Ha,Gyn,echo,ongeloof en verdriet.

Deze is van 24 oktober maar aangezien hij weg was heb ik m vanaf Hyves hierheen gezet.

Vanochtend om half 9 naar de huisarts.Mijn verhaal verteld en hij wilde me doorsturen voor een echo om het spiraaltje te lokaliseren.
Thuis meteen het ziekenhuis gebeld en om 15.30 kon ik al terecht voor een inwendige echo.Er ging vanalles door ons heen.Je gaat je de raarste dingen afvragen.Moeders,schoonmoeders en zus waren op de koffie en het werd nog eens uitgebreid besproken.
Om 15.30 in het ziekenhuis en ik mocht gelukkig meteen doorlopen.Het was inwendig dus me half uitgekleed en op de tafel plaats genomen.De echo werd ingebracht en meteen zag ik iets op het scherm verschijnen.Door alle echo's die ik tijdens mijn eerdere zwangerschappen gehad heb herkende ik het meteen.Het leek wel een boon!? De echoscopiste bevestigde dat er idd een vruchtje zat.Na de meting kwam ze op 7 w 1 d.Maar.... er was geen hartslag.
Op 'dat moment zakte ik door de grond.Ik was er alleen,mannetje was bij de kindjes thuis.Zo onverwacht,zo abrupt.Ze heeft er een gyn bijgeroepen en die bevestigde het.Ook denkt hij dat mijn bloedverlies van afgelopen zondag,in combenatie met de stolsels en hevige buikpijn,een ander vruchtje was dat inmiddels al is afgestoten.Weer een tweeling dus.Ik moet een week wachten en als het er dan nog zit moet ik terug komen voor waarschijnlijk een curretage.
Verbouwereerd ben ik naar huis gereden en het enigste wat ik tegen mannetje kon zeggen was: er zit een dode baby in mijn buik.Al wilden we geen kinderen meer,daarom liet ik tenslotte dat spiraal zetten,we hebben samen staan janken in de keuken.
Het voelt zo dubbel.Aan de ene kant zijn we ergens blij dat het er niet meer is.Ik weet dat ik hier een heleboel mensen pijn mee doe,maar met 3 kinderen was ons gezin toch echt wel compleet. Anderzijds zijn we toch wel verdrietig.Mannetje heeft zelfs nog hoop dat het blijft zitten en ik volgende week voor de curretage een echo krijg en er toch een hartje blijkt te kloppen.Maar die hoop heb ik absoluut niet.Ik heb het immers gezien.De meting die op 7 w 1 d uitkwam en het stille borstkastje.Inmiddels weet ik dat een hartje rond de 5e week gaat kloppen dus in mijn ogen gaat t echt niet.
Er groeide iets in me.Wat als het geleefd had ook erg welkom zou zijn geweest.Ondanks alle dingen die dan geregeld zouden moeten worden zou ik het met open armen hebben verwelkomd.Het is iets van jezelf en van ons samen.Want God wat maken wij mooie kindertjes!!
Ik moet het denk ik allemaal nog bevatten en hoop heel erg dat het vanzelf komt.Heb geen zin in een hele hoop ziekenhuis bezoeken.
Tot zover voor nu.Ik moet ff uithuilen,bijkomen en ga ff lekker in de armen van mannetje liggen om dit onverwachte verdriet te verwerken.
Liefs Mandy