beloofde niet veel goeds voor de dag! Hoe ga ik op deze manier een baby op de wereld zetten? Ik barstte in tranen uit en besloot onder een goed hete douche te gaan staan en echt nog even alle spanning eruit te huilen en hopelijk deed de douche iets goeds voor alle holtes die dicht zaten. Ik had nog steeds geen belletje van het AMC gehad en besloot daarom om 7 zelf te bellen (zoals ze zelf aangaven).

De douche hielp iets,maar nam mijn gare en doodvermoeide gevoel niet weg. Mijn ex was ondertussen bij mij aangekomen en hielp me mee de andere kids en hun spullen klaar te maken voor school. Om 7 uur besloten we te bellen naar het AMC terwijl de kids van hun ontbijt genoten. En toen BAM 💥.. weer die klote zin “we hebben geen plek op de verloskamers.. en we verwachten die niet nog op korte termijn. WAT?! Weer en nog steeds geen plek? En weer gingen mijn tranen lopen. Ga ik nog bevallen vandaag? En zoja? Waar? Ik kreeg de mededeling dat ze andere ziekenhuizen rond zou bellen en bij me terug zou komen als er plek was,of als ze een andere plek gevonden zou hebben.. dit zou ze tussen 9 en 10 laten weten.

Ik ben zelf maar mijn zoons naar school gaan brengen en om nog een beetje frisse lucht op te doen omdat ik echt beroerd van mijn verkoudheid was. Nadat de kids op school zaten was het wachten. Wachten op dat ene telefoontje..
Ik besloot zelf even om 09:30 te bellen.. ik kon het wachten niet meer aan en ook om mij heen kreeg ik vragen wat er ging gebeuren omdat mijn zus op mijn zoons zou passen samen met mijn moeder. Om 09:30 nog steeds niks bekend vanuit het AMC. Ze ging nu aan de slag met een voorkeur ziekenhuis om te zorgen dat ik zou kunnen bevallen vandaag. Ze bood haar excuses aan en we hingen op.

En toen weer.. wachten,wachten en nog eens wachten. Van de spanning moest ik elke keer voor de 💩 naar de wc en werd ik melig door de vermoeidheid.

Mijn ex die in het amc werkt,besloot maar eventjes iets voor zijn werk te gaan doen op kantoor. Dat thuis wachten werd voor iedereen nu een beetje funest. En net op het moment dat thuis alles rustiger werd,ging mijn telefoon! Er was plek in het Boven IJ ziekenhuis en ik mocht me melden wanneer ik klaar was! Ik belde meteen mijn ex en pakte de laatste spullen bij elkaar.

Aangekomen in het ziekenhuis kregen we best wel een grote kamer. Toen we gesetteld waren kwamen de verloskundigen zich netjes voorstellen en werd er uitgelegd wat er ging gebeuren. Ze hadden mijn bevallingsplan doorgestuurd gekregen en beloofden er zo min mogelijk van af te wijken. We zouden gaan starten met het prikken van de vliezen,maar eerst alvast alle infusen aanleggen! Gelukkig ging dat deze keer soepel,want ik ben nogal lastig te prikken. Eenmaal alles geprikt,konden we door voor de vliezen. En helaas.. mijn kleine lieve meisje lag te hoog! Ze wilden nog niet prikken uit angst dat de navelstreng mee zou zakken. Dus we gingen naar plan B! Nu eerst dus de weeenopwekkers aan,hopelijk zakt de baby dan en daarna prikken!

De weeen kwamen rustig op gang. En ondertussen zat ik lekker de vrije training van de formule 1 te kijken onder het genot van een broodje. Ik werd ook heerlijk met rust gelaten en kon dus heerlijk ontspannen en soms viel ik van extreme vermoeidheid even in slaap. Want ik was echt bek en bek af.

Na twee uur aan de opwekkers (die al echt flink omhoog gezet waren) besloot ik voor de ruggenprik te gaan. Nilah wilde niet echt zakken en ik was zo moe en bang dat het nachtwerk zou worden dat ik de ruggenprik wilde. Zo kon ik slapen terwijl ik weeen had en kon mijn lichaam het werk doen en hopelijk zou Nilah dan zakken.

Het zetten van de ruggenprik ging rustig. Ik had al eerder ruggenprikken gehad en wist wat ik moest doen en kon verwachten. Zodra ik weer mocht liggen na het zetten van de ruggenprik viel ik als een blok in slaap terwijl iedereen nog bezig was met kabels en alle toestanden.

Na weer een uurtje aankijken met weeenopwekkers was Nilah nog steeds niet gezakt. Ik werd in een andere (yoga?) positie geplaatst en Het woord keizersnede viel.. na overleg met een gynaecoloog werd er besloten om toch de vliezen te gaan prikken. Ondanks dat mijn meisje nog niet ingedaald was. Het prikken van de vliezen ging gelukkig complicatiloos en vanaf toen was het afwachten en gingen de opwekkers omlaag om te kijken of mijn lichaam nu zelf weeen zou maken.

Via het ctg werd langzaam aan duidelijk dat ik zelf weeen had! Goed nieuws en ik had nu 6 cm. Het ging niet heel rap.. maar er was vordering! Ik bleef tussendoor maar in slaap vallen tot er een verpleegkundige binnen kwam. De opwekkers werden toch iets omhoog gezet en de verloskundige kwam eventjes later kijken hoe ik zat met ontsluiting. Ik voelde beneden al een soort druk dus ik had goede hoop!

Eenmaal getoucheerd door de verloskundige had ik 8 cm ontsluiting. Het einde was nabij! Ik kan bijna mijn kleine meid vasthouden!

En vanaf toen ging het snel! Ik bleef druk voelen en ik drukte om hulp van de vk. Ze zag aan mijn hele houding dat mijn lichaam en ik licht aan het persen waren. Ik moest op mijn rechterzijde gaan liggen en ik kreeg een enorme perswee en voelde Nilah haar hoofd ineens heel dichtbij beneden. Ik riep “ze komt er aan!! Ik voel haar! ZE KOMT!!! Ik mocht mee persen en puffen en volgde (voor het eerst sinds al mijn bevallingen) instructies op kwa persen en puffen. En toen was hij daar! THE RING OFF FIRE 🔥!! Waarbij ik het met mijn zoons gewoon niet voor elkaar kreeg om daar doorheen te puffen,perste ik door en scheurde ik uit. Nu lukte het wel. En toen.. nog een keer persen en daar was ze dan..

Om 21:09 mijn lieve knappe Nilah. Zo klein,zo schattig en helemaal af en SUPER KNAP 😍. Ze heeft heerlijk op mijn borst kunnen bijkomen terwijl haar papa de navelstreng doorknipte en naar de grote broers thuis belden.

In het uurtje bij mij dronk ze al heerlijk aan de borst en keek ze haar ogen uit. Ik was en ben nog steeds super verliefd op mijn kleine BFF💖